Wywiad z Kają Platowską i konkurs, do wygrania "O tym się nie mówi". Wyniki czyli kto wygrywa "Bez przebaczenia" Agi Lingas-Łoniewskiej.

Kaja Platowska wywiad

Kaja Platowska to młoda,  trzydziestoletnia autorka dwóch powieści. Nie boi się poruszać tematów trudnych, zmuszać czytelnika do refleksji, zastanowienia. Zadebiutowała tytułem „Po prostu mnie przytul”. To opowieść o dziewczynie zmagającej się z depresją. Obraz oddany jest bardzo realistycznie, a jednak nie pozbawia nadziei na lepsze jutro. Z kolei najnowsza propozycja literacka autorki to historia ludzi zamkniętych w szpitalu psychiatrycznym. Za sprawą Platowskiej możemy poznać realia takiego życia, radości, smutki, troski osób uwięzionych za szpitalnymi murami. Jaka jest ich codzienność? Dzięki autorce wkraczamy w świat zupełnie nam obcy, którego się boimy, ale być może ta lektura otworzy nam oczy. Zapraszam do zapoznania się z moją rozmową z Kają Platowską i do wzięcia udziału w konkursie, w którym można wygrać „O tym się nie mówi”. 

AG: Tytuł najnowszej Pani powieści dobrany jest idealnie, bo faktycznie chyba niewielu mówi otwarcie o chorobach psychicznych. Nie bała się Pani poruszać tak trudnej sfery? Czy jakoś specjalnie należało się przygotować do tematu, by oddać go realistycznie?

KP: Ku mojej radości coraz częściej mówi się o zaprzestaniu stygmatyzacji osób chorych psychicznie i osób korzystających z pomocy psychologicznej. Niestety w tej kwestii jest jeszcze wiele do zrobienia i myślę, że minie sporo czasu zanim bez wstydu będziemy mogli przyznać się, że chodzimy na terapię lub mamy za sobą pobyt w szpitalu psychiatrycznym.

Cel, jaki obrałam, pisząc, to mówienie otwarcie i w przystępny sposób o tematach trudnych, tematach, które w naszym społeczeństwie wciąż pozostają tabu – o zdrowiu psychicznym, przemocy seksualnej, o ludziach, których życie ciężko doświadcza. Moim sposobem na oswajanie takiej tematyki to książki, historie konkretnych bohaterów, które pozwalają czytelnikowi przeżywać emocje razem z nimi i kartka, po kartce śledzić ich zmagania. To również ukazanie, że w ich życiu zdarzają się zabawne sytuacje i nie musimy jedynie płakać nad ich losem.

Obrana przeze mnie tematyka powieści niewątpliwie związana jest z moim wykształceniem  i pracą zawodową. Jestem pedagogiem w zakresie poradnictwa, ukończyłam Studia Podyplomowe Seksuologii. Moja praca zawodowa jest ściśle związana z pomaganiem .Wiedza zawodowa i nieustanny kontakt z ludźmi pomogły mi stworzyć bazę pod pisanie.

AG: Jak długo pisała Pani swoje książki? Czy od zawsze myślała Pani o tym, by stać się pisarką?

KP: Książki są w moim życiu od zawsze. Od momentu, w którym nauczyłam się czytać, stały się nieodłączną częścią mnie. Pasjonowało mnie czytanie, lubiłam pisać, lecz nigdy konkretnie nie myślałam o tym, że kiedyś sama będę trzymać własny tytuł w ręce.

„Po prostu mnie przytul” zaczęłam pisać jeszcze  w klasie maturalnej. Tekst długo leżał w szufladzie, zanim zdecydowałam się go dopracować i podzielić się nim z innymi. Pamiętam, że w pewnym momencie zrodziła się w mojej głowie historia i postanowiłam ją przelać na papier. Dopiero po ukazaniu się książki na rynku uświadomiłam sobie, że mam w głowie jeszcze wiele historii i chcę o nich pisać. „O tym się nie mówi” pisałam około pół roku i praca nad tą książką sprawiła mi ogromną przyjemność.

AG: Skąd pomysł, by opisywać tematy raczej niepopularne, przecież ludzie boją się chorób, nie potrafią chyba otwarcie o nich rozmawiać, jak Pani myśli?

KP: Podczas studiów, wolontariatów i późniejszej pracy zawodowej wielokrotnie spotykałam się z nieśmiałością i wstydem w mówieniu o swoich problemach. Widziałam, że ludzie często poszukują pomocy okrężnymi drogami, próbując zachować anonimowość. Częściej szukają pomocy w Internecie i książkach, chcąc przygotować się do podjęcia decyzji o pójściu do specjalisty. Na rynku mamy wiele poradników i książek o tematyce psychologicznej, jednak ludzie często szukają historii, w której mogliby się zidentyfikować z bohaterem i razem z nim przeżywać kolejne kroki wychodzenia z choroby. Książka nie zastąpi leczenia, ale może pomóc pokonać uczucie samotności w cierpieniu.

Natomiast dla osób bliskich lub takich, które z leczeniem psychiatrycznym nie mają nic wspólnego, lektura takich książek może mieć wartość nie tylko literacką, ale też edukacyjną.

AG: Czy uważa Pani, że bohaterowie stworzeni przez Panią mogą wzbudzić sympatię, litość, odrazę czy jeszcze inne uczucie w czytelniku?

KP: Zapewne każdy z bohaterów może wywoływać w nas różne, często skrajne emocje. Tak, jak to jest w codziennym życiu. Aneta cierpiąca na depresję może budzić współczucie, lecz po kilku stronach możemy czuć irytację niezmiennymi, ciężkimi stanami wszechogarniającego smutku. Do Hani możemy czuć dystans, lecz w końcu ją polubić, a z Izabelą możemy się przez wiele stron wściekać na cały świat. Zależało mi na pokazaniu zwykłych ludzi, których codzienność kosztuje dużo więcej z powodu choroby. Ale nadal są to ludzie, którzy czują, myślą, cierpią, śmieją się i wywołują różne nastawienie.

AG: Czy zdarza się, że po przeczytaniu książki Pani autorstwa czytelnik próbuje nawiązać z Panią kontakt? Otrzymuje Pani wiadomości od takich osób?

KP: Tak, zdarzyły się maile od osób, które po przeczytaniu „Po prostu mnie przytul” napisały do mnie. Zawsze bardzo chętnie odpowiem na wszelkie wiadomości i wszystkich zapraszam na mój fanpage na Facebooku, za pomocą którego można się ze mną kontaktować.

AG: O czym będzie kolejna Pani powieść, czym zaskoczy Pani czytelników?

KP: Pracuję już nad kolejnymi książkami, w których na pewno będzie można znaleźć głębokie profile psychologiczne bohaterów, zmagających się z trudną rzeczywistością własnych chorób, ograniczeń i słabości. Nie zapomnę również o humorze i postaciach, przy których czytelnik będzie mógł się uśmiechnąć.

AG: Jakiego typu literaturę preferuje Kaja Platowska? Jakie książki Pani czytuje?

KP: Lubię literaturę raczej mroczną: kryminały skandynawskie , thrillery i thrillery medyczne. Czytam także powieści, głównie psychologiczne i dramaty, czyli książki podobne do tych, jakie sama chciałabym pisać. Do tego należałoby jeszcze dodać biografie, literaturę podróżniczą oraz psychologiczną. W każdym z tych gatunków mam swoich ulubionych autorów, ale jest ich zbyt wielu, by móc wszystkich przytoczyć. Na pewno w czołówce mogę wymienić Jodi Picoult, Tess Gerrsitsen, Kristinę Ohlsson, Aleksandrę Marininę. 

AG: Czy tworzenie postaci tak skomplikowanych, bogatych wewnętrznie było trudne? Czy kiedykolwiek spotkała się Pani z osobą mającą jakiekolwiek zaburzenia psychiczne? Czy obserwowała Pani takich ludzi?

KP: Tworząc poszczególnych bohaterów na pewien czas zaczynałam żyć ich życiem. Starałam się patrzeć na świat, tak jak oni. To trochę tak, jakby wejść w buty innej osoby i zobaczyć wszystko z trochę innej perspektywy. W opisywaniu konkretnych objawów chorób, rzeczywistości szpitalnej pomogły mi wiedza zawodowa, konsultacje ze specjalistami i obserwacje prowadzone na oddziale szpitalnym. Wielokrotnie spotykałam się także z ludźmi cierpiącymi na różnego rodzaju zaburzenia psychiczne.

AG: Jak Pani myśli, skąd bierze się lęk osób zdrowych przed osobami chorymi? Czy inność budzi tak wielką obawę?

