Wywiad z Patrycją Żurek i konkurs z książką "Z poczwarek w motyle" do wygrania.

„Bez prób, popełniania błędów, wyciągania wniosków – nie osiągnęłabym nic. Dlatego piszę, poprawiam, wydaję, słucham recenzji, wyciągam wnioski.”

 Patrycja Żurek wywiad

Patrycja Żurek jest młodą mamą, dziennikarką i początkującą pisarką. Napisała już dwie powieści, pierwszą, w zeszłym roku, zatytułowaną „Kobietki”, o czterech kobietach, o różnych charakterach, odmiennych poglądach i całkowicie odmiennym sposobie myślenia, każda ma inne priorytety, co innego uważa za istotne, ale łączy je przyjaźń. Druga, najnowsza książka to „Z poczwarek w  motyle”, opowiada z kolei losy dwóch przyjaciółek, które pomimo dzielącej je odległości nie oddaliły się od siebie i nadal ufają sobie, potrzebują się i mogą na sobie polegać.

Zawsze o to pytam, dlatego tym razem również zadam to pytanie: Jak zaczęła się Twoja przygoda z pisaniem? Poczułaś wewnętrzny impuls, a może ktoś Cię namówił, przekonał do tego, że Twoje historie powinni poznać i inni?

Mając osiem lat dostałam książkę „Ania z Zielonego Wzgórza”, przeczytałam ją jednym tchem i to była moja pierwsza styczność z książkami. W dzieciństwie babcia czytała mi „Baśnie” Andersena, ale przeczytać coś samemu – to zupełnie inna sprawa. Ania zaczarowała mnie, zainspirowała. Od tamtej pory miałam ochotę stworzyć coś równie pięknego, zaczarowanego. Zaczęłam pisać i piszę od tamtej pory. Czekałam długo z wydaniem czegokolwiek, ponieważ nigdy nie miałam wsparcia, słyszałam, że moje pisanie jest marne, więc robiłam to dla siebie. Nikt mnie nie namawiał, ono samo we mnie wyrosło, a z czasem stało się coraz lepsze.

„Kobietki” to Twój debiut literacki. Czy obawiałaś się, jak zastanie odebrana ta książka?

Nie. „Kobietki” miały być książką, która zostanie wysłana na konkurs, ale przyznam, że było mi żal tego tekstu. Gdybym wygrała ten konkurs, straciłabym prawa do tej książki. Dlatego postanowiłam ją wydać. To była tak spontaniczna decyzja, że nie myślałam o tym, jak zostanie ona odebrana przez Czytelników.

Którą z bohaterek polubiłaś najbardziej, a którą najmniej? Czy mają w sobie cechy znanych Ci osób, a może od początku do końca polegałaś tylko i wyłącznie na swojej wyobraźni?

Najbardziej lubię Dagmarę, bo to silna, pewna siebie kobieta, która wie, czego chce. Jej życie jest poukładane i chociaż ma pewne problemy z relacjami damsko – męskimi, to są to problemy wynikające z tego, że nie poddaje się mężczyźnie. Najmniej lubię chyba Martę, ale ciężko tu powiedzieć o całkowitym braku sympatii. Po prostu to nie jest mój typ człowieka. Jest mi daleka pod względem swoich przekonań, postępowania i myślenia.

Żadna z moich bohaterek nie jest wzorowana na kimkolwiek z rzeczywistości. Nigdy nie opisuję osób, które znam i zdarzeń, które miały miejsce. Polegałam całkowicie na swojej wyobraźni.

„Z poczwarek w motyle” opowiada o losach Zuzanny i Sylwii. Każda z nich ma problemy, ale jedna potrafi poradzić sobie z nimi lepiej, a druga gorzej. Czy to wynika z tego, że mają różne charaktery, wychowały się w innych rodzinach? Czy tak wiele zależy od naszych rodziców? Jakimi staniemy się ludźmi, jakie relacje będziemy tworzyć z kimś bliskim, jak myślisz?

Rodzina, moim zdaniem, ma ogromny wpływ na to, jakimi ludźmi jesteśmy. Rodzice kształtują swoje dzieci od początku, nadając ich charakterom jakiś tor. Zuzanna miała ciężkie dzieciństwo, Sylwia wręcz przeciwnie. Zuza musiała radzić sobie sama, Sylwia zawsze miała wsparcie i mogła liczyć na rozmowy i porady. To dla młodego człowieka jest bardzo ważne. Dlatego Sylwia radzi sobie o wiele lepiej, a Zuza się poddaje. Jednakże zauważyć należy, że Zuza wcale nie jest taka bezbronna, jej postawa wynika z nagromadzenia problemów, a także bólu migrenowego, który nie daje jej żyć.

Powracając do pytania, uważam, że wszystko co tworzymy w życiu dorosłym, jest efektem tego, jak zostaliśmy wychowani, jakie wzorce obserwowaliśmy, jak bardzo mogliśmy liczyć na rodziców. Ale też wiele zależy od naszego podejścia. Możemy chcieć, by wyglądało to, jak u nas w domu rodzinnym, albo wręcz przeciwnie. Wszystko zależy od tego, czego oczekujemy od życia.

