Wywiad z Katarzyną Targosz i konkurs z "Wiosną po wiedeńsku" do wygrania.

 

"Tak się tworzy pod Tatrami..."

 

 

Katarzyna Targosz wywiad i konkurs

 

Katarzyna Targosz zadebiutowała kilka tygodni temu powieścią zatytułowaną „Wiosna po wiedeńsku”. Trzydziestodwuletnia kobieta, mama, żona postanowiła pokazać nam, jak wygląda austriacka stolica na kartach swojej pierwszej książki. Prowadzi stronę internetową:  http://www.katarzynatargosz.pl/ , na którą serdecznie zapraszam w imieniu autorki, posiada też profil na facebooku:  https://www.facebook.com/targosz.katarzyna . Imała się różnych profesji: pracowała jako modelka, zajmowała się stylizacją, jednak utrwalanie ulotnych chwil za pomocą aparatu fotograficznego i pisanie stały się jej największą miłością. Przebywała między innymi w Wiedniu, gdzie odbywała praktyki studenckie, w Krakowie, gdzie spędziła wiele lat, by wreszcie osiąść na jakiś czas w otoczeniu polskich gór. Aktualnie bowiem tworzy kolejnych literackich bohaterów w Bukowinie Tatrzańskiej, gdzie mieszka wraz z mężem i synkiem. Jak to się stało, że postanowiła pisać, czy tworzenie od podstaw książki jest łatwym zadaniem oraz jak przyjmują jej literackie próby najbliżsi postanowiłam zapytać Katarzynę Targosz.
 

Piszesz na swojej stronie internetowej, że literatura od zawsze istniała w Twoim życiu, czy możesz powiedzieć nam coś więcej na ten temat? Czy ktoś zaszczepił w Tobie miłość do słowa pisanego, czy sama odkryłaś, że kochasz literki?  

Zwyczajnie, zawsze lubiłam pisać. Nie zastanawiałam się nigdy głębiej na tym, skąd to się wzięło. W mojej rodzinie wszyscy byli uzdolnieni twórczo. Dziadek śpiewał w operze. Mama maluje obrazy. Widocznie w każdym pokoleniu musimy mieć jakiegoś artystę z innej dziedziny.
Co się zaś tyczy wychowania, to faktycznie, jeden z pierwszych nakazów jaki pamiętam z dzieciństwa brzmiał: „Książki trzeba szanować!” W moim domu rodzinnym książki traktowano z dużą estymą. Były czymś takim „ach!”. Nie wyrosłam wprawdzie przez to na mola książkowego, ale ten szacunek i podziw dla książek we mnie pozostał. Może dlatego nie mam w ogóle przekonania do e-booków. Wiem, że są znakiem czasu, jednak dla mnie książka to coś z pachnących drukiem (lub starością) kartek, namacalny twór opatulony okładką. I z tej przyczyny prawdziwą radość z wydania mojej pierwszej powieści poczułam, gdy pierwszy raz trzymałam ją w ręku; gdy mogłam przerzucać jej karty, obracać ją w dłoniach. To wreszcie była KSIĄŻKA, a nie ciąg liter na ekranie komputera.

 

Dużo podróżowałaś, czy gdybyś dzisiaj miała możliwość wyboru miejsca zamieszkania wybrałabyś Wiedeń, Bukowinę Tatrzańską czy może Kraków?

Chciałabym móc odpowiedzieć, że zdecydowanie Kraków. Bo Kraków jest moim miejscem na ziemi. Krakowowi zawdzięczam bardzo wiele. Między innymi to, że właśnie w tym mieście poznałam mojego męża. Kraków mnie ukształtował, stał się częścią mnie. W Krakowie przeżyłam najbardziej niesamowity rok mojego życia. A także wiele innych dziwnych i pokręconych lat.

Planuję któregoś dnia tam powrócić, ale przyznaję, że nie jest to proste, bo im dłużej mieszkam na Podhalu, tym bardziej tu wrastam. A im człowiek starszy, tym trudniej otworzyć się na zmiany, choćby nawet te upragnione.

