Carla Mori wywiad i konkurs. Do wygrania "Krew, pot i łzy".

Carla Mori wywiad i konkurs

Carla Mori to pseudonim literacki matki dwójki dzieci, żony, ale też… wielbicielki horrorów! Gdy przeczytałam tę informację o autorce książki zatytułowanej „Krew, pot i łzy”, zaczęłam się zastanawiać, skąd tak niecodzienna, niespotykana, oryginalna pasja? Nie omieszkam zatem zapytać o to debiutującą w roli pisarki Carlę Mori. Zanim przystąpimy jednak do zadawania pytań, muszę Wam powiedzieć, że okładka powieści doskonale oddaje jej treść. Będzie kontrowersyjnie, niebanalnie, ciekawie, będzie tytułowa krew, będzie pot i będą też łzy. Całość, szczególnie jak na debiut, doskonale przemyślana, naprawdę warto poczuć dreszczyk emocji czytając tę historię. Z autorką możecie się spotkać na jej profilu: www.facebook.com/carlamori.author.

 

Czy miłość do horrorów i kina akcji ktoś w Pani zaszczepił, czy sama odkryła Pani w sobie tę pasję? I co według Pani oznacza pojęcie „dobrego kina akcji”?

Przeważająco męskie towarzystwo rówieśników, którymi otaczałam się jako nastolatka na pewno nie pozostało bez wpływu na moje zainteresowania, ale myślę, że zamiłowanie do tej czy innej estetyki to przede wszystkim sprawa indywidualna. Najlepsze krwawe historie, jakie znam, opowiadała mi w dzieciństwie prababcia J. Pewnie stąd miłość do horrorów, chociaż dopiero mój mąż zaraził mnie prozą Mastertona. Co do kina, to ciężko mi się odnaleźć w tych szufladkach, które znajdujemy na plakatach filmowych. Dla mnie akcja, to nie tylko pościgi i strzelaniny, spektakularne wybuchy i masa fajerwerków. Do filmów akcji zaliczam też sensacje, czasem thrillery, a nawet Sci-Fi. Najbardziej lubię te klasyczne produkcje z lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, gdzie Stallone albo Schwarzenegger wypowiadają góra trzy kwestie, ale za to biegają przed kamerą efektownie spoceni i występują jako ostatni sprawiedliwi J. Jednak moimi faworytami zawsze będą „Rocky” i „Szklana pułapka”.

Codzienność Pani to…

Dzieci. Nie to, żebym narzekała, ale rzeczywiście w ostatnim czasie nie zajmuje mnie właściwie nic innego. Pewnie, czasem poczytam, albo obejrzę film, ale odkąd na świat przyszła moja młodsza córeczka, cała logistyka kręci się wokół dziewczynek. Zupki, pieluchy, spacerki, klocki i plastelina. Sama Pani wie J. Cierpi na tym moje pisanie, ale ten stan nie będzie przecież trwał całą wieczność.

Czy znalazła Pani doskonały przepis na zupę pomidorową, którego tak Pani poszukiwała? Lepsza jest pomidorówka z ryżem czy z makaronem? Moje dzieci chyba jednak wolą z ryżem…

Ha, ha! U nas pomidorowa chwilowo odeszła w zapomnienie, ale faktycznie był taki czas (ponad pół roku), kiedy królowała na stole pięć dni w tygodniu! Koniecznie z krajanką do rosołu. Moje dziecko nie przyjmowało do wiadomości, że można jeść coś innego, więc dla urozmaicenia próbowałam różnych przepisów. Teraz hitem jest jarzynowa z ziemniakami J. A dokonały przepis przyszedł do mnie sam. Rozgrzewający krem pomidorowy na ostro, z papryką i pieczarkami. Poezja i nie może się nie udać J!

Ma Pani jeszcze jedną, zaskakującą jak na stateczną gospodynię, pasję… Interesuje się Pani tatuażami, proszę powiedzieć nam coś więcej na ten temat?

