Troje na huśtawce Natasza Socha

Natasza Socha jest felietonistką, dziennikarką i pisarką. Wychowała się w Poznaniu, obecnie mieszka w Niemczech. Na swoim koncie ma powieści obyczajowe tworzone w sposób dosyć ironiczny, ale nie boi się trudnych, poważnych tematów, o których potrafi pisać bez niepotrzebnego tragizmu i histerii. W ostatnim czasie poruszyła po raz kolejny problematykę kobiety dojrzałej, z niebywałą konsekwencją uświadamiając nam, a może tylko przypominając, że po czterdziestce również można zacząć wszystko od nowa.

"Troje na huśtawce" to książka z przepiękną okładką sprawiająca wrażenie lekkości i radości. Czy właśnie taka będzie najnowsza historia Sochy?

Mam w sobie wiele sprzecznych uczuć po zapoznaniu się z tą lekturą. Najczęściej byłam pełna oburzenia, gdy czytałam i zagłębiałam się w tej historii coraz bardziej. A dlaczego?


"Troje na huśtawce" to niełatwa książka. Pisana jak zawsze u Sochy z prawdziwą lekkością, czyta się szybko, choć brakuje w niej jakiejkolwiek chronologii nietrudno się w wykreowanej przez autorkę historii odnaleźć. Dialogi są świetne, całość pisana w sposób zabawny, a bohaterowie wiarygodni. I wszystko byłoby ładnie i pięknie, gdyby nie ten cholerny, zupełnie nieoczywisty trójkąt!

Wyobraź sobie, że jesteś dzieckiem, a następnie młodą kobietą, która marzy o przyjaźni z nieco od Ciebie starszą sąsiadką. Sąsiadką podziwianą przez Ciebie. Uwielbianą. Chciałabyś być taka, jak ona. Wreszcie sąsiadka zachodzi w ciążę i rodzi synka, a Ty otrzymujesz od losu wielką szansę. Szansę jedną na milion. Stajesz się nianią tego chłopca. Wychowujesz go, tłumaczysz świat. Podcierasz jego tyłek, kochasz jak własne dziecko...

I nagle, gdy dziecko jest już dorosłe, wrażliwe i niezwykłe jakoś tak się dziwnie dzieje, że zaczynasz dostrzegać w nim mężczyznę. A on zaczyna dostrzegać w Tobie kobietę.

A teraz postaw się w sytuacji jego matki...


To tak w skrócie. Książka jest w jakiś sposób niezwykła i inna. Muszę to przyznać. Pokazuje nam zupełnie odmienny punkt widzenia. Wzbudza emocje, zmusza do myślenia jak rzadko która. I dlatego jest dobra, bo powieść powinna budzić w nas emocje, właśnie o to chodzi. Dlatego polecam ją Wam z całego serca, bo to opowieść o życiu. Może nie o moim czy Twoim, bo my przecież święte jesteśmy, my nigdy w życiu... ale ona tak. Ona ma na imię Koralia i ma 42 lata. On ma na imię Tytus i jest o 18 lat od niej młodszy. Jego mama jest jej najlepszą przyjaciółką. Warto poznać tych trzech bohaterów. Naprawdę warto!

Nieświęta rodzina Danuta Noszczyńska

Danuta Noszczyńska jest autorką kilkunastu już powieści. "Nieświęta rodzina" jest trzecią z kolei wydaną w serii Siedem grzechów głównych.

Dla mnie spotkanie z tą książką było nie lada przeżyciem. Bardzo trudno jest znaleźć w natłoku powieści bezbarwnych, płytkich, podobnych do siebie, sztampowych, zwyczajnie nudnych historię na wskroś przejmującą. Opowiadającą o życiu beznadziejnym, skomplikowanym, nie do pozazdroszczenia. Bo czegóż mielibyśmy zazdrościć głównej bohaterce "Nieświętej rodziny"?
Możemy jej jedynie współczuć...

Z wielkim niepokojem śledziłam losy Agi. Martwiłam się o nią. Byłam oburzona, bo jakże to tak?

Danuta Noszczyńska odziera nas ze złudzeń. To doskonała obserwatorka otaczającego nas świata. Dobrze wie, jak wygląda nasza polska, szara rzeczywistość. Jak wygląda prawdziwa polska rodzina. Pełna wad, sprzeczności, daleka od ideału. Ona jedna daje nam szansę. Pozwala się zrehabilitować, choć nie jest to wcale łatwe ani przyjemne, bo musimy się przyznać do błędu, zdać sobie sprawę z własnych ułomności, nałogów, braków.
Pisarka pozwala nam na zmiany. Na niepowielanie porażek. Na zrozumienie samych siebie.

