Wywiad z Michaliną Kłosińską-Moedą i konkurs z Kota, lubi, szanuje do wygrania.

Michalina Kłosińska-Moeda wywiad

Zadebiutowała powieścią „Miłosne kolizje”, a niebawem, 18 lutego pojawi się  na rynku wydawniczym jej druga książka zatytułowana „Kota, lubi, szanuje”. Nie lubi mówić o sobie, jest niezwykle tajemniczą pisarką, ale mam nadzieję, że chociaż odrobinkę uda mi się z niej wydusić. Szczerze mówiąc, to dla mnie spore wyzwanie, jeszcze nie miałam okazji rozmawiać z osobą, o której wiem tak mało. Na pewno możemy powiedzieć, że jest osobą pozytywnie zakręconą, ponieważ nikt twardo stąpający po ziemi nie napisałby takiej książki jak ta najnowsza Michaliny. Mieszka w Krakowie, uwielbia czekoladę i pije dużo kawy. To tyle, co udało mi się ustalić na jej temat.

Michalino, zastanawiam się, skąd wziął się pomysł na tak zabawny tytuł jak „Kota, lubi, szanuje”? Przyznam, że to właśnie ze względu na to postanowiłam sięgnąć po tą książkę. W ciemno, bez czytania opisu, a naprawdę nigdy tak nie postępuję. Zazwyczaj bardziej starannie dobieram lektury.

Bardzo lubię wszelkie zabawy językowe, grę skojarzeń, takie „słów gięcie cięcie”. Kiedy dostałam od wydawnictwa zalecenie, że tytuł ma się odnosić do kota, zrobiłam sobie listę wszystkich kocich powiedzonek i związków frazeologicznych, typu „pierwsze koty za płoty”, „na kocią łapę”.  Nic jednak nie pasowało mi do treści książki. Wtedy zaczęłam podstawiać kota pod niekocie wyrażenia, np. „raz kotu śmierć”.  Dalej nic. W końcu poszukałam podobieństw fonetycznych i tak wpadłam na Kota, lubi, szanuje.

W tej powieści są oczywiście koty. Czy i Ty masz jakieś zwierzaki w swoim domostwie?

Tak. Gdzieś w przestrzeni mojego domu przebywa sześcioletni pierwowzór Kiki, szara kotka adoptowana z azylu. Jest straszną dzikuską, czasami potrafi się chować przez pół dnia. Ale umie też do mnie przemawiać – ogonem, uszami, oczami i zróżnicowanym pomiaukiwaniem.

Czy na co dzień jesteś tak samo postrzelona, jak Twoja najnowsza powieść?

Byłam. Zawsze byłam pierwsza do wygłupów, jakiejś inteligentnej zadymy na wielką skalę. Potem życie mnie trochę przeczołgało, ale właśnie wstałam i rozglądam się, co by tu znowu zmalować. Ten gen błazna plącze się po mojej rodzinie od pokoleń i muszę uważać, żeby za bardzo się nie rozpanoszył. Pewien wujek, zawodowy wodzirej, rozhulał się do tego stopnia, że w kontaktach z drugim człowiekiem, zamiast zwracać uwagę na osobę rozmówcy i na to, co chciano mu przekazać, czyhał tylko na okazję do wtrącenia swoich żartów. Mam nadzieję, że mnie się uda utrzymać to moje postrzelenie w ryzach.

Nie miałam jeszcze okazji czytać Twojej pierwszej powieści. Czy mogłabyś powiedzieć mi coś więcej na temat „Miłosnych kolizji”?

Cóż, jest to bajkowa historia ze szczęśliwym zakończeniem, osadzona we współczesnych realiach. Zdecydowanie mniej postrzelona niż Kota… Jest ona i dwóch „onych” między którymi musi dokonać wyboru. W tle czai się spersonalizowane Przeznaczenie. Jeśli komuś zechce się zajrzeć głębiej, może się doszukać różnych refleksji – na temat manipulacji drugą osobą, tak zwanego kłamstwa w dobrej wierze, na temat wierności własnym wyborom, odpowiedzialności, która wiąże się z wysoką pozycją społeczną, na temat prawa niemłodych już ludzi do miłości. Ale to wszystko jest nieobowiązkowe. Miłosne kolizje to przede wszystkim komedia romantyczna.

