Emma chce grać jazz! Przemysław Wechterowicz

Książeczka bardzo kolorowa, barwna i przykuwająca uwagę, ale chyba nie do końca mnie do siebie przekonała. Moje dzieci szczerze mówiąc też nie zainteresowały się nią na tyle, bym mogła doczytać im opowieść o małpce do końca. Zakończenie poznałam już sama, w czasie, gdy moje dzieci poszły się bawić.

Grafika dosyć ciekawa, zmiana rozmiaru czcionki zachęcała do zapoznania się z lekturą, ale sama treść nie wzbudziła w moich dzieciach wielkich emocji, jak też nadmiar kolorów.

 

Małpka Emma wraca pewnego dnia ze szkoły do domu zasmucona. Mama szybko zauważa jej niewesoły nastrój i od progu pyta o powód rozżalenia. Zwierzątko przyznaje, że nie ma pojęcia, kim chciałoby zostać w przyszłości!

 

Na pewno jest to książeczka, dzięki której i my możemy rozpocząć rozmowę z naszym dzieckiem na temat tego, co chciałoby robić, jak dorośnie. W jakim zawodzie chciałoby się realizować? Nasza pociecha, podobnie jak małpka Emma zacznie rozmyślać i marzyć, zastanawiać się, jakie zajęcie dawałoby jej radość, szczęście, spełnienie?

Według mnie zbyt wiele dzieje się w tej opowieści. Zbyt dużo rzeczy przykuwa uwagę dziecka, trudno jest mu się skupić i odnaleźć. Zbyt wiele bodźców i informacji możemy tutaj znaleźć.

Małpka, jak mówi sam tytuł, wreszcie znajduje upragniony cel w życiu, postanawia grać jazz! Jej rodzice nie są zachwyceni pomysłem córeczki, martwią się o jej edukację. Dziwna jest to opowieść, brakuje mi w niej planu, wszystko jest chaotyczne i nie tworzy jednolitej całości. Autor przeskakuje od jednego zdarzenia do drugiego, nie opisując tego, że mamy już następny dzień, czy dany fragment dotyczy innej sytuacji. Rodzicowi trudno się odnaleźć czasem w tej historii, a co dopiero ma powiedzieć dziecko?

Książeczka ma ciekawą puentę i warto się z nią zapoznać, ponieważ zmusza do refleksji i pobudza do myślenia. Uczy naszą latorośl tego, że warto marzyć, wierzyć w siebie, jednocześnie pamiętając jednak o tym, że nauka w szkole jest nie mniej ważna.