Wywiad z Karoliną Wilczyńską i "Anielski kokon" do wygrania.

"Jestem otwarta na nowe doświadczenia, spotkania, przeżycia. To wszystko daje mi dużo energii, poddaje nowe tematy, które warto poruszyć."

Karolina Wilczyńska –wywiad

Karolina Wilczyńska to Prezes Fundacji „Efekt motyla”, terapeutka, wykładowca akademicki, prywatnie mama i żona. Mimo licznych zajęć znalazła czas na spełnianie się w kolejnej roli i postanowiła pisać. Ma na swoim koncie trzy powieści, wśród których znalazły się takie tytuły, jak: „Performens”, „Ta druga” i „Anielski kokon”. To osoba zorganizowana, pełna energii, ma również czas na haftowanie, decoupage, rozmyślanie. Powieść „Ta druga” wywarła na mnie tak wielkie wrażenie, że postanowiłam zgłębić informacje na temat autorki tej ciekawej i niebanalnej lektury.

Kiedy zaczęła Pani tworzyć świat fikcyjny na kartkach powieści? Jak zaczęło się to wszystko?

Tworzyłam już jako nastolatka. Swoją pierwszą opowieść zapisałam w brulionie, który krążył potem wśród znajomych. Mam go do dziś i darzę wielkim sentymentem, chociaż trudno powiedzieć, aby było to wiekopomne dzieło. Za to wiąże się z nim ciekawa historia. Otóż kolega czytał je pod ławką i brulion skonfiskowała nauczycielka. Oddała po dwóch dniach i poprosiła o przekazanie autorce, że bardzo jej się podobało. Kolega odetchnął z ulgą, bo kolejne osoby czekały w kolejce do czytania, a on bał się, że zeszyt przepadł na zawsze.

Natomiast o swój debiut zawalczyłam aktywnie. Z wydrukowanym tekstem udałam się na spotkanie autorskie pewnej pisarki, tam szczęśliwym zbiegiem okoliczności była przedstawicielka wydawcy, której przekazałam powieść. I udało się – w 2006 roku ukazał się „Performens”.

Skąd biorą się pomysły? Z głowy, z życia, z obserwacji otaczającego Panią świata, a może wyobraźnia podpowiada Pani, jak powinna wyglądać ta czy tamta postać?

Właściwie wymieniła Pani wszystkie źródła z których czerpię. Najwięcej inspiracji dają mi obserwacje i doświadczenia, z którymi mam do czynienia w swojej pracy. Lubię ludzi (z nielicznymi wyjątkami), patrzę na to, co robią i mówią z ciekawością. Jestem otwarta na nowe doświadczenia, spotkania, przeżycia. To wszystko daje mi dużo energii, poddaje nowe tematy, które warto poruszyć.

Niesamowicie kreuje Pani swoich bohaterów, są prawdziwi, realni, mają uczucia, targają nimi takie emocje, jest naturalnie, życiowo. Czy ma Pani wśród swoich bohaterów jednego, którego darzy Pani szczególną sympatią?

Moi bohaterowie są tacy, jak wielu z nas. Cieszę się, że udaje mi się w ciekawy sposób oddać ludzkie emocje, bo to dla mnie najważniejsze w pisaniu. Darzę sympatią wszystkich moich bohaterów, nawet tych z pozoru mniej sympatycznych. To przecież jakby moje dzieci, a te kocha się i akceptuje bezwarunkowo, nawet gdy mają wady. Szczególnie bliskie są mi główne bohaterki moich powieści – Nadia z „Performensu”, Lena z „Tej drugiej” i Olga z „Anielskiego kokonu”, bo w każdej z nich jest okruszek mnie samej.

Nie czytałam jeszcze pierwszej Pani powieści, o tajemniczym tytule „Performens”, proszę przybliżyć czytelnikom tę lekturę, o czym jest ta książka?

„Performens” opowiada o kobiecie, która porzuca miasto i przenosi się na wieś. Na tym jednak kończy się podobieństwo do wielu obecnych na rynku powieści. W mojej czytelnik znajdzie tajemniczego Jędrzeja, niepokornego Błażeja, sfrustrowanego poetę, wędrownych artystów i… wymykające się konwencji przedsięwzięcie Nadii. Powieść pokazuje także wpływ mediów na nasze życie i różne oblicza życia w małej społeczności. Jest także miłość, zazdrość, radość i smutek – są emocje, jak to u mnie. Zachęciłam do lektury?

Jestem ciekawa, czy czytelnicy odbierają powieść zatytułowaną „Ta druga” właściwie, czy spotyka się Pani może z tym, że tytuł sugerował im coś zupełnie innego? Że to książka o zdradzie małżeńskiej?

Tak, właściwie ciągle spotykam się z tym skojarzeniem. Wiem, że to mylące, ale to nie ja zdecydowałam o tytule, lecz wydawca. Teraz, gdy pojawiło się już sporo recenzji, pomyłek jest już mniej. Dla pewności i jasności oficjalnie dementuję pogłoski jakoby ta druga w  „Tej drugiej” była kochanką.