Tatuaż kręcił mnie od zawsze. Pierwszy wzór dla siebie wymyśliłam na długo przed tym, zanim osiągnęłam pełnoletność. Nic więc dziwnego, że kiedy moje życie skrzyżowało się z życiem kogoś, kto żyje z tatuowania, kompletnie się w tym zatraciłam. Przez parę ostatnich lat wzbogaciłam się o kilka tatuaży, ale też o wiedzę o stylach, artystach i zapleczu technicznym tego fachu. Jednak przede wszystkim, mam teraz do tatuażu zupełnie inny stosunek. Wiem, czego mogę oczekiwać, gdzie szukać i na co liczyć. Wiem, że chcąc mieć tatuaż nie należy szukać wzoru, tylko wykonawcy; nie zdjęcia, tylko stylu, jaki nas interesuje. Kopiowanie gotowych szablonów jest dla mnie zwyczajnie marnowaniem miejsca na ciele, zaś podrabianie sław, bazując na zdjęciach w gazetach i Internecie to plagiat. Wyprzedzając kolejne pytania: tak, wykonywanie tatuażu boli J i tak, to niesamowicie uzależnia!

Jaką mamą jest tak niesztampowa kobieta?

O to należałoby spytać moje córki J. Nie czuję się niezwyczajna. Mam normalną rodzinę z jej radościami i smutkami. Chodzę do parku, oglądam kreskówki i tłukę schabowe na obiad. Cieszy mnie czas spędzany z dziećmi, chociaż miewam kryzysy macierzyństwa J.

Kto jako pierwszy czyta Pani przyszłe publikacje? Czy potrzebuje Pani doradcy?

I tak, i nie. To, co spłodzę zwykle najpierw trafia do mojego męża. Następna w kolejce jest Marta i ostatnio Paulina (pozdrawiam serdecznie obie panie J ). W procesie pisania zawsze potrzebuję krytyka, a czasem pochlebcy. Nieczęsto się kogoś radzę, bo zwykle moje fabuły zaskakują nawet mnie samą, więc trudno byłoby sprecyzować właściwe pytanie. Częściej natomiast potrzebuję rozmowy o samym procesie pisania, jakiegoś kopa, inspiracji, wiary w siebie i w historię, którą akurat tworzę. Od pierwszych recenzentów zaś wymagam bezwzględnej szczerości, bo konstruktywna krytyka jest mi niezbędna do rozwoju warsztatu i dostrzegania własnych niedoskonałości.

Jak długo trwała praca na powieścią zatytułowaną „Krew, pot i łzy”? Co najtrudniej było opisać, wyobrazić sobie? Który z bohaterów był łatwym do stworzenia osobnikiem, a który z nich sprawił Pani trudność, wymykał się spod kontroli?

„Krew…” pisałam chyba nieco ponad rok. Oczywiście w przerywanym stosunku do pracy J. Najwięcej czasu poświęciłam scenie finałowej. Chciałam ją dopieścić do granic możliwości, ale dziś już wiem, że należałoby ją poprawić, napisać inaczej. Łatwo było z Malinowskim. Od początku wiedziałam, jak ma wyglądać, jak się wysławiać, itd.. Postaci kobiece właściwie stworzyły się same. Zupełnie nie chciały wejść w ramy, jakie dla nich przygotowałam. Zaś największą ewolucję przeszła postać Tadeusza. Z początku bowiem miał to być ktoś zupełnie inny, a jego ostateczny obraz w powieści zmieniałam kilkakrotnie.

Najbardziej polubiłam chyba przyjaciółkę głównej bohaterki, choć nie była pozbawiona wad, wydała mi się bowiem bardzo „ludzka”, prawdziwa. A Pani, którąś ze swoich postaci darzy szczególną sympatią?

Nie, chociaż Malinowski jest tak pocieszny, że trudno mi o nim mówić bez uśmiechu J. Ciekawi mnie za to postać Zuzy, którą Pani polubiła. Wygląda na to, że ta kreacja wyjątkowo mi się udała, bo budzi naprawdę skrajne emocje. W niektórych recenzjach czytałam nawet, że powinno się ją usunąć z fabuły, bo niesamowicie działa czytelnikowi na nerwy. To dobrze. Cieszą mnie takie reakcje, bo to znaczy, że stworzyłam postać nie papierową, ale na tyle ludzką, że można ją dowolnie kochać lub nienawidzić.

Kiedy możemy spodziewać się kolejnej Pani książki? O czym ona będzie?

Trudno mi opowiedzieć na to pytanie. Nie wiem, kiedy będzie mi dane znaleźć ciurkiem kilka godzin wolnego, żeby napisać kolejny rozdział. Co dopiero mówić o skończeniu powieści. Ale jeśli tylko po postawieniu ostatniej kropki znajdę wydawcę, to książka na pewno się ukaże. Będzie traktowała o pewnej nietypowej dziewczynce i jej bajkowym życiu. Dosłownie i w przenośni.

Czy trudno jest połączyć pracę, jaką jest pisanie i wychowywanie dzieci?

To zależy, ile się ma tych dzieci, w jakim są wieku i jaki mają temperament J. „Krew…” powstawała głównie w pierwszym roku życia mojej starszej pociechy. Dało się. Teraz jest trudniej, bo trzylatka wymaga od rodzica nieustannej uwagi (przynajmniej moja J ). Nie mogę już pisać podczas spaceru, bo zamiast spać grzecznie w wózku, moje dziecko wykonuje pięć czynności na sekundę i ktoś to musi ogarniać. Osesek dostaje mleko, świeżą pieluchę i grzechotkę i jest względnie szczęśliwy. Starszakowi trzeba gotować, zabawiać rozmową i wymyślać rozmaite zajęcia. Ale rodzicielstwo to świetny kurs logistyczny. Każda matka musi mieć organizację czasu w małym palcu, dlatego jakoś dam radę i sprowadzę na ten świat jeszcze jedną dziewczynkę. Tym razem na papierze J.

 

Co powiedzieli najbliżsi, gdy oznajmiła Pani, że zostanie pisarką? A może zawsze słowo było dla Pani ważne, świat literackich przygód istotny?

Nigdy nie oznajmiłam nikomu, że zostałam pisarką. Właściwie, we własnej głowie wciąż nią nie jestem. Pisarz to dla mnie nie tylko rodzaj wykonywanego zajęcia. To także pewna nobilitacja, wyróżnienie, które stawia twórcę przed szeregiem zwykłych śmiertelników. Ja wciąż czuję, że jestem w tym szeregu. Chyba do końca nie uwierzyłam w to, że mój debiut jest realny, namacalny, że moja powieść jest na półkach setek czytelników. Może wraz z którąś z kolejnych publikacji dotrze to do mnie naprawdę. Na dzień dzisiejszy wciąż podziwiam wielkich twórców z odległości tych kilku kroków, które nas dzielą.
Słowo pisane zawsze było dla mnie ważne, ale zwykle w relacji: książka-czytelnik. Pewnie, popełniłam w życiu kilka tekstów, a pierwszą powieść próbowałam napisać już w podstawówce, notując dokładnie przebieg dziecięcych zabaw na podwórku J. W liceum pisałam do szkolnej gazety, liznęłam poezji, a przez całe lata towarzyszył mi pamiętnik, ale tamto pisanie nie było na serio. Piątki z wypracowań przychodziły lekko i jakoś nigdy nie pomyślałam, że to właśnie pisanie jest tym, co chcę i potrafię robić. Z miłości do ojczystego języka poszłam najpierw do humanistycznego liceum, a potem na polonistykę. Literatura towarzyszyła mi niezmiennie właściwie przez całe życie, ale nigdy nie sądziłam, że naprawdę mogłabym pisać. „Krew, pot i łzy” początkowo potraktowałam jako terapię. Dla zagubionej, ciężarnej emigrantki, która nie może odnaleźć się z nowej rzeczywistości, taki kreatywny sposób zabijania czasu wydał mi się idealny. Wtedy nie wierzyłam nawet, że ta powieść naprawdę powstanie, nie mówiąc już o tym, że ktoś zechce to wydać. Później, stopniowo zapadałam się w pisanie coraz głębiej i w końcu odkryłam, że nie mogę już bez tego żyć. 

Czy poda nam Pani tytuł ulubionej powieści?

„Mistrz i Małgorzata”, oczywiście J.

Bardzo spodobały mi się słowa skierowane do osób, które w Panią nie wierzyły. Wymieniła je Pani w podziękowaniach, a ja pozwolę sobie zacytować ten fragment:

„Szczególne podziękowania chciałabym złożyć wszystkim tym, którzy liczyli, że mi się nie uda. Dzięki. Bez Was nie miałabym wystarczająco motywacji do działania.”
Uważa Pani zatem, że wróg wbrew pozorom jest nam potrzebny?
Myślę, że to zależy od tego, jak patrzymy na swoich wrogów i na to, co nam się w życiu przytrafia. Ja podobno mam silny charakter. Tak mówią. Przyznaję, potrafię być uparta, ale nie jestem chyba przesadnie ambitna i miewam słomiany zapał. A jednak nic mnie tak nie motywuje jak to, kiedy słyszę, że nie podołam. To rodzaj zakładu z samą sobą. Chęć udowodnienia, że nie ma takiej rzeczy, której nie dam rady zrobić czy osiągnąć. A jeśli się udaje, samoocena skacze pod sufit i nagle nie ma na świecie rzeczy niemożliwych. Uważam, że jeśli tylko uwierzymy w to, że nasz los zależy tylko od nas, nic nie jest w stanie nas powstrzymać przed osiągnięciem wyznaczonego celu. To może zabrzmi sekciarsko, ale jeśli chcesz czegoś, po prostu po to sięgnij! Ktoś podstawia ci nogę? Świetnie! Wykorzystaj ją, żeby się odepchnąć i skoczyć jeszcze wyżej, pobiec jeszcze szybciej. Czy istnieje coś bardziej satysfakcjonującego, niż utarcie nosa niedowiarkom? Oczywiście to nie jest tak, że żyję na pokaz, albo że wciąż komuś coś udowadniam. Wszystko co robię, robię dla siebie i dla swojej rodziny i, szczerze mówiąc, nie bardzo obchodzi mnie zdanie innych. Ale w chwilach zwątpienia dobrze jest popatrzeć na czyjś kpiarski uśmieszek i postanowić: ja wam pokażę!

O czym Pani marzy?

O niedużym domku w Bieszczadach. Z jasną kuchnią i piecem chlebowym, z werandą i gabinecikiem na poddaszu. Dzieci bawiące się w ogrodzie, mąż rąbiący drewno do kominka i kraciasty pled zapraszający na bujany fotel. Banalnie, wiem, ale chciałabym mieć jakieś miejsce na świecie, które byłoby tylko moje, w które nie mógłby ingerować nikt obcy. Nie oglądałabym wiadomości i żyłabym spokojnie, nadrabiając wieczorami te wszystkie lektury, których nigdy nie miałam czasu przeczytać J.

 

Dziękuję za rozmowę.

I ja dziękuję.

 

KONKURS:

Zabawa zaczyna się dzisiaj, 14 lipca i potrwa do 21 lipca, do godziny 23:30.
Fundatorem nagrody jest wydawnictwo Oficynka, któremu bardzo dziękuję.
Autorka wymyśliła dla Was takie zadanie:

"Miejsce, w którym krzyżuje się horror i wychowywanie dzieci, to właśnie świat Carli Mori. Wobec tego spytam o horrory Waszego dzieciństwa. Czego, lub kogo baliście się w młodzieńczych latach

 i skąd brały się te strachy? Oczekuję na mrożące krew w żyłach historie, które słyszeliście, przeżyliście, a także te, o których tylko Wam się śniło."

Komentarze proszę umieszczać pod tym postem, nie zapominając o dodaniu swojego adresu e-mailowego. Zwycięzca dowie się o wygranej do trzech dni roboczych po zakończeniu konkursu.