Wywiad z Marią Ulatowską i jej najnowsza książka "Prawie siostry" do wygrania. Premiera 18 lutego.

Maria Ulatowska od dawna wiedziała, że kiedyś napisze książkę. Udało się spełnić to marzenie dopiero na emeryturze, ponieważ wcześniej praca związana z prawem dewizowym pochłaniała autorkę bez reszty. Zadebiutowała powieścią „Sosnowe dziedzictwo”, którą czytelnicy od razu pokochali. Przyznaje, że bardzo chętnie zamieszkałaby w otoczeniu dworku mieszczącego się w pobliżu sosen, z dala od zgiełku, tłumów, wśród przyrody.

 Niebawem ukaże się kolejna powieść autorki „Prawie siostry” i w związku z tym postanowiłam poprosić pisarkę o chwilę rozmowy.

Skąd wziął się pomysł na pisanie bloga: http://sosnowyblog.blogspot.com/? Ktoś Panią do tego namówił czy to Pani własna inicjatywa, od początku do końca?

Ten blog to tylko taki parablog. Na prowadzenie bloga właściwie nie mam czasu. Tam więc tylko czasami piszę o książkach, najczęściej o książkach polskich autorów.

„Sosnowe dziedzictwo” to Pani debiut literacki. Czy trudno było zaistnieć na naszym polskich rynku wydawniczym osobie, która dopiero zaczynała swoją przygodę z pisaniem?

 Moje pojawienie się na polskim rynku było w zasadzie bezbolesne. Ot, po prostu moja książka wpadła we właściwym czasie we właściwe ręce. Na szczęście – we wspaniałym wydawnictwie. Miałam szczęście i tyle.  

„Domek nad morzem”  to powieść, która między innymi odpowiada na pytanie, czy emerytura oznacza kres wszystkiego. Pani udowodniła nam, że absolutnie nie, wydaje Pani powieści, ma masę pomysłów na kolejne ciekawe historie, czy trudno było zmierzyć się ze stereotypem polskiej „emerytki”?

Nie mam pojęcia, chyba nie zdążyłam być „stereotypową emerytką”. Miałam trochę więcej czasu niż zwykle, a że moja praca zawsze polegała na pisaniu (pisałam projekty aktów prawnych), spróbowałam napisać coś „niezawodowego” – i  jakoś mi się udało.

Przeczytałam na Pani blogu, że literatura powinna nie tylko bawić, ale też uczyć. Czego stara się Pani nauczyć czytelników poprzez swoje powieści?

Przede wszystkim języka polskiego. Tego, że można żyć bez przekleństw i wulgaryzmów. Oraz tego, że życie – owszem, jest brutalne, trudne i ciężkie, ale przecież dookoła są też mili i dobrzy ludzie – i to ich warto dostrzegać.

Ma Pani wśród pisarzy osoby, które Pani ceni? Uważa Pani, że możliwa jest w tej branży prawdziwa sympatia, szczera, bezinteresowna przyjaźń, bez zazdrości?

Oczywiście, że istnieje bezinteresowna, szczera przyjaźń. Mam takich przyjaciółek 11, tworzymy naprawdę dobraną grupę, wspieramy i popieramy się wzajemnie, a jeśli któraś którejś czegoś zazdrości, to tylko tak po cichu i życzliwie. Spotykamy się przy każdej okazji i bez okazji. Codziennie jesteśmy razem w Internecie.

Moje przyjaciółki to grupa wspaniałych polskich autorek – wymienię je alfabetycznie: Hanna Cygler, Anna Fryczkowska, , Agnieszka Gil, Joanna Jodełka, Manula Kalicka, Agnieszka Lingas-Łoniewska,  Lucyna Olejniczak, Małgorzata Warda, Mariola Zaczyńska, Anna Zgierun-Łacina, Magdalena Zimniak. Myślę, że i Pani, i czytelnicy Pani bloga znają je wszystkie i – oczywiście – ich książki.

Zgadza się, znane są mi nazwiska naszych polskich pisarek i cieszę się, że tak dobrze się Panie rozumieją.

Przygodę z Pani twórczością zaczęłam od „Przypadków pani Eustaszyny”. Książka mnie bawiła, polubiłam postać tytułowej starszej pani, ale jednocześnie bardzo ucieszył mnie fakt, że mówi Pani wprost o absurdach panujących w naszym kraju, jak chociażby służba zdrowia. Czy i Pani ma nadzieję na to, że kiedyś się to zmieni?

To jest pytanie, na które jedyną słuszną odpowiedzią byłoby: oczywiście! Ale aż tak optymistycznie nastawiona do rzeczywistości, niestety, nie jestem.                

Za co kocha Pani spotkania autorskie?