Patrycja, nie ukrywam, że książka ta nie przypadła mi zbytnio do gustu, ale bardzo podoba mi się to, iż masz w sobie tak wiele dystansu, że chcesz pisać lepiej, że słuchasz rad innych. Skąd w Tobie tyle pokory, zawsze taka byłaś?

Wydaje mi się, że to naturalne. Jeśli nie posiadam wykształcenia, które zapewniałoby mi pewność, że umiem pisać i wszystko robię sama, to ta pokora jest niezbędna. Oczywiście chciałabym, by wszystko było idealne. Widzę w tym dużo wad, ponieważ te wady faktycznie tam są. Ale bez prób, popełniania błędów, wyciągania wniosków – nie osiągnęłabym nic, prawda? Dlatego piszę, poprawiam, wydaję, słucham recenzji, wyciągam wnioski i piszę nowe rzeczy – jeszcze lepsze. Myślę, że takim sposobem kiedyś dojdę do perfekcji. 

Brawo!

Czy jeździsz na spotkania autorskie, starasz się o dobry kontakt z czytelnikiem? Zależy Ci na jego opinii?

Oczywiście. Organizuję spotkania, aktywnie uczestniczę w eventach, na które jestem zaproszona. Z przyjemnością odpowiadam na pytania, podpisuję książki, czytam fragmenty, dyskutuję. Autor bez Czytelnika jest nikim. Ważne jest, by szanować siebie nawzajem i słuchać. Ich opinia sprawia, że ja staję się lepszym Autorem i lepszym człowiekiem.

Czy są tematy, których nie poruszyłabyś w książce?

Nie. Nie ma dla mnie tematów tabu. Jeśli poczuję potrzebę napisać o czymś, to to zrobię. Wydaje mi się, że wszystko jest ludzkie, dlatego nie ma się czego bać – nawet w trudnych tematach.

Opowiedz nam, jakie są Twoje plany, czy tworzysz kolejną powieść, o czym ona będzie? A może masz już coś gotowego, całkiem odmiennego, czym nas zaskoczysz?

Od roku mam gotowe Księżycowe Cienie, które dopieszczam i ciągle poprawiam. Jest to swego rodzaju wariacja erotyczna o wampirach, a więc temat całkiem odmienny od poruszanych w Kobietkach i Poczwarkach. Dodatkowo mam kilka zaczętych powieści – piszę je ciągle, w zależności od tego, na który temat mam ochotę.

Wiem, że pasjonujesz się literaturą, że sama dużo czytasz, jaka książka jest dla Ciebie ważna, który bohater bliski?

Na pewno wspomniana wcześniej Ania z Zielonego Wzgórza, do której powracam co jakiś czas. Jest jak dobra przyjaciółka. Bardzo silny wpływ na moje życie miał „Atlas Zbuntowany” Ayn Rand. Czytałam ją dwa razy i za każdym razem odkryłam coś nowego, ważnego dla siebie. To piękna książka. Ogromny wpływ ma na mnie proza Stephena Kinga, szczególnie „Ręka Mistrza” i „Bastion”. Jego „Bogeyman” przeraził mnie jak nigdy nic innego. Bardzo podobały mi się „Łaskawe” Jonathana Littell'a oraz „B Kompleks” Wiesława Lewoca.

Jaka jesteś prywatnie, jako mama?

Bycie mamą to niesamowita rola. Synek nauczył mnie cierpliwości. Uwielbiam obserwować jego codzienne zmagania z rzeczywistością, jego nowe umiejętności. Nigdy nie sądziłam, że posiadanie dzieci to tak ogromne szczęście. Mogę uczyć go, czytać mu do snu, dbać, gdy jest chory i po prostu kochać – za nic.

O czym marzysz?

Mam bardzo wiele marzeń. Chciałabym, by mój syn był szczęśliwy. Chciałabym, żeby na świecie panował pokój. Czasami patrząc w niebo i widząc lecący samolot myślę o miejscach, które chciałabym zwiedzić: Norwegii, Chinach, Rumunii. No i chciałabym kiedyś móc nazwać siebie pisarką.

Tego Ci życzę z całego serca.

Dziękuję za rozmowę.

Dziękuję bardzo serdecznie!

Konkurs

Zaczynamy zabawę dzisiaj, 2 grudnia, potrwa do 9 grudnia, do godziny 24:00. Do wygrania mamy papierową wersję "Z poczwarek w motyle", której fundatorem jest Patrycja Żurek. Książka będzie z autografem! Tutaj moja recenzja tej powieści: http://asymaka.blogspot.com/2013/11/z-poczwarek-w-motyle-patrycja-zurek.html Wygrana wygląda tak:

Wystarczy pod tym postem zostawić odpowiedź na pytanie zadane przez autorkę książki: Jaka zmiana miała największy wpływ na Twoje życie? Nie zapomnijcie o adresie e-mail, bym mogła się skontaktować ze szczęśliwcem, który wygra. Wyniki pojawią się w ciągu trzech dni roboczych od momentu zakończenia konkursu. Życzę jak zawsze powodzenia i trzymam kciuki :)))))))))))))