Co myślisz o pracy, jaką wykonuje Twoja bohaterka w „Kota, lubi, szanuje”? Czy uważasz, że w naszych czasach trudno znaleźć dobrze płatną pracę? Związaną w dodatku z naszym wykształceniem, z naszymi zainteresowaniami?

Dużo zależy od tego, jakie są nasze zainteresowania, kwalifikacje i oczekiwania finansowe. Oraz osobowość. Może się okazać, że znakomity prawnik, który wprost kocha paragrafy i ma je w jednym palcu, z czysto charakterologicznych względów nie jest w stanie podporządkować się wymaganiom korporacji, choć kuszą go świetnymi zarobkami. Owszem, uważam, że w naszych czasach trudno o dobrze płatną i satysfakcjonującą pracę, szczególnie absolwentom humanistycznych kierunków. A pisząc o perypetiach Hanki, w pewnym sensie rozliczałam się ze swoim otoczeniem, które całkiem niedawno ryknęło homerycznym śmiechem na wieść, że chciałabym pracować w domu pomocy społecznej lub hospicjum: „Ty?! Nauczyciel akademicki i zafajdane pampersy?!” Dlaczego nie? Zarobki porównywalne (sic!), w DPS-ie jeszcze dodatkowo karmią i dają służbowy kitelek. A satysfakcja? Daleko większa niż na uczelni, bo tu pracownik naprawdę jest potrzebny, zaś tam tańcował przed studentami, którzy jego przedmiot mieli w… głębokim poważaniu. Przedmiot musiał być na liście zajęć, a studenci – z łapanki, uciekający na studia przed wojskiem – musieli dostać zaliczenie, bo inaczej cała katedra wylądowałaby na bruku. Raz za pilnowanie standardów akademickich wylądowałam na dywaniku u dziekana, a raz wydzwaniał do mnie wykładowca z moich czasów studenckich, z „delikatną” sugestią, że pewien pan Iksiński powinien ten egzamin u mnie zdać. Uff, to się wyżaliłam. Stąd pomysł Hanki, która musi się zmierzyć ze stereotypowym myśleniem na temat tzw. kariery magistra, i w pewnym sensie apel do młodych bezrobotnych absolwentów: nie sugerujcie się utartymi schematami. 

Michalino, czy Ty podchodzisz poważnie do swojej twórczości? Czy dla Ciebie to tylko dobra zabawa? Stworzyłaś naprawdę wesołą i trochę chyba z przymrużeniem oka napisaną powieść, dlatego wygląda na to, że była to dla Ciebie tylko i wyłącznie przyjemność, a nie ciężka praca! Jak to jest naprawdę?

Do własnej twó… tfu… tfurczości podchodzę zarówno poważnie, jak i bardzo niepoważnie. Już wyjaśniam. Pracy w DPS lub hospicjum nie da się pogodzić z obowiązkami macierzyńskimi (przynajmniej w tej chwili), a moje obecne zajęcie jest niestety tymczasowe. Dlatego bardzo chętnie zostałabym zawodową pisarką. W tym sensie traktuję to jak najpoważniej. Jestem na etapie kształtowania własnego stylu, sondowania rynku, znajdowania sobie na nim przytulnej niszy. Wydaje mi się, że wiem, w jakim kierunku chciałabym pójść ze swoimi książkami. Jest to kierunek niepoważny, lekki, z przymrużeniem oka, mnóstwem abstrakcyjnego dowcipu, zabawy słowem. No i oczywiście miłości. Cały czas mam jednak w pamięci przypadek wspomnianego wujka, dlatego nie chcę się wydurniać dla samej głupawki. Chciałabym zawsze przemycić w tych swoich igraszkach choć trochę głębi. Poza tym przez szacunek dla czytelnika staram się pisać dobrze - poprawnie i płynnie. I mam nadzieję, że stale będę się w tym rozwijać.  A zatem za moimi książkami stoi dużo powagi i sporo dobrej zabawy.

Do jakiego czytelnika kierowałaś swoje powieści? Kto może tu znaleźć coś dla siebie?

Ha! Moje „ulubione” pytanie, w którym celują wydawnictwa, każąc mi określić tzw. target powieści. Może kiedyś zacznę pisać „pod publiczkę”, to znaczy dla własnych wiernych czytelników? Pomarzyć zawsze wolno. A na serio, wyobrażam sobie, że po moje książki sięga ktoś, kto potrzebuje kilku godzin wytchnienia i zabawy. Ktoś, kto lubi, idąc zwykłą szarą ulicą, znaleźć nagle jakieś nieoczekiwane zagięcie czasoprzestrzeni, jak u Banksy’ego. Upodobanie do dowcipu sytuacyjnego i językowego też zmniejsza prawdopodobieństwo, że się ciśnie moją książką o ścianę.