Wiedeń również uwielbiam, kiedyś myślałam, że chcę mieszkać tylko tam. Ale kiedyś byłam wolnym duchem, bez rodziny, bez zobowiązań. Teraz, gdy mam syna, chcę żeby wychowywał się on jednak w ojczyźnie, mimo że nie jest tu różowo. To jakiś taki szaleńczy patriotyzm z mojej strony, bo przecież wszystko, co się dzieje w naszym kraju, przemawia za tym, żeby stąd uciekać.
 

Studiowałaś hotelarstwo w Szwajcarii, w Krakowie geografię, na praktyki trafiłaś do Wiednia, opowiedz nam o tym cos więcej. Nie każdy ma możliwość obcowania z kulturą innego kraju, jakie różnice zauważyłaś między Polakami a Szwajcarami czy Austriakami? Czy łatwo było żyć z dala od rodzinnych stron?

Lubię różnorodność, lubię odmiany, lubię nowe wyzwania, lubię kolekcjonować doświadczenia. Do tego uwielbiam podróże. Poznawanie nowych miejsc, odmienne style życia, różnice kulturowe – to wszystko było dla mnie fascynujące.

Oczywiście – zawsze jest tęsknota. Ale, co ciekawe, po powrocie z Wiednia, to w Polsce przez pewien czas czułam się obco. Jakbym jedną nogą była tu, a drugą tam. W Austrii tęskniłam za rodzinnym krajem, a tutaj marzyłam o powrocie do Austrii. Tak się podobno często zdarza emigrantom. Takie rozchwianie, zatracanie poczucia przynależności. Właściwie to uważam, że najzdrowsze jest mieszkanie całe życie w jednym miejscu, głębokie zapuszczenie korzeni. To daje człowiekowi solidne życiowe podstawy. Obserwuję to u górali. Ale taki tryb życia nie jest na pewno dla każdego. Mnie zawsze „nosiło”.

Co do różnic, to Szwajcaria jest zamknięta, ksenofobiczna; za to Austria wręcz przeciwnie. W Austrii Polak może się poczuć całkiem swobodnie. Nie jest tam dalece inaczej niż u nas, tylko czyściej, bogaciej, ładniej, bardziej światowo. Ale, muszę zaznaczyć, że ja mówię o moich doświadczeniach sprzed ponad dziesięciu lat.

 

"Pod ulubioną wiedeńską spalarnią śmieci."

 

 

Dlaczego akurat Wiedeń wybrałaś na miejsce akcji swojej pierwszej powieści?

Zadano mi już kiedyś to pytanie, a odpowiedź na nie jest bardzo prosta. Nie wybrałam Wiednia. To było w drugą stronę. To z Wiednia i czasu jaki tam spędziłam wypłynęła cała historia. Wiedeń był inspiracją dla tej powieści, ona jest na wskroś wiedeńska, przepełniona klimatem tego miasta. I właśnie w tym miejscu muszę sprostować coś, co powiedziałam poprzednim razem, odpowiadając na podobne pytanie. Stwierdziłam wtedy, że z perspektywy czytelnika nie ma większego znaczenia, czy byłby to Wiedeń, czy jakakolwiek inna europejska stolica. Po zastanowieniu myślę jednak, że określone miejsce ma wielkie znaczenie. Pokazują mi to moje kolejne powieści, z których każda jest zamknięta w ramy konkretnej lokalizacji. I każda z tych lokalizacji nadaje danej książce zupełnie inny klimat. Tak, atmosfera danego miejsca (bo piszę tylko o miejscach, które dobrze znam) przenika powieść i kształtuje ją.
 

Który ze stworzonych przez Ciebie bohaterów jest Ci najbliższy?

Zależy czy pytasz o bohaterów „Wiosny po wiedeńsku”, czy o postaci ze wszystkich moich książek. Jeśli brać pod uwagę wszystkie powieści, jakie do tej pory udało mi się napisać, to jest to Przemek z mojej drugiej książki, którą czytelnicy będą mieli okazję przeczytać za kilka miesięcy. Ogromnie go lubię, pewnie po części dlatego, że miałam też wiele sympatii dla realnie istniejącego pierwowzoru tej postaci. To był (mam nadzieję, że nadal jest) człowiek maksymalnie optymistycznie nastwiony do życia.

Większość moich bohaterów jest inspirowana osobami z rzeczywistości, ich cechami. Myślę, że moja większa lub mniejsza więź z poszczególnymi bohaterami wynika po części właśnie z mojego osobistego stosunku do ich pierwowzorów.

Jeśli natomiast ograniczyć odpowiedź do bohaterów „Wiosny po wiedeńsku”, którą każdy może już przeczytać, to – myślę, że zaskoczę – moją ulubienicą jest Alicja. To postać pojawiająca się właściwie pod koniec książki, ale tak brawurowa, że zwyczajnie mnie zawojowała. Podoba mi się jej zaradność, odwaga, przebojowość. Podoba mi się, że – odmiennie od reszty bohaterów – nie ma problemów ani nie szuka ich na siłę. To bardzo klarowna postać, mniej złożona niż pozostali przyjaciele Katariny.
 

Jak odbierana jest Twoja powieść? Czy czytelnicy chwalą ją, znajdują w niej to, co miałaś nadzieję, że zostanie przez odbiorców dostrzeżone?

Mam to szczęście, że mogę cieszyć się bardzo pozytywnym odbiorem „Wiosny po wiedeńsku”. Wiadomo, że są różne gusta i nie ma czegoś, co jest „dla wszystkich”, a jak do tej pory nie zdarzyło mi się usłyszeć negatywnej opinii na temat książki, czy to od recenzentów, czy to od czytelników. Pojawiło się wiele recenzji, z których tylko w jednej autorka przyznaje, że książka nie wpisała się w jej upodobania, ale także chwali i poleca osobom, które lubią tego typu literaturę.

Natomiast bardziej niż pozytywne recenzje, cieszą mnie spontaniczne opinie czytelników. Wiadomo, że recenzja jest tworem przemyślanym, ukształtowanym; natomiast gdy dostaję maila: „Czytałam całą noc, nie mogłam się oderwać, rewelacja!” albo „Chcę już drugą część!”, to serce skacze mi z radości. To był chyba mój główny cel – dostarczyć rozrywki czytelnikom, pozwolić im na chwilę oderwać się od szarej rzeczywistości, sprawić by ulecieli do pięknego Wiednia Katariny, zaprzyjaźnili się z bohaterami i wraz z nimi przeżywali całą historię.
 

Co myślisz o spotkaniach autorskich, czy uważasz, że kontakt z czytelnikiem jest ważny dla obu stron, że może przynieść korzyści nie tylko odbiorcy książki, ale też jej autorowi?

Myślę, że głównie autorowi. Mi z pewnością przynosi korzyści. Do tego radość i ekscytację. Uwielbiam spotkania autorskie. Ogólnie lubię spotkania z ludźmi, poznawanie nowych osób, najróżniejsze wydarzenia. A spotkanie autorskie jest wydarzeniem szczególnym, podczas którego wszyscy zanurzają się w stworzony przeze mnie świat z powieści. To sprawia, że przenosi się on z kartek książki w rzeczywistość, tak jakby bohaterowie powieści siedzieli tam obok nas. To przynosi nowe inspiracje, jest niesamowitym doświadczeniem. Dodatkowo takie spotkania bywają bardzo zaskakujące. Pytania z widowni czasami są całkiem nieprzewidywalne. Opinie i wnioski – bezcenne. Kontakt oko w oko z czytelnikami jest czymś wyjątkowym.

 

"W miejscu akcji następnej powieści."

 

 

Uważasz, że na polskim rynku wydawniczym jest miejsce dla każdego piszącego człowieka, bo według mnie jest jednak za mało osób czytających, a zbyt wiele tych, którzy chcą pisać.

Nie każdy powinien pisać. Tak samo, jak nie każdy powinien leczyć ludzi, sterować statkiem, tresować zwierzęta, itd. Wszyscy mamy swoje ograniczenia, ale też uważam, że wszyscy mamy jakieś talenty. Jedni bardziej przyziemne, inni bardziej wzniosłe. Klucz to odkryć swój talent i za nim podążać. Trzeba umieć realnie oceniać swoje umiejętności, bo jeśli będziemy robić coś na przekór naszym predyspozycjom, to zwyczajnie nie będzie nam to wychodziło.

W przypadku literatury popularnej powinno być tak, że rynek weryfikuje kto pisze, a kto nie. Teoretycznie kiepska książka powinna mieć kiepską sprzedaż, a wybitna stać się bestsellerem. Niestety, nie zawsze tak jest. Bestsellerem czasem staje się coś, co jest po prostu dobrze promowane, a wiele bardzo dobrych książek leży ukrytych na najniższych półkach w księgarniach i nikt nawet nie wie o ich istnieniu.
 

Czy rodzina Cię wspiera w Twoich zamierzeniach, akceptuje bezkrytycznie to, co napiszesz? Kto jest pierwszym recenzentem Twoich tekstów?

Sformułowanie „akceptuje bezkrytycznie” kojarzy mi się z sytuacją, gdy tworzę beznadziejne książki, a rodzina głaska mnie po głowie i mówi: „Jest super.”. Nie twierdzę, że jestem wybitną pisarką i nie aspiruję do tego miana, ale – przywołując to, co powiedziałam przed chwilą – staram się realnie oceniać swoje umiejętności i uważam, że piszę dobrze. Nie tworzę powieści wiekopomnych lub takich, które mogą stać się czymś głośnym i przełomowym. Piszę powieści lekkie, rozrywkowe, które – co już wiem na przykładzie „Wiosny po wiedeńsku” – dostarczają czytelnikom wiele radości i wzruszeń.

I rodzinie, tak jak i innym, „Wiosna…” się bardzo podobała. Dla moich bliskich moje książki mają dodatkowy wymiar, ponieważ mogą w nich znaleźć postaci, miejsca czy sytuacje, które są im znajome.

Natomiast nie zdradzam rodzinie treści książek przed ich wydaniem. Wyjątkiem jest mój mąż, który jest zawsze moim pierwszym czytelnikiem, a jego uwagi są dla mnie niezwykle cenne. Raz nawet podrzucił mi pomysł - dotyczyło to właśnie mojej pierwszej powieści - który był absolutnie rewelacyjny. Ale nawet jemu nie daję do przeczytania powieści będącej w trakcie pisania. Dopiero taką, którą uważam za skończoną.
 

Czy pisało się „Wiosnę po wiedeńsku” równie szybko, jak się ją czyta? Czy któryś z bohaterów przysparzał Ci może trudności, nie chciał być taki, jakim Ty próbowałaś go stworzyć? Twoje postaci są przecież specyficzne, kontrowersyjne, nie dają się zaszufladkować…

Tak, można powiedzieć, że nawet bardzo szybko (jeśli nie liczyć dziesięciu lat, które minęły od dnia, w którym pomysł na tę książkę wpadł mi do głowy). Gdy już się za nią na serio zabrałam, to skończyłam w niecałe dwa miesiące.

Moi bohaterowie są faktycznie nieprzewidywalni i żyją własnym życiem. Często mnie zaskakują, czasami bywają dla mnie zagadką. Na przykład niemal do ostatnich stron powieści nie wiedziałam kim jest Facet w Kapeluszu. Cwaniak, nie chciał się ujawnić.
Nie wiedziałam też, że Irmina okaże się taką świnią.

Nie jest natomiast dla mnie problemem to, że bohaterowie są inni niż zamierzałam. To wręcz nieuniknione. Nawet nie staram się ich sobie planować. Traktuję ich jak żywych ludzi, przyjaciół, których akceptuję takimi, jakimi są. Pozwalam im na ich poczynania, obserwuję ich, podążam za nimi.

Często jest tak, że dochodzę do jakiejś kluczowej sceny, a bohater nagle wycina mi numer i postępuje zupełnie inaczej niż przewidywałam. Doświadczam tego szczególnie teraz, przy pisaniu trzeciej powieści, w której całkiem nie wiadomo kto jest kim. Ja tego także nie wiem. Ale już zdążyłam ogromnie polubić te postaci za ich tajemniczość i niepokorność.

Wyjątek od tej reguły stanowili bohaterowie mojej drugiej książki, ale całe jej tworzenie było dla mnie wyjątkowe pod każdym względem i mam nadzieję, że za kilka miesięcy, przy okazji jej publikacji, będziemy miały okazję o tym szerzej porozmawiać.
 

Piszesz w tej książce o przyjaźni, czy uważasz, że prawdziwa przyjaźń istnieje, że ludzie naprawdę potrafią bezinteresownie pomagać innym, wspierać ich i nie zazdrościć im?

Chcę w to wierzyć, choć obserwując świat mam wrażenie, że przyjaźń ma się coraz gorzej. Myślę, że nawet częściej zdarzają się przypadki bezinteresownego pomagania innym, takie spontaniczne, jednorazowe gesty. Utrzymanie trwałej, stałej przyjaźni na dobre i na złe jest już trudniejsze. Szczególnie właśnie na dobre. Pomagając, wspierając kogoś w trudnych chwilach dajemy także coś sobie. Czujemy się lepsi, wspaniałomyślni. Ale obserwując sukcesy znajomych, ilu z nas potrafi się razem z nimi z nich szczerze cieszyć?

Bohaterki moich powieści mają pewne wspólne cechy. Jedną z nich jest to, że nie mają dziesiątków znajomych, a kilku naprawdę bliskich, wypróbowanych przyjaciół, na których mogą liczyć. Odzwierciedlają tym w pewnym sensie moje przekonanie, że lepiej mieć, choćby nawet i jednego, szczerze oddanego przyjaciela, niż liczne towarzystwo, które tak naprawdę ma nas gdzieś. Jedną z najważniejszych dla mnie spraw w życiu jest prawdziwość. Tym mianem określam wszystko, co jest przeciwieństwem sztuczności, udawania, pozorów. Szkoda mi czasu i siebie na fałszywe przyjaźnie.

 

"Z moim największym spełnionym marzeniem."

 

 

Jaką mamą jest Katarzyna Targosz? Czy starasz się oswajać swoje dziecko z literaturą, czy uważasz, że jeszcze na to za wcześnie?

Staram się być jak najlepszą. Ale wychowywanie dziecka to najtrudniejsze zadanie w życiu. Nie mówię tu o zajmowaniu się maluchem, które też często bywa niełatwe, ale właśnie o wychowaniu – czyli o kształtowaniu człowieka. To jak balansowanie na linie. Ile zasad, a ile swobody? Które własne przekonania powinnam dziecku wpajać, a które nie? Ile pomocy, a ile samodzielności? Ile razy przytulić i pocieszyć, a ile razy mówić: „wstawaj, nic się nie stało”? I tak dalej… To jest właśnie to balansowanie na linie. I często osuwa mi się z niej stopa.

A dzisiejszy świat nie ułatwia zadania. Ja wyznaję tradycyjne wartości, tradycyjny podział ról między płciami, tradycyjny model rodziny. Ale, gdy syn pójdzie do przedszkola mogą powiedzieć mu, żeby ubrał spódniczkę i pomalował paznokcie. A gdy pójdzie do szkoły usłyszy, że nie ma świąt Bożego Narodzenia, jest tylko Gwiazdka… Jest obecnie straszne parcie na pranie dzieciom mózgów, na promowanie ideologii chorych i szkodliwych, na wymazanie wiary katolickiej. To mnie przeraża. I tym większa odpowiedzialność na mnie ciąży, by dobrze wychować syna w tym szalonym świecie.

Co do zaszczepiania upodobań, to absolutnie tego nie robię. Zostawiam synowi pełną swobodę. Chcę, by sam wybierał swoje pasje i zainteresowania, swoją drogę. Jednak syn i tak przejmuje moje upodobania, obserwując mnie. Przejawia na przykład wielkie zainteresowanie fotografią, bo od zawsze widział mamę ciągle robiącą zdjęcia. Ostatnio zaczął także „czytać” książeczki, opowiadając sobie i swoim zabawkom, co widzi na obrazkach.

 

 

O czym marzysz?

Pierwsza myśl – o niczym. Ale to brzmi strasznie. Tym bardziej, że jestem osobą, która nie potrafi żyć bez marzeń, aspiracji, sięgania wyżej i dalej. Tyle, że wszystkie moje marzenia się już spełniły – zarówno te wielkie, życiowe, jak i te błahe, głupie wręcz. Moje życie pokazało mi, że prędzej, czy później marzenia się spełniają, więc teraz bardziej pragnę niż marzę. Określenie „marzyć” zawiera w sobie pewną dozę nieprawdopodobieństwa, bujania w obłokach, a ja wiem, że to wszystko czego pragnę jest realne. Dlatego w pewnym sensie mogę powiedzieć, że o niczym już nie marzę. Za to, jak każdy, mam wiele pragnień.

Pragnę przede wszystkim dobrego życia dla mojego syna. Pragnę, żeby był prawym, głęboko wierzącym człowiekiem. To dla mnie najważniejsze na świecie.

Pragnę szczęścia naszej rodziny; tego, żebyśmy zawsze tak mocno się kochali.

No i pragnę nadal pisać. Rozwijać się jako pisarka. Zdobywać coraz więcej czytelników. Pragnę nowych natchnień i jak najmniej kryzysów twórczych (które mnie niestety nie omijają).

A także pragnę mieszkania, które miała bohaterka mojej drugiej książki.
 

Czy zdradzisz nam, jakich bohaterów spotkamy w Twojej kolejnej powieści? Kiedy pojawi się na półkach księgarń?

Chciałabym, aby pojawiła się jak najszybciej, bo jestem osobą niecierpliwą. Niestety to nie zależy ode mnie. Wydawca wstępnie planuje początek przyszłego roku.

Co już mówiłam kilkakrotnie przy różnych okazjach – następna książka, jest dla mnie najważniejsza w mojej twórczości, dlatego nie mogę się doczekać jej publikacji. Jestem niezmiernie ciekawa reakcji czytelników. Ci, którzy oczekują czegoś podobnego do „Wiosny po wiedeńsku” mogą zostać zaskoczeni. Tak, są pewne podobieństwa (jak choćby to, że główną bohaterką jest również singielka mieszkająca w wielkim mieście), ale ogólny klimat i wydźwięk powieści są zupełnie inne.

Co do bohaterów, to wspominałam już o optymistycznym i zabawnym Przemku. Stanowi on przeciwwagę dla pozostałych mężczyzn występujących w tej historii. Bowiem pozostali są mocno tajemniczy. Zresztą tacy pojawiają się w każdej z moich książek. Chyba mam słabość do tajemniczych facetów.

 

 

KONKURS:

Zabawa zaczyna się dzisiaj, 7 lipca i potrwa do 14 lipca, do godziny 23:00.

Fundatorem nagrody jest Wydawnictwo JanKa i Katarzyna Targosz.

Wystarczy odpowiedzieć na pytanie konkursowe, przygotowane przez autorkę książki i zostawić swój adres e-mail w komentarzu. Do wygrania będzie egzemplarz "Wiosny po wiedeńsku". Możecie polubić profil autorki na facebooku, możecie rozpowszechniać informację o konkursie, dodać mój blog do ulubionych, itd.

 

PYTANIE Katarzyny Targosz:

Jak już mówiłam, miejsca są bardzo ważne w mojej twórczości. Każda z moich powieści jest nierozerwalnie związana z jakąś lokalizacją, nadającą opowieści unikalny klimat; bo każda z powieści powstała w oparciu o jakąś konkretną lokalizację, która przyniosła mi inspirację.

Jestem ciekawa, czy Wy macie swoje najważniejsze miejsce na ziemi; jakie i dlaczego właśnie to?