Siedem pytań do pisarza. Joanna Sykat. Wyniki.

1. Jaka była mała Asia? Córeczką mamy czy taty? Czy najbardziej w szkole lubiła j. polski i pisanie wymyślonych przez siebie opowiadań?

Mała Asia była jedną wielką nieśmiałością, ale nie przeszkadzało jej to w obserwowaniu świata. Lubiła siedzieć na drzewach, kryć się w gąszczu zarośli i fasoli, która na tyczkach rosła aż do nieba. W szkole nie wyróżniała się osobowością. Ot, była grzeczną, dobrą uczennicą. Rzeczywiście pisała dobre wypracowania, w których szeleściły liście. Miłość do pisania i jesieni, widać, została. 

2. Pani Joanno, jak wybaczyć "matce, która jest źródłem lęku i destrukcji" swojego dziecka? 

Trzeba wybaczyć, bo inaczej blokuje się siebie i swój rozwój. Trudno przeżyć życie i ciągle przerabiać swoje smutki i krzywdy. Trzeba zaakceptować przeżycia, bo one są częścią nas i trzeba wybaczyć, także i sobie. Z jakiegoś powodu otrzymaliśmy bolesne lekcje. One mają nas czegoś nauczyć. Być może poczucie niedowartościowania przez własnego rodzica tak naprawdę pokaże nam, że to my sami siebie nie akceptujemy??? Poza tym, trzeba zawsze pamiętać, że ta matka, która krzywdzi nas, najprawdopodobniej też została skrzywdzona. Więc wybaczamy. I robimy to dla siebie. Tylko my sami możemy się wyzwolić. Nikt za nas tego nie zrobi.

 

3. Zawsze, kiedy w moim życiu wydarza się coś nie po mojej myśli, próbuję sobie tłumaczyć, że "tak właśnie miało być". Czuję się wtedy lepiej i podświadomie mi to pomaga. Tłumaczę sobie, że czasami trzeba zaakceptować zdarzenia, które nas spotykają i albo szukać w nich pozytywów, albo odstawić je gdzieś na bok, a najlepiej o nich zapomnieć. Jak Pani uważa? Robię dobrze, czy źle? Zastanawiam się, czy postępuję właściwie?

Trudno akceptuje się coś, co wydaje się być dla nas niedobre. Ale te sprawy trzeba zweryfikować w przyszłej perspektywie. Dopiero ona przyniesie właściwy ogląd i refleksję, że to, co zdawało się być złe, niekorzystne, wcale takie nie jest. A wręcz przeciwnie. Sama mam kilka takich doświadczeń i wiem, że obróciły się one w coś dobrego. Dzięki jednej z takich traum piszę i teraz widzę, że warto było przeżyć coś bardzo bolesnego, aby się rozwinąć w taki sposób.  

4. Moje pytanie brzmi, jak to jest z pisaniem w Pani przypadku? Czy jest ono reakcją na to, co Panią otacza, buntem przeciwko niegodziwości, czy też ma pełnić rolę poniekąd wychowawczą? Bo pisanie bronią stać się może, nieprawdaż? A może ma Pani inną teorię na ten temat?

Nie piszę z żadnego konkretnego powodu. Po prostu czuję taką potrzebę. Chyba zgromadziłam w życiu sporo przeżyć, historii, obrazów i teraz muszę je z siebie wyrzucić. Lubię pisać, lubię tworzyć bohaterów, a raczej patrzeć, jak oni siebie lepią. To fascynująca sprawa. Dla mnie jak magia i nie pozwolę sobie wmówić, że jest inaczej. 

5. Proszę sobie wyobrazić drzwi. Otwiera je pani i po drugiej stronie znajduję się inna rzeczywistość 

[podobnie jak w książce Lew, Czarownica i Stara szafa - Opowieści z Narnii]. Co chciałaby pani zobaczyć za tymi drzwiami? Może bezludną wyspę, góry, morze, tajemniczy ogród, a może zupełnie coś innego. Proszę w kilku słowach opisać to miejsce, gdzie czułaby się pani szczęśliwa, bezpieczna. 

Jako że zawsze lubiłam stare domy, pałacyki, sekretne przejścia, niech to będzie takie miejsce. Otwieram tę szafę, przekopuję się przez pachnące dawnymi epokami ubrania i… znajduję się w wąskim korytarzyku, który prowadzi do gabinetu z biurkiem pod oknem i sypialni z łożem pod baldachimem. Najlepiej, żeby ktoś tam mieszkał. Niechby nawet był nocnik pod łóżkiem J Niechby kręciła się służba, a lokaj przysypiał na krześle obok drzwi.  

6. Matka Anity z "Jutro zaświeci słońce" jest despotyczną, do wszystkiego wtrącającą się kobietą. Pani również jest matką. Czy może Pani zdradzić jaką jest Pani mamą?

O tym wypowie się syn, gdy dorośnie. Ja mogę tylko mieć nadzieję, że źle nie jest. Staram się podążać za dzieckiem, za jego zainteresowaniami, chęciami i… niechęciami. Jednakże wytyczam granice, informując młodego, że jednak nie wszystko wolno i czasem trzeba pójść na kompromis. Staram się też być refleksyjna. Po jakimś problemie oceniam go „na zimno” i wyciągam wnioski. Czasem mogę się pochwalić, czasem muszę się skarcić. Ot, normalkaJ

7. Co zabrałaby Pani na bezludną wyspę?

Boże! Niech mnie ktoś tam zabierze na jakiś tydzień. Wystarczy na totalny reset. Nie wiem, czy w ogóle coś zabrałabym z sobą, bo wszystko, czego potrzebuję, to czas dla siebie, woda i gapienie się w widoczki. 

A nagroda w postaci egzemplarza powieści trafi do... autora pytania numer 3. Gratulujemy. Jutro w cyklu Siedem pytań do pisarza Agnieszka Lingas-Łoniewska i "Skazani na ból" do wygrania. Zapraszam.