Wywiad z Agnieszką Stelmaszyk i konkurs - do wygrania "Koalicja szpiegów. Luminariusz."

„Nie wiem, jak powinna wyglądać autorka, ale chyba tak nie wyglądam.”

Agnieszka Stelmaszyk wywiad

Pisarka, dzięki której młody czytelnik chce odkrywać świat książek.

 Zadebiutowała w 2007 roku trzema opowiadaniami w zbiorze „Opowiadania z morałem”, następnie ukazał się tytuł „Mali agenci”. Dwa lata później opublikowano serię 12 opowiadań ”Już czytam”, a w 2010 roku pojawiły się Kroniki Archeo, zapoczątkowane „Tajemnicą klejnotu Nefertiti”. Kolejne tomy odnoszą wielkie sukcesy i czytywane są przez młodzież w całym kraju. Skromna i niezwykle sympatyczna osoba.

Pani Agnieszko, przede wszystkim ciekawi mnie, skąd wziął się pomysł na pisanie książek dla dzieci? Wbrew pozorom wcale nie jest tak łatwo zainteresować w naszych czasach czymkolwiek młodych ludzi, prawda?

Trudno mi powiedzieć, dlaczego zaczęłam pisać właśnie dla dzieci. Chyba dlatego, że zawsze zwariowane historie krążyły mi po głowie i w pewnym momencie po prostu zaczęłam przelewać je na papier.

Rzeczywiście, nie łatwo dziś zainteresować młodych czytelników literaturą. Trudniej jest konkurować z grami i wszelkimi elektronicznymi gadżetami. Dlatego wielką radość sprawiają mi dzieci, które do mnie piszą, dzieląc się wrażeniami z lektury moich książek. Cieszy mnie również, gdy na spotkaniach autorskich rodzice mówią, że ich dzieci dzięki „Kronikom Archeo” złapały czytelniczego bakcyla, polubiły czytanie i sięgają po coraz to inne książki, choć wcześniej raczej niechętnie to robiły. Wtedy czuję ogromną satysfakcję.

Uwielbia Pani wcielać się w rolę swoich bohaterów, być tym, kim chce, pisać o tym, o czym Pani chce? To musi być wspaniała zabawa, a ja myślałam, że tylko ciężka praca?

Dzięki bohaterom moich książek mogę na moment uciec od dnia codziennego, kłopotów czy zmartwień. Najbardziej lubię, gdy postać żyje już jakby własnym życiem, a ja za nią podążam. Jednak pisanie to nie tylko świetna zabawa, również ciężka, czasem wyczerpująca praca.

Skąd bierze Pani pomysły na kolejne części Kronik? Cieszą się one stałą, niesłabnącą popularnością, a fani tej serii wprost nie mogą doczekać się następnej historii z przygodami tych niezwykłych bohaterów, jak Pani to robi?

Niektóre tematy do „Kronik Archeo” miałam wynotowane już wcześniej, gdy narodził się pomysł na tę serię. Większość pomysłów przychodzi mi jednak do głowy w momencie, gdy siadam przed komputerem, czy kartką papieru. Muszę tak poprowadzić w Kronikach akcję, aby można było zaprojektować całą dodatkową oprawę graficzną, dopasować do historii wszystkie te ciekawostki historyczne umieszczone na marginesach. To narzuca mi pewien schemat, ale zawsze staram się stworzyć jakąś wciągającą i zabawną akcję, a przy okazji przemycić trochę wiadomości z historii, przyrody czy nawet literatury. Młodzi czytelnicy przysyłają mi listy, w których donoszą, że Kroniki zachęciły ich do rozwijania wielu pasji, na przykład pogłębiania wiedzy historycznej. Dostają dzięki temu piątki i szóstki w szkole. Są też osoby, które rozwijają swoje zdolności plastyczne i wykorzystują ilustracje z „Kronik” do ćwiczeń. Na początku sama byłam tym zaskoczona, nie przewidziałam takiego odzewu na te książki.

Bardzo podoba mi się to, że dodaje Pani wiele informacji, przemyca je w sposób ciekawy i interesujący. Dziecko nawet nie odczuwa tego, że przy okazji pasjonującej lektury dowiaduje się czegoś o miejscu, w którym dzieje się akcja książki. Jest to doskonałe połączenie nauki i zabawy, czy dużo czasu zajmuje Pani zebranie materiałów na temat danego miejsca?

Zwykle zbieram materiały z dużym wyprzedzeniem. Jeśli sama byłam w jakimś miejscu przygotowuję również zdjęcia dla ilustratora, pana Jacka Pasternaka. To ułatwia mu pracę, sprawia też, że akcja staje się bardziej realistyczna. W trakcie pisania trzeciego tomu Kronik byłam akurat w Wiedniu, więc również mogłam zdobyć trochę ciekawostek.

