Ja, judaszka Ewa Bartkowska patronat medialny Pisaninki premiera: 16.10.2014 konkurs

Chciałabym dzisiaj opowiedzieć Wam jeszcze o kolejnym udanym debiucie, który już w czwartek ukaże się pod moimi skrzydłami. Jestem naprawdę dumna, że mogę rekomendować taką prozę. Ciekawą, dającą do myślenia, pokazującą nam różne punkty widzenia danej sytuacji. Autorka niejednemu z nas utrze nosa, bo przecież tak łatwo jest nam osądzać innych, krytykować, oceniać. Czy w trakcie lektury zmienimy zdanie? Stwierdzimy, że jednak nie mieliśmy racji? Być może. Pozornie wydawać by się mogło, że czternastoletnia dziewczyna i od dawna dorosły mężczyzna, jej nauczyciel, nie powinni byli zapałać do siebie uczuciem, bo taka miłość niemożliwa jest do spełnienia, zakazana, grzeszna... Co takiego musiałoby się stać, byśmy zmienili zdanie?

Ewa Bartkowska mieszkała w wielu różnych miejscach, ale czternaście lat temu osiadła na stałe we Wrocławiu. Jak sama mówi, jest zwyczajną kobietą, matką, córką, przyjaciółką. Ukończenie książki było dla niej momentem przełomowym, z chwilą, kiedy ją napisała stała się nareszcie sobą w stu procentach.
Literatura odgrywa w jej życiu bardzo ważną rolę. Tuż obok książek postawiłaby wiele na podróże i otwarte przestrzenie, które uwielbia. Nigdy nie przywiązywała wagi do stanowisk, miejsca pracy, zmieniających się w jej życiu ról. Musiała odgrodzić się od tego wszystkiego, by zrealizować swoje największe pragnienie. Od dziecka marzyła bowiem, by napisać książkę i cieszy się, że wreszcie to marzenie udało jej się spełnić. Zastanawia się tylko, dlaczego zdecydowała się na ten krok tak późno?

"Ja, judaszka" samym tytułem intryguje nas, ciekawi, zastanawia, co też może się kryć pod tą kontrowersyjną i niejednoznaczną nazwą? Co znajdziemy na kartach tej powieści? Zainteresowani czytamy opis wydawcy i coraz bardziej chcemy zagłębić się w tej lekturze! Młoda dziewczyna zafascynowana swoim nauczycielem, teraz już dojrzała kobieta, opowiada nam swoją historię. Poznajemy też męski punkt widzenia, myśli i rozterki czterdziestoletniego mężczyzny, który na równi z czternastolatką zatraca się w uczuciu zakazanym. Początkowo cała ta sytuacja budzi nasz niesmak, bunt, gniew nawet. Bo jakże to! Dziewczyna jest przecież jeszcze dzieckiem, zostanie wykorzystana i porzucona, skrzywdzona! Powoli, krok po kroku, strona za stroną emocje, jakie w nas buzują, zmieniają się. To prawdziwa huśtawka nastrojów, najpierw podchodzimy do tej historii dosyć sceptycznie, by wreszcie... by wreszcie po raz kolejny zrozumieć, że nic nie jest czarno-białe, że istnieją różne odcienie szarości, że nie wolno nam jednoznacznie nikogo oceniać i szufladkować. Jeżeli chcemy na jakikolwiek temat się wypowiadać, warto najpierw zapoznać się z faktami.

Alicja miała czternaście lat, osiem miesięcy i czternaście dni. Właśnie rozpoczął się kolejny rok szkolny, dla niej niezwykły, ale ona jeszcze o tym nie wiedziała. Nie wiedziała, czego doświadczy, jak bardzo zmieni się jej życie, jak wiele bólu i cierpienia ją czeka. Czy gdyby posiadała tę wiedzę, nie przekroczyłaby progu szkoły? Jej wielka miłość, najpiękniejsze uczucie, najszczersze jest tuż obok. Najwspanialszy człowiek, jakiego mogła spotkać na imię ma Wiktor. Spóźniony dotarł na apel inaugurujący rozpoczęcie roku szkolnego. Dla niej od samego początku było jasne, że łączy ich pokrewieństwo dusz. Czy i dla niego było to tak oczywiste? Czy możliwe do spełnienia jest uczucie zakazane, między uczennicą a nauczycielem? Jakich wyborów będą musieli dokonać, co poświęcić, by choć na moment stać się parą szczęśliwych ludzi?

