wtorek, 13 lutego 2018

Nieświęta rodzina Danuta Noszczyńska



Danuta Noszczyńska jest autorką kilkunastu już powieści. "Nieświęta rodzina" jest trzecią z kolei wydaną w serii Siedem grzechów głównych.

Dla mnie spotkanie z tą książką było nie lada przeżyciem. Bardzo trudno jest znaleźć w natłoku powieści bezbarwnych, płytkich, podobnych do siebie, sztampowych, zwyczajnie nudnych historię na wskroś przejmującą. Opowiadającą o życiu beznadziejnym, skomplikowanym, nie do pozazdroszczenia. Bo czegóż mielibyśmy zazdrościć głównej bohaterce "Nieświętej rodziny"?
Możemy jej jedynie współczuć...

Z wielkim niepokojem śledziłam losy Agi. Martwiłam się o nią. Byłam oburzona, bo jakże to tak?

Danuta Noszczyńska odziera nas ze złudzeń. To doskonała obserwatorka otaczającego nas świata. Dobrze wie, jak wygląda nasza polska, szara rzeczywistość. Jak wygląda prawdziwa polska rodzina. Pełna wad, sprzeczności, daleka od ideału. Ona jedna daje nam szansę. Pozwala się zrehabilitować, choć nie jest to wcale łatwe ani przyjemne, bo musimy się przyznać do błędu, zdać sobie sprawę z własnych ułomności, nałogów, braków.
Pisarka pozwala nam na zmiany. Na niepowielanie porażek. Na zrozumienie samych siebie.

Pierwszoosobowa narracja jeszcze szybciej przenosi nas w świetnie wykreowaną przez Noszczyńską rzeczywistość. Równie szybko zaczniemy kibicować głównej bohaterce i marzyć o tym, by udało jej się wyjść z tego marazmu i tej beznadziei, w jakiej tkwi.
Poznajemy męża Agi -Tediego, który nie jest biologicznym ojcem jej syna Maciusia i który nawet nie próbuje mu tego ojca zastąpić. Pod jednym dachem mieszka z nimi jeszcze tata Agi.
Krok po kroku dowiadujemy się, jakie było dzieciństwo i wczesna młodość głównej bohaterki. Im lepiej ją poznajemy, tym mocniej trzymamy za nią kciuki i mamy nadzieję, że jej los nie jest z góry przesądzony.
"Nieświęta rodzina" jest lekturą nietuzinkową, obok której nie wolno przejść obojętnie. Postaci stworzone przez pisarkę są świetnie nakreślone i dobrze przemyślane. Fabuła ciekawi i daje do myślenia. Styl autorki jest nietypowy, a język ironiczny, cięty, ostry. Książkę polecam zdecydowanie!

1 komentarz: