"Dziewczynka, która widziała zbyt wiele" Małgorzata Warda NAJLEPSZA KSIĄŻKA, JAKĄ CZYTAŁAM W 2012 ROKU

Pomimo niebywale trudnej tematyki, książkę czyta się jednym tchem. Wczoraj po prostu  usiadłam i ją pochłonęłam, robiąc sobie przerwy tylko naprawdę konieczne. Mało tego, po skończeniu "Dziewczynki..." ciągle o tej historii myślałam, analizowałam, układałam sobie wszystko w jedną całość, by spróbować zrozumieć postępowanie jej bohaterów. Uwielbiam takie lektury, dzięki którym mogę coś poczuć, nad czymś się zastanowić, coś przemyśleć. Przy okazji mogłam też spojrzeć z boku na swoje relacje rodzinne, a to na pewno jest czasami nam wszystkim potrzebne.
Już po tytule wiedziałam, że jest to smutna opowieść, ale tym bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że warto po nią sięgnąć.
Poznajemy Anię, dziewczynkę, która widziała w swoim krótkim życiu zbyt wiele, choć wolałabym, by nie musiała widzieć i słyszeć tego, czego była świadkiem. Mogła mieć normalną, tradycyjną rodzinę, niestety nie było jej to dane. Stopniowo ujawniane tajemnice i sekrety wstrząsają nami, dowiadujemy się o dramatycznym, koszmarnym życiu, o przeżyciach traumatycznych i trudnych do zrozumienia dla normalnych ludzi. Pewnie wielu z nas załamałoby się uczestnicząc w takich wydarzeniach, ponieważ już od samego czytania włosy się człowiekowi jeżą. Nie wiem, skąd w ludziach bierze się tyle agresji, dlaczego powielają schematy zapamiętane z własnego domu rodzinnego, zamiast za wszelką cenę starać się właśnie zachowywać inaczej, kochać, a nie krzywdzić. 
Ania ma starszego brata Aarona, który jest dla niej całym światem, więź jaka łączy rodzeństwo jest niebywale trwała, tak naprawdę mają tylko siebie i tylko na sobie mogą polegać, a przecież są to jeszcze dzieci. Nie chcę opowiadać czy streszczać książki, bo nigdy tego nie robię, sami powinniście ją przeczytać, chcę tylko napisać o emocjach, jakie we mnie wzbudziła, jakie wywołała. Na pewno była tu złość, bezradność, bezsilność, bunt, gniew, łzy, rozpacz. Wiem, to tylko książka... a jednak? Czy nie słyszymy każdego dnia o matkach katujących swoje dzieci, trzymających zamordowane dziecko w tapczanie, na którym śpią, o noworodkach, które są katowane, mordowane, duszone, przypalane papierosami, bo płakały... Dlaczego, nawet jeśli widzimy agresję, słyszymy awanturę w mieszkaniu obok, nie reagujemy? Tak jak postaci z tej właśnie książki, nikt nic nie widział, więc problemu nie było... 
Autorka świetnie nakreśliła charakter, myśli i emocje swych bohaterów, bardzo wyraziście, dzięki czemu doskonale mogłam się wczuć w ich sytuację, w ich rolę, choć pewnie tak naprawdę nie można pojąć co myśli i czuje katowana osoba. Nie polecam wrażliwcom, choć i ja do nich należę, ale wiem też jak wiele mnie kosztowało przeczytanie tej lektury.
Cytat z książki:
"Ciało Aarona znam lepiej niż własne. Na przykładzie jego skóry nauczyłam się całej gamy kolorów, jaką mienią się siniaki. Nie umiał ze mną o tym rozmawiać, więc zrozumiałam to dopiero teraz. Wiem już jak to jest, kiedy boli. Wiem, jak to jest, kiedy twoje ciało uderza o ścianę, kiedy nie masz nad nim kontroli, kiedy w gardle więźnie ci krzyk, łamiesz paznokcie, szorując nimi po podłodze, kiedy chcesz się bronić i nie możesz. Albo wtedy, gdy ktoś wbija ci kolano w plecy tak, że nie można się ruszyć,  bije pięścią między łopatki, aż huczy ci w głowie, szarpie za włosy i wydaje komendy, których nie chcesz, naprawdę nie chcesz wykona, ale musisz, bo inaczej wszystko będzie boleć o wiele bardziej.
Już wiem."

Książkę przeczytałam w ramach akcji "Włóczykijka"  dostępnej pod adresem    http://spopa1.blogspot.com/ Dziękuję bardzo!


Recenzja pochodzi z mojego drugiego bloga.
 Bardzo chciałam mieć tę książkę na własność, ponieważ uważam, że to najlepsza książka, jaką czytałam w 2012 roku, dzięki konkursowi u Sabinki i samej Autorce mój własny egzemplarz stoi dzisiaj dumnie na półce! Dziękuję bardzo!!!
Wydawnictwo Prószyński doceniło i wyróżniło ten mój opis książki, uznając go za recenzję tygodnia jakiś czas temu. Dziękuję i za to :)
A TUTAJ   jest blog autorki, polecam.