Iwona J. Walczak wywiad i konkurs "Dom złudzeń. Iga" do wygrania

Iwona J. Walczak wywiad i konkurs

Iwona J. Walczak to pisarka, która kocha przyrodę, podróże i literaturę. Ma na swoim koncie już kilka tytułów: „Złocistą Dolinę”, „Nagie myśli”, czy „Dom złudzeń. Iga”, która to książka swoją premierę miała 16 lipca. Pierwsza ze wspomnianych to pogodna opowieść o trzech przyjaciółkach, które różnią się poglądami, mają odmienne charaktery, a ich życiowe ścieżki nie były proste i pozbawione wybojów. Chyba właśnie dzięki temu powieść jest ciekawa i realistyczna. „Nagie myśli” to nieco kpiący obraz poznańskiej, mieszczańskiej rodziny.   

Przy okazji premiery „Domu złudzeń. Iga” postanowiłam bliżej zaznajomić czytelników z Iwoną J. Walczak.

W Twoich książkach można dostrzec, że uwielbiasz przyrodę. Czy zawsze tak było? Co daje Ci obcowanie z naturą?

To bardzo zastanawiające spostrzeżenie. Wprawdzie obserwacja świata natury jest ważna, bo widać w jak niewielkim stopniu jesteśmy w stanie zmodyfikować zasady przyrody, nie mogę jednak na sto procent potwierdzić, że lubię naturę bardziej niż większość z nas. Generalnie dla mnie najważniejsi są ludzie, oczywiście uwzględniam, że dla nich, a więc i dla nas, źródłem uczuć i odczuć jest również przyroda.

Gdyby tak prześledzić pod tym względem moje książki…  

Bohaterki „Złocistej Doliny” przebywają na Pojezierzu Ełckim. Mimo fascynującej przyrody, którą oddychają, osią książki jest ich przyjaźń, szorstka czasem miłość i zrozumienie.  

„Nagie myśli” – nie, tutaj za wyjątkiem fragmentu o srokach, które żyją w parach i rybkach pluskających się w wodnym oczku nie przypominam sobie więcej wątków przyrodniczych. Są „przyrodnicze” J

„Dom złudzeń. Iga” - historia Igi pokazuje, że konstruujemy, budujemy, tworzymy swoje życie, nie jest tak, że układamy przypadki w mozaikę. Chcemy przecież być w życiu kimś. Iga jest kreacją artystyczną umiejscowioną w realnie istniejących miejscach. Pobiedziska, Gniezno, Złotniczki, Jerzyn, Nadrożno, Wronczyn, Tuczno – to zintegrowane z polską historią bardzo zresztą malownicze miejsca, ukształtowane przez lodowiec, z siatką jezior i wodnych szlaków.

Jeśli chodzi o mnie… osobiście wolę wiosną i latem spędzać czas wśród sosen i kwiatów w moim ogrodzie niż w domu, choć i tam mam miejsca, które bardzo lubię. Przenoszę swoje biuro i sprzęt do pisania do patio, gdzie pachnie sosnami, zakładam słuchawki na uszy i pracuję. Jednak ogródka uprawiać nie cierpię.    

Czy zawsze tak było? Kilka dziecięcych lat mieszkałam na wsi, potem jeździłam tam na wakacje. Wieś, natura są mi bliskie, ale jednocześnie kojarzą się nie tylko z pięknem, z błogim lenistwem, kanikułą, ale i z ciężką pracą. Owszem, nieraz będąc dzieckiem leżałam na łące z nogami w strumyku, śledziłam drogę cumulusów po błękitnym niebie i  wdychałam zapach suszonej trawy, ale także, a może przede wszystkim, ciężko pracowałam od świtu do zmroku, bywało, że w pyle i skwarze.       

Kiedy postanowiłaś, że zaczniesz pisać? Czy to był impuls, moment, czy raczej przemyślana decyzja?

Pisanie chyba siedziało we mnie zawsze, jeśli tak można powiedzieć, zdałam sobie z tego sprawę całkiem niedawno. Jest to jedno z częściej zadawanych pytań podczas spotkań autorskich. Oczywiście kierunek zawodowy, jaki przyszło mi uprawiać, w jakimś okresie wyparł moje naturalne (tak sądzę) preferencje. Po prostu, nie miałam czasu tworzyć długich literackich form, co lubię, ale kilka wierszy w tzw. międzyczasie napisałam. Pisanie, w ogóle tworzenie jako takie było dla mnie na wyciągnięcie ręki, odkąd pamiętam. Wokół mnie zawsze żyli twórczy i artystycznie spełniający się znajomi i przyjaciele. I ja - najbardziej praktyczna wśród nich J

Powieści zaczęłam pisać parę lat temu, wszystko zaczęło się w okresie, kiedy byłam obciążona zawodowo najbardziej. Wracałam o dwudziestej do domu, zjadałam coś „na szybko” i siadałam do komputera. Nic nie było ważne, tylko ten „inny świat”, ciekawszy świat.  

Jak myślisz, czy przyjaźń zawsze jest łatwa, lekka i przyjemna, czy raczej wymaga kompromisów, stawiania dobra drugiej osoby nad własne?

Przeczytaj „Złocistą Dolinę” i pierwszą część „Domu złudzeń. Iga”. Przyjaźń wymaga kompromisów, empatii i atencji, jest związkiem dwojga, trojga, itd… ludzi. Jest oczywiście jedną z linii życia bohaterów, którzy wiedzą i uczą się tego, że przyjaźń trzeba kultywować i ochraniać, ponieważ jest darem nie każdemu danym, zresztą, podobnie jak umiejętność kochania.

Dla mnie najważniejsza jest gotowość na przyjaźń. Na jej piękno, na bliskość jakiej mogę doświadczyć, ale i na niedoskonałość. Generalnie lubię budować, także relacje, chociaż, przyznam, coraz mniej mi się chce, ale to chyba sprawia wiek i … zamykanie się w świecie dla mnie alternatywnym, literackim. Wtedy wymagam ciszy, samotności.

Masz wiele pasji, jedna z nich to fotografia. Czy starasz się zatrzymać w kadrze miejsca, w których bywasz, okoliczności przyrody, a może tworzysz zdjęcia zwierząt lub swoich przyjaciół? Co najchętniej fotografujesz?

Moją pasją jest też wszelakie zbieractwo. Kiedyś (chwilowo nie powiększam zbiorów) były to porcelanowe dzbanki i filiżanki, jakże niemodne już dzisiaj. Kształt dzbanka na herbatę czy kawę jest piękny i inspirujący, proszę się przyjrzeć. Zazwyczaj obły, ma spore ucho na palec, albo i na dwa palce, pokrywkę z odpowiednim uchwytem. Często kształtne nóżki. Starsze są ornamentowane i ręcznie malowane. Filiżanka podobnie. Lubię pijąc herbatę, czy kawę, pieścić ją w dłoni. Gościom zwykle podaję napoje w różnokolorowej zastawie, każdy dostanie u mnie inny wzór. Inspirujące jest jak różnie trzeba manipulować tymi kształtami i deseniami, aby takie cacka wyprodukować.

Lubię też stare książki, najlepiej w skórzanych oprawach. Niedawno zaczęłam zbierać haftowane obrusy, które służą mi latem w patio.   

Fotografia – tak, to moje kolejne hobby, byłam nawet kiedyś na fotograficznym plenerze. Ale dzisiaj każdy jest fotografem i powiem szczerze, że nie czuję się w tym zakresie artystką, niemniej, podchodzę do tematu starannie i robię coraz mniej przypadkowych zdjęć. W fotografii najbardziej interesuje mnie człowiek, i gdybym mogła, a nie jest to możliwie, utrwalałabym ludzi w ich prawdzie.   

Bohaterki Twoich książek nie mają lekkiego życia. Myślisz, że kobiety są silne, twarde, nie poddają się tak szybko, uczą na własnych i cudzych błędach?

Bo życie to budowanie … Bohaterki moich książek nie mają lekko, owszem, ale wychodzą z kłopotów silniejsze, i nawet gdy wracają, realizują SWOJĄ wizję.  