Czytałam, że marzyła Pani o wielu ciekawych i niebanalnych zajęciach?  Kim chciała być mała Agnieszka?

Najpierw nauczycielką, jak mama. No i z zawodu jestem nauczycielką języka polskiego. Ale tak się złożyło, że nigdy nie pracowałam w szkole. Chciałam być również przyrodnikiem, lekarzem, podróżniczką, jak to dziecko. Wiele z tych dziecięcych pasji przydaje mi się nawet teraz w dorosłym życiu.

Ile książek ma Pani w tej chwili na swoim koncie? Są wśród nich i książeczki dla młodszego czytelnika, i dla starszego, tematyka różnorodna, ale za każdym razem zachwycająca Pani zwolenników.

Do tej pory ukazało się ich ponad trzydzieści. Kilka jest też w przygotowaniu i pojawią się w księgarniach lada dzień. Rzeczywiście lubię pisać i dla najmłodszych czytelników i dla tych trochę starszych. Niezależnie od wieku odbiorcy staram się, aby w moich opowiadaniach zawsze była odrobina przygody, ciepła i humoru. Bardzo się cieszę, że moje historie podobają się i młodszym, i starszym.

Porusza Pani w swoich książkach wiele aktualnych tematów. Skąd tak doskonała znajomość świata dzieci?

Przede wszystkim lubię obserwować. Mam okazję bywać często w szkole, widzę dzieciaki na osiedlu, więc stąd pewne obserwacje i sytuacje z „życia wzięte”. Ale muszę też przyznać, że za dziećmi czasem trudno nadążyć. Ich upodobania, powiedzonka zmieniają się czasem jak w kalejdoskopie. Mogę się tylko starać, by rozumieć świat najmłodszych i nie stawać się starym zgredem albo właściwe starą zgredką.

Jaka prywatnie jest Agnieszka Stelmaszyk? Uchyli Pani rąbka tajemnicy? Ma Pani własne dzieci? Czy czytują one Pani powieści?

Prywatnie jestem całkiem zwyczajną osobą i jeśli czasem ktoś przez przypadek dowie się, że piszę książki dla dzieci, to nieraz się dziwi. Nie wiem, jak powinna wyglądać autorka, ale chyba tak nie wyglądam. Mam dziesięcioletniego syna. Czasem czyta moje książki jeszcze w maszynopisie i dodaje do nich stosowne uwagi. To mi pomaga, ponieważ jeśli on uzna, że coś jest nudne, to inne dzieci też tak odbiorą dany fragment, więc wtedy tnę i poprawiam.

Którą swoją książkę lubi Pani szczególnie? Od której warto zacząć przygodę z Pani twórczością? Którego ze swoich bohaterów uważa Pani za najbardziej sympatycznego?

Hm, to trudne pytanie. Chyba największy sentyment mam do mojej pierwszej książeczki pt. „Mali Agenci”. Przeznaczona jest dla młodszego odbiorcy, mniej więcej w wieku przedszkolnym. Jest w niej wiele perypetii przeniesionych z życia przedszkolnego mojego syna i pewnie dlatego bardzo ją lubię. Darzę sympatią również pannę Ofelię z „Kronik Archeo”, chociaż czasami bywa irytująca i niemiła. A który bohater jest najbardziej sympatyczny? Chyba trzeba by zapytać o to czytelników, którą postać lubią najbardziej.

Nowa seria to „Koalicja szpiegów”, jestem jej bardzo ciekawa.  O czym jest ta powieść? Skierowana raczej do młodzieży, a może i dorosły czytelnik znajdzie w niej coś dla siebie?

„Koalicja szpiegów” to trylogia z wątkiem szpiegowskim. Będzie w niej mnóstwo przygód, a główny bohater Robert Szykulski, mieszkający w Bydgoszczy, razem z przyjaciółmi będzie musiał rozwiązać pewną zagadkę. Ponieważ akcja dzieje się w wielu ciekawych miejscach i europejskich miastach, książka ta podoba się również fanom „Kronik Archeo”. Nie wiem, czy dorosły czytelnik czułby się usatysfakcjonowany tą lekturą, bo jednak jest przeznaczona dla nastoletniego czytelnika. Jednak wiem, że niektórzy rodzice także ją podczytują, tak samo zresztą jak „Kroniki”.

Czy bohaterowie Pani książek są wzorowani na prawdziwych postaciach, żyjących naprawdę?

