Krystian Głuszko. Wywiad.

Krystian Głuszko wywiad

Krystian Głuszko jest autorem trzech książek: dwóch napisanych z myślą o czytelniku dorosłym: „Spectrum” i „Szukaj mnie wśród szaleńców” i jednej skierowanej do dzieci: „Podaj łapkę, misiu”. Prywatnie szczęśliwy mąż i ojciec Małgosi. Pracuje jako barman. Na co dzień zmaga się z Zespołem Aspergera, prowadzi bloga „Zaburzony świat Krystiana”, stara się żyć normalnie i dzielić swoimi doświadczeniami. Daje dobry przykład, przełamuje stereotypy, wychodzi do ludzi, by uświadomić im, że choroba nie musi nikogo ograniczać.

Anna Grzyb: Czy pisanie zmieniło coś w Twoim życiu?

Krystian Głuszko: Oczywiście. Dzięki temu, że zacząłem wydawać książki poznałem wielu wspaniałych ludzi zarówno osobiście, jak i w sieci. Dzięki pisaniu mogę spełniać moją małą, wielką misję, którą wyznaczyłem sobie po to, by moje choroby, które nazywam po prostu urodą do czegoś się przydały i bym mógł kiedyś powiedzieć „warto było urodzić się autystycznym, to pomogło innym”, a jestem przekonany, że nie bez powodu urodziłem się z taką „urodą”.

AG: Jak długo w Twoim przypadku trwają prace nad książką i skąd wziął się pomysł, byś zaczął pisać?

KG: Mam ogromne szczęście, że książki piszę strumieniem świadomości. Praca nad książką trwa tyle samo, co miałbym ją czytać. Piszę bardzo szybko, ponieważ jestem ciekaw, co wydarzy się na następnej stronie, a tego nigdy nie wiem i nie planuję. W mojej głowie są już napisane książki, w pewnym momencie siadam do komputera i stukając w klawiaturę daję im istnienie w rzeczywistości, a nie tylko w zakamarkach mojego umysłu.

Pomysł, by zacząć pisać? Nic takiego nie było. Po prostu pewnego dnia pojawiła się silna potrzeba pisania, wyrzucenia z siebie kilku zdań, by poczuć ulgę.

AG: Czy łatwiej pisze się dla czytelnika dojrzałego, czy dla dzieci?

KG: Dla dzieci pisze się tak samo jak dla dorosłych, tylko uważniej i dokładniej. Dzieci są bardziej wymagającymi czytelnikami od dorosłych. Nie można im pozwolić się nudzić przy czytaniu, bo tracą inaczej uwagę i przypominają sobie, że jest jeszcze telewizor czy klocki, a historia w książce umiera na pewnym etapie.

AG: Jak przyjęta została Twoja książeczka skierowana do młodszego czytelnika? Czy znalazła już odbiorców? Cieszy się zainteresowaniem?  

KG: Książeczka została przyjęta bardzo ciepło. Dostaję wiele wiadomości od rodziców, którzy czytają ją swoim dzieciom i za każdym razem bardzo mi za nią dziękują. Moja misja spełnia się idealnie.

AG: Opowiedz nam jeszcze o tegorocznych Targach Książki w Krakowie. Byłeś tam po raz drugi, prawda?

KG: Tak, na targach w Krakowie byłem po raz drugi. Niesamowitą sprawą jest spotkanie się z czytelnikiem w cztery oczy. To bardzo cenne i niezwykłe uczucie, zwłaszcza, jeśli tak jak ja, obnażało się przed nim nie tylko wyobraźnię, ale i całą duszę.

AG: Co chciałbyś powiedzieć osobom dotkniętym Zespołem Aspergera, masz dla nich jakąś cenną radę, wskazówkę?

KG: Nie patrzcie na definicję urody autystycznej. Niemal wszystkie sztywne regułki da się pokonać, a jak nie, to pokochać. Spójrzcie na mnie. Mam Zespół Aspergera i jestem barmanem – przecież brzmi to absurdalnie i niemożliwie, a jednak…

AG: Twój mały bohater, miś Kostek, jest zagubionym stworzonkiem, które mimo wszystko znajduje przyjaciela. Czy trudno jest zaprzyjaźnić się z dzieckiem innym, odmiennym, jak myślisz?

KG: Przyjaźń to coś niesamowitego, trwałego, ale wymagającego ciągłej pielęgnacji. Łatwo jest się zaciekawić dzieckiem innym od reszty, ale trudniej z nim zaprzyjaźnić. To, co inne jest z reguły ciekawe, czasami jednak warto trwać przy tym nawet wtedy, jak już się tą ciekawość zaspokoi.

AG: Jak Twoim zdaniem postrzegane są przez ogół społeczeństwa osoby dotknięte tą chorobą? Czy ludzie boją się odmienności, bo jej nie rozumieją?

KG: Nie chorobą. Moim zdaniem Zespół Aspergera jest typem urody, nie zaburzeniem, dysfunkcją czy chorobą. Osoby z urodą autystyczną są niesamowicie ciekawymi ludźmi, którzy poprzez płaszcz milczenia, który na siebie zarzucają wydają się nudziarzami. Uwierz mi, świat autystyczny potrafi być piękny, pomimo tego, że często jest bolesny.

Ludzie przestają bać się odmienności. Zaczyna ich ona ciekawić i dzięki temu coraz częściej udaje się im ją zrozumieć.

AG: Jakiego typu literaturę preferujesz? I co czytasz swojej córeczce?

KG: Najlepsze książki, jakie przeczytałem trafiły w moje ręce przez przypadek i są one z przeróżnych gatunków. Nie mam swojego ulubionego typu. Książka musi do mnie trafić w odpowiednim momencie mojego życia, bym mógł ją pochłonąć. Moja córeczka sama wybiera sobie książeczki, pomimo tego, że ma zaledwie półtora roczku. Jeśli coś jej się nie spodoba idzie po inną i tak metodą prób i błędów tworzymy jej biblioteczkę na półkach z książkami, które należą do niej.

AG: Czy planujesz wydać coś nowego dla dorosłych? Możesz zdradzić nam, o czym będzie Twoja kolejna książka?

KG: Najprawdopodobniej wiosną ukaże się moja kolejna powieść dla dorosłych. Jest to coś w rodzaju thrillera psychologicznego, tym razem prawie zmyślonego. Mówię „prawie”, ponieważ życie realne jest zbyt ciekawe i cenne, by się nim nie inspirować i nie wplatać go pomiędzy kartki książek.

AG: Trzymam kciuki za kolejne Twoje publikacje i gratuluję sukcesów.

Recenzja "Podaj łapkę, misiu": http://asymaka.blogspot.com/2015/10/krystian-guszko-podaj-apke-misiu.html