Za kontakt z żywym czytelnikiem, za możliwość obserwacji wspaniałych i autentycznych reakcji. Za siłę, jaką mnie ładują takie spotkania. Za uśmiechy czytelników i ich wielkie serca.

Proszę opowiedzieć nam o „Kamienicy przy Kruczej”, pomysł narodził się dzięki pewnemu panu, prawda?

Tak, czytelnik mojej pierwszej książki, „Sosnowe dziedzictwo”, w której ta kamienica „wystąpiła” po raz pierwszy. Okazało się, że pan ten w owej kamienicy mieszkał (jak i ja, zresztą). Odwiedził mnie na warszawskich targach książki, namówił na spotkanie i naopowiadał mi mnóstwo historii, z których jedna posłużyła mi za tło opowieści o losach pewnej kamienicy.

Wspaniała historia.

„Czytać muszę, tak, jak muszę oddychać” takie słowa ma Pani na stronie tytułowej swojego bloga, czy czyta Pani od zawsze? Jakiś gatunek darzy Pani szczególnym sentymentem?

Czytam od piątego roku życia. Lubię thrillery, kryminały i oczywiście powieści obyczajowe. Lubię także powieści przygodowe, podróżnicze, biografie. Nie czytam horrorów i s-f. Nie lubię książek mrocznych i ponurych. 

Czy pisząc pierwszą książkę spodziewała się Pani, że stanie się „prawdziwą pisarką”? W którym momencie poczuła się Pani nią w pełni?

Cały czas jestem praktykantką.

„Prawie siostry” to Pani siódma powieść. O czym ona jest? Przybliży nam Pani temat przyjaźni, o którym mówi Pani w tej książce?

To historia o trzech przyjaciółkach, które łączy – lub dzieli – ten sam mężczyzna. Przyjaźń i  lojalność to coś, co pozwala im przetrwać.

A powieść o zabójcy, która krążyła jakiś czas temu po Pani głowie? Czy nadal ma Pani zamiar ją napisać? A może tworzy Pani coś innego? Kolejną świetną książkę, pełną humoru i ciepła?

Powieść o zabójcy powstała – w kooperacji z „prawdziwym kryminalistą”, Jackiem Skowrońskim, autorem trzech wspaniałych kryminałów i wielu opowiadań. Ukaże się w drugiej połowie roku, w wydawnictwie Prószyński i S-ka.

Początkowo irytowała mnie postać Franki z „Całkiem nowego życia”, wiem jednak, że gorzka lekcja, jaką

dostała od losu nauczyła ją siły i odwagi. Czy uważa Pani, że każdy z nas musi coś stracić, by coś innego docenić?

Myślę, że takie po prostu jest życie. Każdy z nas dostaje od losu jakąś lekcję, w tym rzecz, żeby wyciągnąć z niej właściwe wnioski.

Dziękuję za spotkanie z Panią na kartach powieści. „Kamienica przy Kruczej” szczególnie zapadła w moją pamięć, a Pani którą swoją powieść uważa za najbardziej wartościową?

Matka kocha jednakowo wszystkie swoje dzieci. Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie. To już muszą ocenić moi czytelnicy. W zasadzie wszystkie książki mają swoich zwolenników i przeciwników. Wyjątkiem jest „Całkiem nowe życie”, które – do tej pory – zbiera same pozytywne recenzje (puk, puk, obym nie zapeszyła).

Wcale mnie to nie dziwi, ten tytuł i mi przypadł do gustu.

Dziękuję za rozmowę i czekam z niecierpliwością na kolejne Pani książki.

Ja również dziękuję i serdecznie pozdrawiam wszystkich czytelników.

KONKURS

Oczywiście udało mi się zdobyć egzemplarz najnowszej powieści Marii Ulatowskiej, dla jednego z czytelników mojego bloga. Pytanie będzie się wiązało z tytułem "Prawie siostry". Autorka powiedziała w rozmowie ze mną, że: "To historia o trzech przyjaciółkach, które łączy – lub dzieli – ten sam mężczyzna. Przyjaźń i  lojalność to coś, co pozwala im przetrwać". Moje pytanie konkursowe, na które mam nadzieję, że odpowiecie pod tym postem, w komentarzu, zostawiając jednocześnie swój adres e-mail, to: Czy myślicie, że miłość może być warta tego, by o nią walczyć za wszelką cenę, wbrew wszystkiemu? Zabawa trwa od 12 lutego do 19 lutego, do godziny 24:00. Fundatorem nagrody jest wydawnictwo Prószyński i Maria Ulatowska, autorka książki. 

Przypominam, że ciągle trwa konkurs z książką Pani Mirek, kończy się dzisiaj o północy, a na dniach pojawi się również nowy, z powieścią Magdaleny Kordel, której premiera 20 lutego. 

Zapraszam serdecznie :))))