Pierwszoosobowa narracja jeszcze szybciej przenosi nas w świetnie wykreowaną przez Noszczyńską rzeczywistość. Równie szybko zaczniemy kibicować głównej bohaterce i marzyć o tym, by udało jej się wyjść z tego marazmu i tej beznadziei, w jakiej tkwi.
Poznajemy męża Agi -Tediego, który nie jest biologicznym ojcem jej syna Maciusia i który nawet nie próbuje mu tego ojca zastąpić. Pod jednym dachem mieszka z nimi jeszcze tata Agi.
Krok po kroku dowiadujemy się, jakie było dzieciństwo i wczesna młodość głównej bohaterki. Im lepiej ją poznajemy, tym mocniej trzymamy za nią kciuki i mamy nadzieję, że jej los nie jest z góry przesądzony.
"Nieświęta rodzina" jest lekturą nietuzinkową, obok której nie wolno przejść obojętnie. Postaci stworzone przez pisarkę są świetnie nakreślone i dobrze przemyślane. Fabuła ciekawi i daje do myślenia. Styl autorki jest nietypowy, a język ironiczny, cięty, ostry. Książkę polecam zdecydowanie!

Dziewczyny chcą się zabawić Adrianna Michalewska Izabela Szolc

Wiedziałam. Po prostu wiedziałam, że powieść ta nie będzie taka całkiem zwyczajna. Brakowało mi właśnie takiej prozy, umiejscowionej w latach mojego dzieciństwa, opowiadającej o prawdziwych problemach nastolatek dojrzewających w latach osiemdziesiątych czy dziewięćdziesiątych. I jest! Nareszcie jest! Lektura idealna dla nas, trzydziestolatek i czterdziestolatek, którymi stałyśmy się nie wiadomo kiedy, zupełnie jakoś tak bez naszej wiedzy i zgody... 

O autorkach nic nie napiszę, bo niestety nic o nich nie wiem, nic poza tym, że stworzyły świetną fabułę, wykreowały charakterystyczne i żywe postaci, prawdopodobne dialogi i jakby tego wszystkiego było mało, wplotły wątek dotyczący II wojny światowej. Dla mnie to idealne połączenie i dlatego skradły moje serce! Absolutnie! 

Michalewska i Szolc pokazały nam prawdziwe, pozbawione złudzeń życie czterech młodych dziewczyn mieszkających w szarej, beznadziejnej Łodzi. Na szczęście nasze bohaterki nie pozwoliły miastu bez przyszłości na pochłonięcie, one wiedziały, że prędzej czy później im się uda. Właśnie im. To książka o marzeniach, o pragnieniach, o nadziei na lepsze jutro. O tym, że młodość musi się wyszumieć, że musi popełnić swoje własne błędy. To historia o wielkiej samotności wśród ludzi, o dążeniu do doskonałości dla innych, o pragnieniach, by było normalnie jak w prawdziwych, kochających się rodzinach. 

Dziewczyny pomimo wielu kompleksów, zawodów i rozczarowań są szalone, przebojowe, wesołe, chcą być zwyczajnie, tak po ludzku szczęśliwe. Dorastają w okresie zmian, marzy im się sława, marzy im się miłość, marzy im się wszystko to, co nieznane i nieokiełznane. Czy odnajdą swoją drogę, nie pogubią się, skoro nawet ich rodzice nie mają pojęcia jak żyć? 

To lektura zaskakująco dobra. Odzierająca ze złudzeń, zmuszająca do refleksji. Podróż, w którą zabrały nas te dwie autorki nie była tylko łatwa i przyjemna, choć wiele razy śmiałam się i cieszyłam, gdy dziewczyny były pełne nadziei i wiary, muszę przyznać, że niejednokrotnie wzruszały mnie losy tych czterech dziewczyn z Łodzi. Trzymałam za nie mocno kciuki. 

"Dziewczyny chcą się zabawić" to książka, którą naprawdę warto przeczytać. Polecam! 

Premiera: 14.02.2018

Historia złych uczynków Katarzyna Zyskowska

Katarzyna Zyskowska jest jedną z niewielu polskich pisarek, których twórczość cenię i których powieści mogłabym polecać w ciemno. Naprawdę! Nigdy nie zawiodłam się na tworzonych przez nią historiach. Jej bohaterowie zawsze są świetnie nakreśleni i przemyślani, a styl autorki charakterystyczny i piękny, poetycki. Nie jest istotne, czy Zyskowska pisze o moim ukochanym Baczyńskim, czy o wspaniałej Skłodowskiej, czy o postaciach fikcyjnych. Książki jej autorstwa wciągają już od pierwszych stron, intrygują i nie pozwalają o sobie zapomnieć nawet w ciągu wielu dni po skończonej lekturze.