Nie lubię generalizować, ale - tak, uważam, że kobiety są silniejszą psychicznie płcią i potrafią mężczyzn wyciągnąć z niejednej wpadki.

Iga, bohaterka Twojej najnowszej powieści początkowo nie wzbudziła we mnie sympatii. Dopiero dalsza część lektury „Domu złudzeń” pokazała mi, że nie należy sądzić ludzi po pozorach. Czy trudno tworzy się tak prawdziwą, realistyczną postać? Czy od samego początku wiedziałaś, jaką drogą pójdzie Iga?

Budowanie postaci przypomina mi pracę rzeźbiarza. Tam coś się doda, w innym  miejscu utnie, zeskrobie, wyszlifuje. Trochę czasu ten proces u mnie trwa.

Od początku w zamierzeniach Iga miała być postacią silną, zdecydowaną, skupiającą na sobie uwagę.  Chcemy przecież, aby nas zauważano. Chciałam też, by wzbudzała kontrowersje, sama osobiście wolę takich właśnie literackich bohaterów. Czytając recenzje widzę, że ocena Igi w nich dominuje, w zasadzie pomija się motywy i okoliczności jej postępowania, a przecież z treści książki wynika, że Iga budując swoje życie (a my w tym uczestnicząc) musi, musimy uwzględniać to, że i świat może się mylić.

I dlatego masz rację,  nie można ludzi osądzać po pozorach, pobieżnie, według sztampy, na przykład przez pryzmat bogactwa.  

Czy ta postać jest realistyczna? A czy nie jest?

Czy któraś ze stworzonych przez Ciebie postaci jest Ci bliska, którąś z nich darzysz szczególnym sentymentem?

Tak, zdecydowanie lubię postaci z wadami, a nawet czarne charaktery. W Złocistej Dolinie moją ulubioną postacią jest Dorota Borecka, lubię Georga. W „Nagich myślach” – prym wiodą Krysta i Boguś, lubię też zagubionego Jerzego i intrygującego Juliana. W „Domu złudzeń” moją ulubienicą jest oczywiście Iga. No i Ludwik, a jakże.   

Jak myślisz, czy pisarz jest poniekąd obserwatorem, wnikliwie musi przyglądać się otaczającej go rzeczywistości, czy wystarczy mu nieposkromiona, niczym niepohamowana wyobraźnia?

Nie wiem jak inne koleżanki i koledzy po piórze, ja staram się, by moi bohaterowie byli maksymalnie realistyczni. Inspiruje mnie świat, ludzie wokół, ale żadna z moich postaci nie jest fotografią osób rzeczywiście istniejących. Moi bohaterowie żyją i oddychają tym co nas otacza, a w swoich wyborach odzwierciadlają i ukazują swoje emocje i swoje myśli.

Chciałabym, aby czytelnicy moich książek potrafili współodczuwać wraz z nimi.        

Twoja kolejna powieść, to kontynuacja „Domu złudzeń”. A następna? Uchylisz rąbka tajemnicy?

Nie będę zapeszać. J Coś tam w pliku by się znalazło...

Dziękuję za rozmowę.

Konkurs:

Zabawa zaczyna się dzisiaj, 4 sierpnia, potrwa do 12 sierpnia, do godziny 23:00. 

Autorka prosi Was o udzielenie pod tym postem odpowiedzi na pytania konkursowe. 

Jak wiecie, mieszkam w Poznaniu, a jednym z kierunków studiów, jaki ukończyłam jest geografia. Pytanie będzie się do tych dwóch faktów odnosić, podobnie jak nawiązują (w różnym stopniu) moje książki. Czy Wielkopolska kojarzy się Tobie z wypoczynkiem i z turystyką? Proszę, wymień rejony w Wielkopolsce, które chciałabyś/ chciałbyś odwiedzić. Uzasadnij, dlaczego.  

Nie zapomnijcie o podaniu adresu e-mail, bym mogła skontaktować się ze zwycięzcą. 

Do wygrania jeden z trzech egzemplarzy powieści napisanych przez Iwonę J. Walczak.