Aneta Rzepka wywiad i konkurs

„Czasem mam wrażenie, że powinnam rzucić to pisanie w diabły i iść z dzieckiem na spacer albo zbudować kolejną wieżę z klocków.”

 Aneta Rzepka wywiad.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Anety Rzepki było bardzo ciekawym i zaskakującym doświadczeniem. Nie wiem dlaczego byłam przekonana, że to debiutująca autorka, podczas, gdy może ona poszczycić się już kilkoma udanymi publikacjami. Pisarka ukończyła filologię polską, marzy o drewnianej chatce w górach, choć mieszka w stolicy. Debiutowała w roku 2010 tytułem "Tohańska branka". W związku z tym, że niesamowicie przypadła mi do gustu jej „Miseczka szczęścia” postanowiłam przybliżyć Jej osobę czytelnikom.

Oczywiście pierwsze pytanie dotyczy początku, jak to było w Pani przypadku, od czego zaczęła się przygoda z pisaniem?

To zależy, co uznamy za początek. Od zawsze lubiłam smarować na różnych karteluszkach, a ponieważ rysować nie umiem i jakimś cudem to czułam, smarowałam literki. Doskonała alternatywa dla plastycznego antytalencia, bo nieważne jak, ale co się pisze. Pierwsze świadome opowiadanie było o Małym Księciu i powstało jakoś na początku podstawówki. Pokochałam pisać, bo znajdowali się ludzie, którym sprawiało przyjemność czytanie.

Proszę mi wytłumaczyć, na czym polega „zasada trzech p”?

To jest metoda, którą małe dzieci uczą się czytać. Pognieść, podrzeć, połknąć… i oby przez żołądek do serca. W moim przypadku tak było. Tą metodą czytałam pierwsze książki, więc nic dziwnego, że rodzice zrobili wszystko, żebym poznała ich faktyczną wartość. Obawiali się o domowe zbiory i moje zdrowie. Papier ponoć nie ma żadnych wartości odżywczych…

O czym jest Pani debiutancka powieść „Tohańska branka?

O niespełna osiemnastoletniej Odylii, która pewnego dnia dowiaduje się, że musi wyjść za mąż za królewicza. Odwróciłam nieco metodę, na której budowane są bajki i moja bohaterka wcale nie pragnie szczęścia na królewskim dworze, woli zostać z bratem w ubogiej, drewnianej chacie, ale żyć wśród przyjaciół, rodziny, w miejscu, które kocha i z którym wiąże swoją przyszłość. To taka trochę inna baśń o Kopciuszku. Odylia na oczach czytelnika dojrzewa, buntuje się, przeżywa uroki miłości, ale też podejmuje trudne decyzje. Akcja rozgrywa się w fantastycznym, alternatywnym dla rzeczywistości świecie. Stworzyłam własny świat, własną obyczajowość i religię, co było nie lada wyzwaniem i frajdą. Jedynie wartości tworzące człowieka ludzkim pozostają niezmienne.

Nie trzyma się Pani jednego gatunku literackiego, prawda?

Nie. Lubię czasem napisać coś innego. Może niekoniecznie dobrze mi to wychodzi, ale pozwala odsapnąć, odświeżyć umysł. Poza tekstami obyczajowymi stworzyłam cykl bajek „Renisowe opowieści”, powieść utrzymaną w realiach fantastycznych, nieco baśniowych „Tohańską brankę”, książki dla nastolatek i kilka opowiadań alegorycznych. Zachęcona przez internetowego znajomego napisałam też kilka tworów wierszopodobnych, ale z poezją nie mają one za wiele wspólnego. Stanowią natomiast doskonałą gimnastykę, uczącą dyscypliny słowa oraz pozwalającą zrozumieć, jak wielką ma ono wartość.

Czy łatwiej jest pisać dla dzieci, czy dla dorosłego czytelnika?

Nie wiem. Dorosły czytelnik więcej rozumie, więcej wie, więc też więcej oczekuje. Dziecko łatwiej wierzy w dziwności świata, ale te dziwności muszą mieć jakiś większy sens. Z jednej strony więc łatwiej pisać dla dorosłego, bo nie trzeba mu tłumaczyć mechanizmów pewnych poczynań, ale z drugiej strony fabuła nie może się opierać tylko na moim, czasem intuicyjnym postrzeganiu świata, ale też na wiedzy merytorycznej. Dziecko z kolei nie wymaga szczegółowych opisów pewnych wydarzeń, wystarczy ich nakreślenie, najlepiej w prostych słowach, ale trudniej je zaciekawić, zatrzymać uwagę, sprawić, żeby w połowie tekstu nie zaczęło ziewać i zrozumiało, co chcę przekazać. I tekst dla dziecka musi być nie tylko w jakiś sposób atrakcyjny, ale też mądry, bo dziecko czytając, uczy się świata. Dlatego chyba trudniej pisać dla dzieci, ale też większa frajda.

Prowadzi Pani blog: http://atena-literaplog.blogspot.com/, na którym pisze Pani o…?

Z tym blogiem sama mam problem. Najpierw było to miejsce, w którym po prostu publikowałam swoje teksty. Taki tester. Nawiązałam dzięki niemu kilka naprawdę sympatycznych znajomości. Później, kiedy zaczęłam pisać i wydawać już na poważnie, stał się bazą informacji dla czytelników. Noszę się z zamiarem przekształcenia bloga w stronę autorską, ale wciąż mam za mało czasu.

Jak reaguje Pani na opinie czytelników na temat własnej twórczości, ceni Pani sobie ich zdanie?

Moja przygoda z pisaniem zaczęła się od publikacji w Internecie. Wrzucałam opowiadania na portale literackie, gdzie wspólnie z użytkownikami uczyliśmy się pisać, szlifowaliśmy warsztat, dzieliliśmy opiniami o tekstach. Oni naprawdę bardzo mi pomogli. Szanuję ich zdanie, każdą uwagę zawsze biorę sobie do serca i staram się wyciągnąć wnioski. Nauczyłam się jednak odróżniać krytykę, taką rzeczową, od krytykanctwa, opartego na niezrozumieniu tekstu albo wręcz nieprawdzie. Każdą rzeczową uwagę rozważam i jeśli uznam, że może mi pomóc, to ją bezwzględnie wykorzystuję podczas pracy nad kolejnymi tekstami. Krytykanctwo staram się ignorować, bo do niczego nie prowadzi, a kłamstwa wyjaśniam, bo kocham prawdę.

Która z Pani powieści jest według Pani najlepsza na początek, dla osoby, która chce poznać Pani twórczość?

Zawsze polecam „Świat w pastelach Ingi”, bo z tą powieścią jestem najbardziej emocjonalnie związana, ale wszystko zależy od wieku i indywidualnych upodobań.

Czy ma Pani ulubionego bohatera, takiego, którego stworzyła Pani i którego darzy Pani największym sentymentem, a może któryś Panią irytował w trakcie pisania, sprawiał problemy, wymykał się spod kontroli?

W jakiś sposób lubię wszystkich moich bohaterów, bo muszę ich rozumieć. Najbardziej jednak chyba pałam sympatią do Małgosi z „Magii kasztana”. Ona jest taką zwykłą dziewczyną z normalnego domu z normalnymi problemami, a jednocześnie nie jest pusta, nijaka. To doskonały materiał na przyjaciółkę. Zawsze mam problem z czarnymi charakterami, takimi, których czytelnik ma nie lubić. Oni wysuwają się spod kontroli, bo staram się sama sobie wytłumaczyć ich zachowanie. Wtedy zaczynam ich lubić i nie wychodzi, jak wyjść miało, tylko jednak pokazuję to ich lepsze oblicze. Tak było z Piotrem w „Miseczce szczęścia”. Przez niego musiałam zmieniać założenia fabuły i finał wyszedł za szczęśliwy.

Jaka jest Pani ulubiona postać literacka, jaki gatunek czyta Pani najchętniej?

Michał Wołodyjowski. Uwielbiam Sienkiewicza, chociaż dziś wielu uważa, że to przeżytek. Dla mnie jego twórczość przedstawia cała galerię ludzkich osobowości. Lubię czytać książki o ludziach i staram się nie zamykać w jednym gatunku. Natomiast szerokim łukiem omijam s-f oraz powieści, w których jest jedynie szybka akcja, a nie ma ludzi.

Czy pisze Pani coś nowego? O kim tym razem będziemy mogli przeczytać? Jakie tematy Pani poruszy?

Piszę powieść, w której głównym tematem jest macierzyństwo. Oczywiście nie zabraknie ludzkich dramatów i relacji partnerskich, czasem trudnych, bo gdzieś tam zabrakło matki albo matka była, ale musiała też zastąpić ojca. O dojrzewaniu do macierzyństwa, czekaniu na nie, przyjmowaniu go nawet wtedy, kiedy jest nieplanowane. Generalnie o rodzinie, o miłości, do której trzeba dojrzeć albo się jej nauczyć.

