Wywiad z Agnieszką Turzyniecką i konkurs, do wygrania "Inspektor Kres".

„Nosiłam w sobie chęć pisania tak długo, że w końcu musiała wybuchnąć.”

Agnieszka Turzyniecka wywiad

Agnieszka Turzyniecka zadebiutowała 8 października 2013 roku powieścią kryminalno-obyczajową zatytułowaną „Inspektor Kres i zaginiona”. Publikować swoje teksty zaczęła już w latach dziewięćdziesiątych na łamach gazet lokalnych, obecnie pisze dla prasy ogólnopolskiej. Uwielbia psy, z wielkim zaangażowaniem oddaje się prowadzeniu bloga: http://gryzipiorek.blogspot.com/.

Standardowo zapytam o początek? Jak zaczęła się Twoja przygoda z pisaniem?

To zaczęło się dużo wcześniej, niż faktycznie zaczęłam pisać. Nosiłam tę w myśl bardzo długo w sobie, początkowo nieświadomie. Musiałam dojrzeć do pisania. Oczywiście jeszcze w podstawówce coś tam sobie pisałam, ale na poważnie zaczęłam dopiero, gdy dobiegałam trzydziestki. Nosiłam w sobie chęć pisania tak długo, że w końcu musiała wybuchnąć.

Kiedy zaczęłaś tworzyć postać Kresa? Czy był to impuls, a może opierałaś się na kimś rzeczywistym? Moim zdaniem inspektor jest genialny!

Miło mi, że tak sądzisz. Inspektor Kres powstał zupełnie spontanicznie, jednak nie wzorowałam go na nikim mi znanym. Zależało mi, żeby to był zwykły facet, z którym można się utożsamić.

Agnieszko, piszesz we wstępie do powieści: „Przebyłam długą drogę…”, czy możesz wyjaśnić nam, dlaczego? Czy w Tobie była niepewność, czy spotkałaś się raczej z niezrozumieniem wśród wydawców?

Raczej to drugie, a w miarę dostawania nowych odmów od wydawców, rosła też moja niepewność. Od napisania książki do jej wydania minęły trzy lata. Po drodze był e-book, była umowa z agencją literacką, były nadzieje gorące i płonne. Udało się, jak się już właściwie poddałam. Tym bardziej się cieszę. Nie wiem, czy trzy lata to długo dla debiutanta, nie mam porównania. Ale z drugiej strony, są tacy, którzy szukają jeszcze dłużej, więc chyba mogę się uznać za szczęściarę...

Prowadzisz blog, może kilka słów na ten temat? Skąd wziął się pomysł? Czy sprawia Ci to radość?

Bloga założyłam dwa lata temu z innymi autorami. Początkowo mieliśmy duży zapał, ale niestety, jak to często bywa, z czasem ubyło nam energii. Dzisiaj prowadzę "Gryzipiórka" sama, choć czasem publikuję też gościnne wpisy. Ten blog miał być w zamyśle miejscem otwartym dla wszystkich i właściwie tak jest do tej pory. Lubię blogować, ale wiem, że brakuje mi systematyczności. Wciąż szukam pomysłu na mega-bloga. Takiego, że ludzie powiedzą: WOW! Ale to bardzo trudne. W tej tematyce może nawet niemożliwe?

Czy powstanie kontynuacja powieści? Szczerze mówiąc, byłabym zawiedziona, gdybym nie mogła na kartach książki spotkać ponownie Kresa, jego żony i współpracowników.

Tak, piszę już kontynuację, ale najpierw chcę wydać moją drugą książkę, która tym razem nie ma nic wspólnego z kryminałem. Jest to powieść obyczajowa.

Zdradzisz czytelnikom coś więcej, mam na myśli powieść obyczajową?

To historia młodej kobiety, która podczas pobytu w obcym kraju, trafia do szpitala psychiatrycznego. To będzie mocna książka, może nawet kontrowersyjna. Więcej nie zdradzę.

Czy Ty lubisz swojego bohatera, inspektora Kresa? Przywiązałaś się do niego, a może Cię irytuje?

Lubię go. Już po wydaniu książki zdałam sobie nagle sprawę, że Kres jest momentami taki, jak bym chciała, żeby był mężczyzna. Choć on nie jest ideałem. Ale może właśnie dlatego...? Irytuje mnie natomiast jego żona, ale jednocześnie sprawia, że muszę się śmiać, kiedy wkładam jej w usta kolejne tyrady skierowane przeciw Kresowi. (śmiech)

Ta książka nie jest tylko i wyłącznie o zaginionej Basi. Poruszyłaś tu wiele ciekawych wątków, czy od początku ta powieść miała tak właśnie wyglądać?

Pisałam tę książkę bardzo spontanicznie, czytaj: bez planu. Z jednej strony to plus, z drugiej minus. Momentami ciężko było zapanować nad postaciami, które zaczynały żyć swoim życiem. Nie chciałam, żeby cała historia skupiła się tylko na zaginionej Basi. Chciałam, żeby opowieść była żywa, intensywna. Dlatego jest tam tyle wątków, tyle zwrotów akcji.

Krwawe opisy, wcielanie się w rolę mordercy, myślenie jak on, czy trudno było to wszystko ubrać w słowa?

(Śmiech) Ciągle mnie ktoś pyta o te krwawe opisy. Ktoś mi nawet powiedział, że to niemożliwe, żeby taka młoda dziewczyna wymyśliła taki makabryczny scenariusz - jeśli czytałaś, to wiesz, czego ta aluzja się tyczy. A mnie po prostu bawiło wcielenie się w kogoś tak skrajnie innego niż ja. Fascynuje mnie pytanie: "Co myśli psychopata?" "Jakie mechanizmy zachodzą w jego głowie?" Niestety wychowałam się na "Detektywie" i już od najmłodszych lat zaznajamiałam się z kryminalnymi historiami. Napisanie tej książki było chyba tego naturalnym następstwem.

Jaka prywatnie jest Agnieszka Turzyniecka? Czym się interesuje, co ją bawi, czego nie znosi?

To najtrudniejsze pytanie... Nie umiem gadać sama o sobie (śmiech). Interesuję się językami obcymi, nieustannie się kształcę w tym kierunku. Co mnie bawi? Mój pies. Czego nie znoszę? Chamstwa i głupoty. One często idą w parze. Jestem introwertyczką, która kocha swoją samotność i jednocześnie jej nienawidzi. Czyli typowa baba - sama nie wie, czego chce (śmiech).

Języki obce… iloma władasz?

Ach, nie bawmy się w liczby. Mam za sobą długi pobyt w krajach niemieckojęzycznych  i francuskojęzycznych. Angielski też nie jest mi obcy. Marzę, by nauczyć się mandaryńskiego. A potem pojechać do Chin i rozmawiać z ludźmi w ich języku. Lubię takie wyzwania, lubię się uczyć. Nauka gramatyki języka obcego jawi mi się jak łamigówka, jak trudna krzyżówka, którą chcesz koniecznie rozwiązać w całości.

Ulubiona pora roku?

Mój czas to wiosna. Urodziłam się w kwietniu i w tym okresie co roku czuję, jakbym się na nowo rodziła.

A o czym marzysz?

Chyba nie będę oryginalna. Nieśmiało marzę, by móc się w życiu zająć tylko pisaniem książek. To by był mój prywatny luksus. Marzę też, by mieć domek z ogrodem, po którym będą biegać co najmniej trzy psy. I jeszcze kot. Idylla. Marzę, bym któregoś dnia zrozumiała, że to co mam, wystarczy. Sądzę, że wtedy przyjdzie też szczęście.

I tego Ci oczywiście życzę. Dziękuję za rozmowę.

Dziękuję.

Konkurs

Do wygrania debiutancka powieść autorki,  moja recenzja tutaj: http://asymaka.blogspot.com/2013/10/inspektor-kres-i-zaginiona-agnieszka.html. Jeżeli chcecie wygrać egzemplarz książki wystarczy odpowiedzieć na jedno pytanie: W jakim miejscu lubisz czytać książki? Może być choćby na Marsie ;) 

Nie zapomnijcie o adresie e-mail, bez tego zgłoszenie nie zostanie zakwalifikowane! Konkurs zaczyna się dzisiaj, 30 listopada, potrwa do 6 listopada, do godziny 24:00. Pozdrawiam, życzę powodzenia i trzymam za Was kciuki. Do rozdania mamy więcej niż jeden egzemplarz, więc szanse wzrastają! Sponsorem zabawy jest Agnieszka Turzyniecka, dziękuję :)