Piękna opowieść o prawdziwej miłości. Miłości dojrzałej, mądrej, romantycznej. Niestety nie będzie idealna, wolna od błędów i dramaturgii. Na przykładzie dwójki głównych bohaterów tej książki zrozumiemy, że za szczęście w życiu musimy prędzej czy później zapłacić wysoką cenę, czy zatem warto zatracić się w uczuciu? Kochać i być kochanym, wbrew zasadom, przyjętym regułom, wbrew opiniom naszych bliskich i znajomych?

Alicja i Wiktor to niebanalne postaci, stworzone moim zdaniem naprawdę rewelacyjnie. Nie spotyka się osób o takiej wrażliwości na co dzień. Doskonale się rozumieją, uzupełniają, są dla siebie wszystkim. Mogą wiele godzin poświęcić na rozmowy, ale też mogą doskonale się bawić w swoim towarzystwie milcząc. Wspomnienia snute przez Alicję są obrazowe, ciekawe, barwne. Czytelnik nie może przejść obok tej lektury obojętnie, wzbudzi w nim ona wiele emocji, od tych negatywnych, pełnych oburzenia i niezgody, po sympatię, zrozumienie, wzruszenie, akceptację? Właśnie ta karuzela uczuć, na jaką zostaniemy wepchnięci być może wbrew naszej woli przez autorkę wyróżnia ową publikację na tle innych. Ile pamiętamy literackich historii, które wywołują w nas całą gamę emocji? Od tych negatywnych począwszy, a skończywszy na jak najbardziej pozytywnych być może? Poznajemy tu różny punkt widzenia, zmieniamy zdanie, zaczynamy patrzeć na tę czy inną sytuację oczami Alicji i Wiktora.

To opowieść niesztampowa. Wiele dzięki niej się nauczymy, zrozumiemy, dostrzeżemy. Będziemy kluczyć wraz z jej bohaterami ścieżkami rzadko odwiedzanymi, gubiąc się, ale nabierając jednocześnie pewności, że gdzieś tam w oddali musi być światło, jakiś punkt zaczepienia. To historia o ogromnej samotności, wychodzeniu poza ramy, o wielkiej odwadze, rozczarowaniach, wewnętrznej walce nie tylko z tym, co za nami, ale też z tym, co przed nami. Bo czy człowiek ma prawo do szczęścia za wszelką cenę i wbrew wszystkiemu? A może tak naprawdę sami sobie utrudniamy, stwarzamy niewidzialną granicę między tym, co powinniśmy, a co chcemy robić? Warto się nad tym wszystkim zastanowić, a pomoże nam na pewno w owych rozmyślaniach powieść zatytułowana "Ja, judaszka". Polecam z całego serca. Nie pozostaniecie obojętni, albo zakochacie się w tej książce, albo... nie ma żadnego albo. Zakochacie się na pewno. Tak jak i ja.

"Ja, judaszka" Ewa Bartkowska, Wydawnictwo JanKa, seria JaneczKa, premiera: 16.10.2014

KONKURS:
1. Zabawa zaczyna się dzisiaj, 13 października i potrwa do 19 października, do godziny 12:00.
2. Do wygrania jest egzemplarz powieści, ufundowany przez autorkę i wydawnictwo JanKa.
3. Należy pod tym postem odpowiedzieć na pytanie: Jak radzicie sobie z jesienną chandrą?


W komentarzu trzeba również podać swój adres e-mail.