Większość moich bohaterów jest fikcyjna. Czasem tylko w „Kronikach” wplatam opisy znanych podróżników, archeologów, pisarzy, aby zaciekawić czytelnika. Zdarza się też, że bohaterowie noszę pewne cechy żyjących osób.

Nie myślała Pani nigdy o tym, by napisać książkę dla dorosłych?

Największą radość sprawia mi pisanie dla dzieci. Może kiedyś, gdy dojrzeje we mnie jakiś temat, napiszę coś również dla dorosłych. Ale póki co, pozostanę wierna moim młodszym czytelnikom.

Czy lubi Pani zwierzęta? Opisuje je Pani w serii „Kto mnie przytuli”, to cykl wzruszający i uwielbiany przez małych miłośników piesków i kotków.

Napisałam dziesięć tomów do serii „Kto mnie przytuli.” Każdy z nich to odrębna historia, lecz elementem wiążącym serię jest schronisko dla zwierząt o nazwie „Przytulisko”, w którym dyrektorką jest pani Marta Zakrzewska. Od początku założeniem serii było poruszanie istotnych dla dzieci oraz ich pupili problemów. Każda książeczka okraszona jest również dawką humoru i zawiera szczyptę przygody, aby nie przytłaczać dzieci problemami, a jedynie pewne kwestie sygnalizować. Dostaję bardzo dużo listów od dzieci, w których rzeczywiście piszą, że uwielbiają tę serię. Sama również lubię zwierzęta, prawie całe dzieciństwo towarzyszył mi mały kundelek, który był częścią naszej rodziny. Najlepiej wypoczywam na wsi, godzinami mogę wtedy spacerować i podglądać życie zwierząt.

Pani Agnieszko, chciałabym jeszcze raz podziękować Pani za pomoc i przekazanie wszystkich tomów Kronik Archeo wraz z autografami na licytację dla wcześniaka Kubusia Narela z Tuczna. To miłe uczucie wiedzieć, że są na świecie jeszcze tacy ludzie, jak Pani. Lubi Pani pomagać?

Przekazanie tych książek to naprawdę nie było nic wielkiego. Mam zdjęcie Kubusia nad biurkiem i stale mu kibicuję. Niestety, nie zawsze mogę pomagać w takim zakresie, jak bym chciała. Jednak, jeśli mogę coś zrobić, to staram się pomóc. Różne nieszczęścia mogą dotknąć przecież każdego z nas i trzeba o tym pamiętać. Uważam, że ważne są wtedy choćby najdrobniejsze gesty, żeby nie zostawiać nikogo w poczuciu osamotnienia.

O czym marzy Agnieszka Stelmaszyk?

Marzy mi się wyprawa do Australii. Może kiedyś uda mi się zrealizować to marzenie. Na pewno powstałaby z tego jakaś kolejna książka dla dzieci. I mam przeczucie, że zabawna.

A plany na przyszłość? Czy pisze Pani teraz jakąś książkę?

Skończyłam pisać siódmy tom „Kronik Archeo”, a teraz pracuję nad drugim tomem „Koalicji Szpiegów”. W planach mam jeszcze pewną książkę, ale na razie wolę za dużo o niej nie mówić, żeby nie zapeszać. Kiedy projekt nabierze rumieńców i bardziej namacalnych kształtów, wtedy więcej o nim opowiem.

Bardzo dziękuję za rozmowę.

Ja również serdecznie dziękuję. I pozdrawiam ciepło wszystkich czytelników.

Zapraszam też do wzięcia udziału w konkursie, do wygrania nie lada kąsek, bo najnowsza książka z nowej serii Agnieszki Stelmaszyk zatytułowana "Koalicja szpiegów. Luminariusz." 

 Wystarczy pod tym postem zostawić komentarz, w którym należy udzielić odpowiedzi na pytanie: Opisz zabawną przygodę wakacyjną, jak przydarzyła się Tobie lub komuś innemu. Konkurs trwa od dnia dzisiejszego, od 24 lipca do 31 lipca, do godziny 24:00. Nagrodę ufundowała pisarka, Pani Agnieszka i Wydawnictwo Zielona Sowa. Organizatorem konkursu jestem ja, zwycięzca zostanie powiadomiony do trzech dni od zakończenia zabawy drogą e-mailową, dlatego proszę o pozostawienie odpowiedzi wraz z adresem e-mail. Można polubić moją stronę na facebooku, jak też dodać mój blog do obserwowanych, nie jest to wymóg, ale będzie mi bardzo miło :) Dziękuję za uwagę i pozdrawiam serdecznie! Trzymam kciuki! Podaję też adres strony na facebooku, dla fanów twórczości Pani Stelmaszyk:https://www.facebook.com/agnieszka.stelmaszyk.fanpage?fref=ts