KP: Człowiek zawsze boi się tego, czego nie zna, co jest odmienne. Osoby korzystające z pomocy psychologicznej i leczące się psychiatrycznie są dodatkowo obwarowane licznymi stereotypami. Taka mieszanka niewiedzy i barwnych mitów powoduje, że najczęściej wzdrygamy się na samo określenie „szpital psychiatryczny” czy „osoba chora psychicznie”. Śmiejemy się z takich ludzi i wytykamy im ich odmienność. Mylimy poszczególne zaburzenia oraz choroby psychiczne z upośledzeniem umysłowym. Wszystkich „odmieńców” wrzucamy do jednego worka. W tym wszystkim zupełnie nie zauważamy, że to są ludzie chorzy, którzy cierpią i potrzebują pomocy. Zapominamy, że każdy z nas może kiedyś zachorować i potrzebować pomocy psychiatry, tak samo jak korzystamy z usług chirurga czy internisty.

AG: Depresja to choroba, której nie rozumiemy. Ciężko nam sobie wyobrazić, co myśli i czuje taka osoba, a Pani udało się doskonale oddać to wszystko. Czytelnik nie tylko zaczyna rozumieć zachowanie kogoś, kto cierpi na depresję, ale też może dowiedzieć się, jak pomóc tej osobie. Czy to chciała przekazać Pani za sprawą tej powieści?

KP: Depresja to choroba, która obecnie dotyka nas statystycznie najczęściej. W różnych formach, na różnych etapach życia, w różnym natężeniu. Ważne jest, by mówić, że to choroba, którą da się leczyć i przyznanie się do słabości to żaden wstyd. Rzeczywiście moim celem było ukazanie, jak wygląda świat osoby chorej, jak mylnie może odbierać poszczególne objawy otoczenie, z jakimi reakcjami taka osoba może się spotka i w końcu, jak wygląda żmudny proces wracania do zdrowia. Osoby chore mogą odnaleźć w tej książce cząstkę siebie, a ich bliscy dowiedzieć się, co zrobić, żeby jej pomóc.

AG: Którą swoją książkową postać darzy Pani szczególnym sentymentem, a którą tworzyło się najtrudniej?

KP: To bardzo trudne pytanie. Zdecydowanie najwięcej wysiłku kosztuje stworzenie postaci, której się nie lubi, która wręcz budzi odrazę, np. pierwszego terapeutę Anety w „Po prostu mnie przytul”. Do głównych bohaterów mam chyba jednakowy sentyment. Jeszcze za mało napisałam, by dokonywać takiego wyboru. 

AG: O czym marzy Kaja Platowska i jaka jest prywatnie?

KP: Prywatnie jestem szczęśliwą mężatką, miłośniczką psychologii, tańca, puzzli, zwierząt i podróży. Należę do nieuleczalnych zajęcioholików, którzy angażują się w wiele działań społecznych i do utraty tchu realizują swoje pasje. Moją największą pasją są ludzie.

Ciężko mi odpowiedzieć na pytanie, o czym konkretnie marzę. Moją głowę wypełnia wiele planów i marzeń w różnych obszarach mojego życia. Te najbliższe z pewnością dotyczą pisania,  wydania kolejnej książki i czytelników, którzy będą na nią czekać.

Dziękuję za rozmowę. 

Chciałabym jeszcze zaprosić Was tutaj: https://www.facebook.com/KajaPlatowska. 

KONKURS: 

Zabawa zaczyna się dzisiaj i potrwa do 4 maja, do godziny 24:00. Wystarczy pod tym postem zostawić odpowiedź na pytanie zadane przez autorkę:  Czy Twoim zdaniem warto korzystać z pomocy psychoterapeuty? Uzasadnij swoją opinię.

Nie zapomnijcie też o adresie e-mail, bym mogła skontaktować się ze zwycięzcą. Możecie polubić moją stronę na Fb: https://www.facebook.com/pisaninkaasymaka, dodać blog do obserwowanych, ale  najbardziej jestem wdzięczna, gdy rozpowszechniacie organizowane przeze mnie konkursy, udostępniacie linki do nich, bo dzięki temu więcej osób może dowiedzieć się o możliwości wygrania ciekawej książki. Dziękuję i trzymam kciuki za biorących udział w konkursie. Pozdrawiam wiosennie i ciepło. 

Nagrodę ufundowało wydawnictwo Novae Res.

 Przy okazji chciałam jeszcze ogłosić wyniki konkursu z książką zatytułowaną "Bez przebaczenia" Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Autorka postanowiła nagrodzić egzemplarzem powieści osobę, której wypowiedź ją rozbawiła. Obawa, że Piotr i Paulina okażą się rodzeństwem ubawiła Agę i żeby w końcu była pewna co i jak, dostanie książkę...

Magdalenardo.

Gratuluję :))))