"Historia złych uczynków" to powieść wielowątkowa. Poznajemy w niej Ninę, która opowiada nam o swoim życiu w sposób ciekawy i nietuzinkowy. Nie wiemy, czego możemy się spodziewać, nie mamy pojęcia, co wydarzy się za chwilę i kto w tej historii jest bez skazy, a komu daleko jest do ideału. Autorka trzyma nas w napięciu do samego końca, nie pozwala nawet na sekundę oddechu. To książka przepełniona emocjami, zaskakuje na każdym kroku i zmusza do myślenia. Już, już wydaje nam się, że poznaliśmy tajemnicę, że zrozumieliśmy jedną czy drugą postać, że wiemy, dlaczego postępuje tak, a nie inaczej... Niestety po raz kolejny zostaniemy z niczym, bo powieść ta naszpikowana jest pozorami i niczego nie można w niej przewidzieć.

Główna bohaterka wychowywana jedynie przez matkę zaczyna studia w stolicy. Właśnie dowiedziała się, że rodzicielka przez całe życie okłamywała ją, twierdząc, iż ojciec dziewczyny nie żyje. Nina poznaje Miłosza, człowieka pozbawionego wszelkich skrupułów. Nigdy nie wiadomo, jak się zachowa, jest nieprzewidywalny i porywczy. Porzuca ją w chwili, gdy kobieta dowiaduje się, że nosi pod sercem jego dziecko. Okazuje się, że nie tylko to łączy Ninę i Miłosza. Ich losy były ze sobą związane od wielu, wielu lat...

To naprawdę doskonała proza. Jedna na milion. Cholernie dobra fabuła. Przemyślana. Dająca do myślenia. Zaskakująca. Będę myśleć o niej jeszcze długo... długo... długo...
Dla mnie mistrzostwo. Prawdziwa perełka.


 Historia emocjonalnego niedostatku. Polecam! Premiera pod koniec lutego! Zapamiętajcie ten tytuł, bo warto!

Marzena Rogalska Gra w kolory recenzja przedpremierowa

Marzena Rogalska jest dziennikarką, która potrafi słuchać i rozmawiać z ludźmi. Cecha ta łączy ją z główną bohaterką "Gry w kolory", Agatą.

"Gra w kolory" to kolejna po "Wyprzedaży snów"opowieść o Agacie. Jest równie ciekawa i świetnie napisana.

Główna bohaterka próbuje się pozbierać po wielkiej stracie. Na szczęście nie jest w życiu sama, przyjaciele dodają jej nadziei, otuchy i siły. Mnie najbardziej zaintrygowały w tej historii sekrety sprzed lat i tajemnice rodzinne Agaty. Ten wątek wzbudził moje zainteresowanie i na nim się skupiłam, zagłębiając się w lekturze. 

Marzena Rogalska doskonale operuje słowem. Czytelnik oddaje się w jej ręce, ponieważ tworzona przez nią fabuła i wykreowani bohaterowie budzą w nim sympatię i dają poczucie bezpieczeństwa. Chcemy wierzyć w moc przyjaźni, w dobro, które powraca. Chcemy mieć nadzieję, że przeszłość, nawet najbardziej trudna i skomplikowana, to jednak tylko i wyłącznie przeszłość. Warto poznać prawdę, nawet najbardziej bolesną, bo jak inaczej mamy coś zmienić w naszym życiu na lepsze? Jak iść dalej, do przodu, gdy nie rozliczyliśmy się jeszcze z tym, co było? Gdy nie znamy odpowiedzi na pytania sprzed lat?

"Gra w kolory" to fascynująca opowieść o dorastaniu. O przyjaźni. O miłości. O wybaczaniu. O uczuciu dziecka do rodzica i rodzica do dziecka. O tęsknocie. O życiu po prostu, które składa się z całej palety barw. Zarówno z jasnych, słonecznych, jak i z tych mniej radosnych.

Historia ta ujmuje, chwyta za serce, ponieważ jest przepięknie opowiedziana, z wyczuciem i ciepłem mówi o prawdziwej rodzicielskiej trosce i miłości, której nie da się porównać z żadną inną. Tak może kochać tylko rodzic...

W tej książce nic nie jest proste ani łatwe, a pozory zmylą niejednego...


Całość polecam! Premiera w Walentynki. Myślę, że to może być całkiem przyjemny prezent na Dzień Zakochanych!

Premiera: 14 lutego 2018 roku