Trudno stworzyć taką książkę, tak pełną emocji, uczuć? „Ta druga” to powieść, która przypomina nam, że zawsze są dwie strony medalu, że nie wolno być egoistą, zamykać się w swoich poglądach, swoim myśleniu, że trzeba dostrzegać innych, pomagać im, myśli Pani, że potrzebne są takie książki? Że ludzie chcą poznać prawdę o sobie i swoich najbliższych?

Że potrafią rozmawiać ze sobą?

Gdybym nie sądziła, że taka książka jest potrzebna, to pewnie nie napisałabym jej. W swojej pracy wciąż spotykam się z ludzkimi problemami i dochodzę do wniosku, że znacząca większość z nich wynika z tego, że nie umiemy rozmawiać, mówić o sprawach trudnych, być szczerymi nawet z najbliższymi. Tu nawet nie chodzi o egoizm, chyba bardziej o lęk. Chciałam pokazać do czego może doprowadzić takie postępowanie.

Czy trudno pisać o emocjach? Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. To chyba zależy od piszącego. Ja jestem osobą bardzo emocjonalną, a że w pisanie wkładam całą siebie – tak to wychodzi. I cieszę się z tego, bo przecież to uczucia są w życiu najważniejsze.

I najnowsza Pani powieść „Anielski kokon”, to książka o…

…kobiecie, aniołach, walce dobra ze złem, a tak naprawdę to sam czytelnik decyduje o czym. I muszę powiedzieć, że w każdej opinii, którą słyszę lub czytam, zupełnie inny watek całej historii uznawany jest za najważniejszy. To dobrze, bo taki miałam zamiar – opowiedzieć historię Olgi w taki sposób, aby czytelnik mógł przez chwilę poczuć się jak bohaterka, a potem zdecydować jaka jest prawda. Jego prawda.

Mam nadzieję, że pisze Pani coś nowego… Może kolejna powieść o relacjach panujących w rodzinie? A może coś, czym zaskoczy Pani zupełnie swoich czytelników?

Piszę, piszę. Bez tego już chyba nie umiem żyć. Kolejna powieść, jeżeli wszystko potoczy się pomyślnie, powinna ukazać się na początku przyszłego roku. Będzie o tym, o czym wszystkie moje książki – o życiu ze wszystkimi jego odcieniami. I oczywiście będą emocje.

Jaka jest prywatnie Karolina Wilczyńska, jako matka dorastającego mężczyzny? Pobłażliwa, surowa, przyjacielska?

Staram się być dla syna wsparciem, dać mu poczucie bezpieczeństwa. Jednak z pewnością nie chcę być jego koleżanką. Uważam, że rola matki jest wzmacnianie dziecka w jego dążeniach, ale i uczenie zasad. Jest czas pochwał i jest czas wskazywania błędów. A przede wszystkim zawsze musi być miejsce na rozmowę, wzajemne wysłuchanie się, wspólne podejmowanie decyzji i szacunek dla zdania drugiej strony. Staram się, aby tak było. Oczywiście jestem tylko człowiekiem i zdarzają się też drobne kłótnie, wybuchy emocji. Bywa, że wiele wybaczam, ulegam prośbom czy darowuję jakieś przewinienia. W końcu to jest mój mały synek i zawsze tak będzie.

I ostatnie pytanie: O czym Pani marzy?

Myślę, że moje marzenia nie są specjalnie oryginalne. Chciałabym spokojnie i szczęśliwie żyć razem z rodziną. A gdybym jakimś cudem stała się bogata, to wybudowałabym sobie domek i pisała w pokoju z oknem na las lub na tarasie z widokiem na ogród, w którym rosłyby słoneczniki i malwy. W otoczeniu bliskich i zwierząt.

Dziękuję bardzo za rozmowę. 

 Konkurs: 

Pierwszy raz organizuję konkurs, w którym można wygrać książkę, jakiej sama nie miałam jeszcze przyjemności poznać i o której przeczytaniu marzę, ale co tam, dla moich czytelników wszystko :)

Wydawnictwo MWK zgodziło się przekazać na konkurs u mnie egzemplarz najnowszej powieści Karoliny Wilczyńskiej "Anielski kokon". Dziękuję z tego miejsca Pani Joannie i oczywiście autorce, która bardzo chciałaby wiedzieć, co myślicie na temat TOLERANCJI, a dokładniej: Czym jest dla Ciebie tolerancja? Odpowiedzi na to pytanie pozostawiajcie w komentarzu, pod tym postem. Konkurs zaczyna się dzisiaj, 24 września i potrwa do 1 października, do godziny 24:00. W komentarzu proszę jeszcze podać swój adres e-mail, jeżeli macie ochotę zapraszam do polubienia mojej strony Pisaninka na facebooku, mój blog można dodać do obserwowanych. Konkursy organizuję bardzo często, zawsze wraz z wywiadami z niebanalnymi pisarzami. Jeżeli chcecie wziąć udział w  zabawie musicie posiadać adres na terenie Polski. Pozdrawiam serdecznie i trzymam kciuki.