Jutro zaświeci słońce Joanna Sykat

Twórczość Joanny Sykat poznałam za sprawą jej dwóch propozycji literackich: "Jesteś tylko mój" i "Tylko przy mnie bądź". Obie książki pozytywnie mnie zaskoczyły, ponieważ autorka nie myśli banalnie i nie daje nam w tworzonych przez siebie historiach łatwych, prostych rozwiązań. Jeżeli oczekujemy czegoś więcej niż lekkiej i zabawnej powieści obyczajowej, chcemy przeżyć coś wyjątkowego, zaskakującego, niezapomnianego to warto sięgnąć po powieści Sykat.

Co spodobało mi się w najnowszej publikacji pisarki? Już sam opis na okładce powodował, że z wielką niecierpliwością oczekiwałam tej książki. Matka, która nigdy nie powiedziała swojemu jedynemu dziecku, że je kocha... za to krytykuje je na każdym kroku, zarówno w dzieciństwie, jak i w dorosłym życiu. Zaczynamy ową rodzicielkę darzyć antypatią już od pierwszych wzmianek na jej temat. Na usta cisną nam się obelgi, nie potrafimy zrozumieć, dlaczego ktoś, kto jest dla małej dziewczynki całym światem, niszczy jej pewność siebie i poczucie wartości. Jakby tego było mało, w tej rodzinie nie wszystkie sprawy ujrzały światło dzienne, istnieją sekrety i tajemnice, o których Anita, początkująca pisarka, córka destrukcyjnej matki i wnuczka wspaniałej, ukochanej, idealnej babci, nie ma pojęcia.

Główna bohaterka opowiada nam o sobie, mówi sporo o tym, że chce pisać, rozwijać swój kunszt, wydawać książki. Wielkie wsparcie i to na każdym kroku okazuje jej mąż, ale czy uda mu się przekonać Anitę do tego, że jej relacja z matką powinna ulec diametralnej zmianie? Jakakolwiek zresztą zmiana na lepsze w tym przypadku będzie niebywale trudnym i żmudnym procesem. Zwłaszcza, że pracować powinny obie strony, nie tylko córka, ale też matka. Pojąć błędy, jakie popełniły, spojrzeć na to, co działo się przez lata z obu stron. Dlaczego było tak, a nie inaczej? Czy matka i córka nigdy nie nawiążą prawdziwej, głębokiej więzi tak przecież potrzebnej Anicie?
A może pisarce wcale nie zależy na miłości rodzicielki? Może nauczyła się bez niej żyć, pogodziła z tym, co nieuniknione?

Joanna Sykat naprawdę umiejętnie i ciekawie opisała nam nierzadki wbrew pozorom temat. Wczuwamy się w rolę tej biednej, poszkodowanej córki lekko i szybko, bez najmniejszych problemów. Zastanawiamy się, jak same byśmy postąpiły, gdybyśmy znalazły się w podobnej do tej sytuacji? Czy miałybyśmy w sobie dość siły, by przeciwstawić się zaborczej matce? Czy umiałybyśmy zakończyć znajomość z nią, chory układ, który dla żadnej ze stron nie może być tym wymarzonym? Nie można przecież czerpać radości i satysfakcji z tego, że krzywdzi się drugą osobę, zwłaszcza, gdy tą osobą jest nasze własne dziecko. Nie można. Czy aby na pewno?

Autorka zadała nam na kartach swojej najnowszej powieści wiele niewygodnych pytań, na które odpowiedzi poszukiwać będziemy jeszcze przez długi, długi czas. Zmusiła nas do refleksji, pokazała, jak zaborcza może być matka, mało tego, że pewne rzeczy niełatwo jest zmienić, przerwać zamknięty krąg, wyznaczyć nową drogę. Polecam zdecydowanie. Poruszająca do głębi, niepokojąco prawdziwa to powieść. Strach, lęk, obawy... wszystko przedstawione w sposób niezwykle plastyczny i nietuzinkowy. Współodczuwamy wraz z Anitą, nie jesteśmy tylko biernymi obserwatorami jej zmagań z życiem, z losem, z rodzinną tajemnicą. Chcemy ją przytulić, powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, tylko, nie wiemy, jak to zrobić. Lektura odzierająca nas ze złudzeń, smutna i radosna zarazem, najpierw zabiera nam nadzieję, by zaraz potem nam ją oddać. Oddać nadzieję na to, że jutro faktycznie zaświeci słońce.


Dumna jestem, że akurat tej historii patronuję medialnie. I już teraz, w październiku mówię, że w podsumowaniu rocznym "Jutro zaświeci słońce" na pewno będzie jedną z najlepszych książek, jakie czytałam w 2015 roku.