Czy uważasz, że relacje damsko-męskie to wdzięczny temat na książkę?

No ba! Gdyby nie relacje damsko-męskie, ludzkość dawno by wyginęła. A z nią również literatura. Na użytek moich książek najbardziej mnie interesują takie relacje w fazie pączkowania. Lubię podglądać swoich bohaterów na etapie nieśmiałych zalotów, podchodów. Im więcej zawirowań – wewnętrznych lub zewnętrznych – tym lepiej. Niekoniecznie dla nich, bo się biedactwa muszą naszarpać, ale dla książki i czytelnika. Zresztą, czy to nie jest charakterystyczną cechą bajek? Ci wszyscy książęta, walczący ze smokami, te księżniczki usychające na wieży lub śpiące w szklanej trumnie, kopciuszkowe lub oślaskórkowe przebieranki… Tak, zdecydowanie wolę kończyć powieść mniej więcej na pierwszym pocałunku, bo w rzeczywistości wokół siebie za dużo się naoglądałam dalszych ciągów, które byłyby świetną inspiracją dla poważnych, wręcz drastycznych, powieści obyczajowych.

Czy którakolwiek z sytuacji opisanych w Twoich powieściach miała miejsce w prawdziwym życiu, czy wydarzyła się naprawdę?

Chwileczkę, muszę zrobić rachunek sumienia… Nie. Niestety wszystko musiałam wymyślić, nie miałam gotowców. Raz tylko koleżanka wspomniała, że jej koleżanka koleżanki dalekiej kuzynki z innej galaktyki wjechała w zderzak panu, za którego w końcu wyszła.  A ja musiałam raz umykać przed samochodem na przejściu dla pieszych pod kinem Femina w Warszawie, bo światła nie działały. Można więc powiedzieć, że gromadziłam materiały do Miłosnych kolizji z narażeniem życia. Natomiast bardzo pilnuję, żeby większość książkowych realiów była… prawdziwa, to jest zgodna z topografią danego miasta i kalendarzem. Nie pozwalam na przykład swoim bohaterkom na jedenastomiesięczne ciąże. Aha, no i Kika to skóra żywcem zdarta z mojej kotki*.

Wiem, że skończyłaś już trzecią książkę. Co tym razem nam zaproponujesz? Znowu będzie zabawnie, intrygująco, zaskakująco?

Jest zaskakująco. Tym razem wzięłam się za obalanie stereotypów na temat Brazylii. Czy jest też zabawnie, nie wiem. Momentami pisząc, pękałam ze śmiechu, ale boję się, że przesadziłam z abstrakcyjnym humorem i zagraniami rodem z brazylijskiej telenoweli. Jeżeli książka w ogóle się ukaże, mam nadzieję, że dotrą do mnie reakcje czytelników. Wtedy zastanowię się, co dalej: czy brnąć w to postrzelenie, czy wrócić raczej do łagodniejszego tonu z Miłosnych kolizji.

To teraz będę jej wypatrywać z niecierpliwością!

Dziękuję za rozmowę.

A ja dziękuję za gościnę na Twoim blogu.

* Michalina Kłosińska-Moeda oświadcza, że w procesie transferu pierwowzoru na papier żaden kot nie poniósł uszczerbku na zdrowiu fizycznym ani psychicznym. 



KONKURS
Zabawa zaczyna się dzisiaj, w Dniu Zakochanych. Potrwa do 21 lutego, do 24:00. Wystarczy odpowiedzieć na pytania: Czy lubisz czytać lekkie, zabawne książki? Co takiego w nich odnajdujesz? I oczywiście nie zapomnijcie o podaniu adresu e-mail. Wyniki jak zawsze, do trzech dni powinny się pojawić na blogu. Do wygrania jest ta zabawna powiastka: 

Na razie żegnam się z Wami. Potrzebuję odpoczynku. Mam swoje sprawy, które muszę wyprowadzić na prostą. Będę zaglądać. Pozdrawiam :)))

Zapomniałabym, moja Gosia takie cudo na Walentynki stworzyła: