Houston, mamy problem.

Nie mogłam się doczekać najnowszej książki Katarzyny Grocholi. Byłam bardzo ciekawa, jak ją napisała, jak wcieliła się w rolę mężczyzny, bo zawsze według mnie pisała bardzo kobieco.
Od samego początku zaśmiewałam się do łez, a że czytałam wieczorem, moje najmłodsze dzieciątko, jak też mąż śpiący obok nie byli tą moją wesołością zachwyceni. 
Ta lektura bardzo przypadła mi do gustu, nie wiem tylko, co pomyślą kobiety, które nie mają do siebie dystansu, takie, które nie chcą pogodzić się z tym, jakie są? Chyba nie powinny czytać "Houston, mamy problem". 
Musimy nauczyć się bowiem śmiać z samych siebie, inaczej ciężko nam będzie żyć wśród ludzi. 
Nie rozczarowałam się, a muszę przyznać, że powątpiewałam, taki obrót o sto osiemdziesiąt stopni!, uważam jednak, że dobrze się stało. Ta książka jest inna, choć napisana z wielkim poczuciem humoru, mówi o pewnych wartościach, przybliża różne sytuacje, które i nam mogą się przytrafić, a przede wszystkim uczy nas tego, by nie sądzić po pozorach, by próbować postawić się w roli innych osób, a nie patrzeć tylko na czubek własnego nosa. Inni też mają problemy, choć możemy o nich nie wiedzieć, każdemu należy się szacunek, nawet zrzędliwej starszej pani, naszej sąsiadce.
Katarzyna Grochola jest moją ulubioną pisarką i tym razem również mnie nie zawiodła, choć sądzę, że jej najlepsza książka to "Zielone drzwi" i napisana wraz z córką "Makatka".

Cytaty:
"Precz z kompromisami i precz ze związkami. Związki powinny być prawnie zakazane. Co czwarte małżeństwo się rozpada, a wszyscy trąbią, że tylko rodzina ma rację bytu. "
"Na własną matkę zawsze mogę liczyć. Wystarczy do niej wpaść i dowiem się, co u mnie słychać."
"Człowiek chce kontrolować świat, urządzać go po swojemu, decydować, a to sprawa Boga, a nie człowieka. Dlatego modlimy się - bądź wola Twoja. Losem człowieka jest umieć się poddać, zawierzyć, zaufać, zostawić Bogu rzeczy, na które nie mamy wpływu.Ty możesz dużo zrobić dla matki - kochać ją, dopóki ją masz. Dopuść do siebie miłość, przed którą się tak bronisz. Ona jest towarzyszką żalu i tęsknoty... za czym byś tęsknił, gdybyś nikogo nie kochał?"

Poznajemy tu Jeremiasza, mężczyznę, który nie jest ani szczęśliwy, ani nadzwyczajny, ani ambitny. Zadowala się życiem z dnia na dzień, bez przyszłości, bez wymarzonej pracy,  bez ukochanej kobiety przy swoim boku. Wydaje mu się być może, że tak jest mu dobrze, że nie warto się starać, próbować zmienić cokolwiek. Kiedyś był inny, robił to, co kochał, co sobie wymarzył, miał najcudowniejszą dziewczynę pod słońcem, ale czy doceniał to wszystko? Czy cieszył się tym? Pomimo tego, jaki jest i jak się zachowuje zaczynamy go lubić, wydaje nam się sympatycznym, choć zagubionym człowiekiem. Może to przewrażliwiona na jego punkcie matka, która według syna nie ma własnego życia, swoich spraw, czy problemów, jest tego powodem? A może przyjaźń z kobietą, którą uważa nasz bohater za świetną, zawsze gotową do pomocy, kumpelę, jest nie do końca taka, jak się wydaje? Może warto przyjrzeć się tej relacji z bliska, zastanowić się nad nią?  
Moim zdaniem pisarka doskonale wykreowała postać Jeremiasza, jest właśnie taki, jak współcześni mężczyźni, na szczęście nie wszyscy. Zamiast być odpowiedzialnym, dojrzałym 32-latkiem on dalej uważa się za chłopca, za kogoś, kto nie musi o nikogo dbać, nikim się przejmować, może żyć z dnia na dzień, bez planów. To jemu wszyscy powinni pomagać i współczuć, bo jakiż on biedny, nieprzystosowany. Dlaczego nie potrafi mówić o tym, co czuje, co myśli, woli uciekać i udawać, że wszystko jest w porządku?  
Moim zdaniem to rewelacyjna powieść, nie tylko o mężczyznach, o tym, jaki jest ich punkt widzenia, lecz również o tym, że trzeba w pewnym momencie dojrzeć, dostrzec, iż świat nie kręci się tylko i wyłącznie wokół nas, o tym, jak bardzo różnimy się między sobą, my kobiety z nimi, mężczyznami, jak odmienne mamy poglądy. To świetna książka, przy której będziemy się zaśmiewać do łez, by za moment ocierać ukradkiem łzę wzruszenia. To powieść nie tylko dla kobiet, płeć nieco brzydsza znajdzie tu na pewno coś dla siebie.