Zainteresowała mnie Pani, chętnie przeczytam, jak tylko się ukaże.

„Miseczka szczęścia” opowiada o losach nie tylko głównej bohaterki, mamy tu też kłopoty Renaty, kobiety tkwiącej w chorym układzie. Jak Pani myśli, z czego to wynika? Dlaczego godzą się na życie u boku tyrana, boją się, że nie poradzą sobie same, a może są słabe psychicznie?

Jedne kobiety są silne i znają swoją wartość, inne słabe i bardzo łatwo jest podważyć ich wiarę w siebie. Budzi się lęk, że sama sobie nie poradzi, że to, co codziennie powtarza mąż czy partner jest prawdą i ostatecznie, że sama nie zapewni bytu dzieciom. We dwoje zawsze jest łatwiej utrzymać rodzinę, szczególnie w czasach, kiedy dziś jest praca, a jutro może jej nie być. Do tego dochodzi mechanizm społeczny i opinia otoczenia. Bo trudno się przyznać, że związek, który miał być szczęśliwy jest niewypałem.

To bardzo mądrze skonstruowana powieść, zdawałoby się, że będzie tylko o miłości, szczęściu, ale ona opowiada o czymś więcej, o prawdziwym życiu, jest odzwierciedleniem kłopotów niejednej osoby, jej dylematów, traumatycznych przeżyć, skąd wzięły się te wszystkie postaci, z Pani głowy, z obserwacji innych osób?

Z życia. Znam wiele osób, znam ich problemy. Przez jakiś czas pracowałam z trudną młodzieżą, tak się to mówi, ale to była młodzież z nieszczęśliwych rodzin, rodzin z problemami. Pisząc o tym, co boli, chcę pokazać, że życie czasem naprawdę nie rozpieszcza i często źle oceniamy zachowanie drugiej osoby, a wystarczy poświęcić trochę czasu, żeby ją poznać i zrozumieć. Każdy człowiek jest diamentem, należy go tylko umiejętnie oszlifować.

Pani Aneto, a jaka jest Pani prywatnie, jako mama?

Zaganiana jestem. Czasem mam wrażenie, że powinnam rzucić to pisanie w diabły i iść z dzieckiem na spacer albo zbudować kolejną wieżę z klocków, bo ona tak szybko rośnie i się rozwija, a powrotu do czasu dzieciństwa już nie będzie. Ale ona też ma koleżanki, swoje małe i duże tajemnice i bardzo się cieszę, że mnie do tego świata wpuszcza. Wciąż mnie zaskakuje, a ja jestem tym za każdym razem zafascynowana. Ona uczy się ode mnie dorosłości, ja od niej dziecięcej radości z małych rzeczy. A chwile miłego sam na sam, kiedy córka już idzie spać są tylko nasze. Mam nadzieję, że jeszcze długo będziemy się nimi cieszyć.

O czym Pani marzy?

Żeby pieniądz w końcu przestał rządzić światem.

O tu mnie Pani zaskoczyła, oryginalna odpowiedź.

Bardzo dziękuję za rozmowę.

Konkurs 

Zaczynamy zabawę dzisiaj,  21 listopada, potrwa do 28 listopada, do godziny 24:00. Do wygrania mamy papierową wersję "Miseczki szczęścia", której fundatorem jest Pani Aneta Rzepka. Książka będzie z autografem! Tutaj moja recenzja tej świetnej powieści: http://asymaka.blogspot.com/2013/08/miseczka-szczescia-aneta-rzepka.html. Wygrana wygląda tak: 

Poza tym Oficyna Wydawnicza RW2010: http://www.rw2010.pl/go.live.php ufundowała nagrody w postaci czterech e-booków pisarki. 

Jeżeli chcecie wygrać którąś z książek napisanych przez autorkę wystarczy pod tym postem wypowiedzieć się na temat: Nigdy nie zapomnę spotkania z... Opowiedz o wyjątkowym spotkaniu z drugim człowiekiem. Nie zapomnijcie o pozostawieniu w komentarzu swojego adresu mailowego. Wyniki pojawią się w ciągu trzech dni od zakończenia konkursu na moim blogu. Możecie polubić moją stronę na facebooku, dodać mnie do obserwowanych, ale jak zawsze nie jest to wymóg, choć byłoby mi bardzo miło. Powodzenia!