Być matką w teorii i praktyce. Artykuł.

Być matką w teorii i praktyce.

Kiedy bierzemy ślub w białej, pięknej sukni często marzymy o tym, by wkrótce nosić pod sercem maleństwo. Dowód naszej wielkiej miłości. Chcemy być nie tylko atrakcyjne dla małżonka, spełniać jego oczekiwania, realizować się w pracy i spotykać z koleżankami, ale też zaczynamy zaglądać do wózków dziecięcych z nadzieją, z radością. Z zazdrością nawet spoglądamy na znajome, które mają już ukochane dzieciątko lub dopiero się go spodziewają. Planujemy z wielkim rozmachem. Wyobrażamy sobie, jak będzie wyglądać nasze przyszłe życie. Chcemy zrobić wszystko, co w naszej mocy, by niczego naszemu potomkowi nie brakowało. Jesteśmy gotowe zrezygnować z kariery, ze szczupłej sylwetki nawet, byle tylko się udało, byśmy mogły urodzić dziecko. Pragniemy, by było zdrowe, marzymy o tym, bo przecież o wszystko inne zadbamy same. To my będziemy instynktownie wiedzieć, jak je pielęgnować. Nie poprosimy o pomoc nikogo, bo będziemy się bać, że ten ktoś pomyśli, iż sobie nie radzimy.

Chciałybyśmy być najlepszymi mamami dla naszych dzieci. By nas kochały bezgraniczną miłością, by czuły się przy nas bezpieczne. Utwierdzamy się w przekonaniu, że czeka nas mnóstwo wyrzeczeń, ale dla dobra dziecka poświęcimy wiele, zrobimy, co w naszej mocy, a nawet więcej. Będziemy przemęczone, niewyspane, zapomnimy o całym świecie, ale nie pozwolimy, by nasz potomek płakał, cierpiał, był nieszczęśliwy. Czy aby na pewno musimy być doskonałe? Czy nasze dziecko musi jeść codziennie dwudaniowy obiad, własnoręcznie przez nas zrobiony? Czy musimy z nim spacerować przez wiele godzin, by się dotleniało? Czy musimy kupować mu najdroższe zabawki? Czy musi mieć wszystko, skoro to, czego potrzebuje jest tuż obok? To my jesteśmy przecież dla niego najważniejsze, potrzebne mu do szczęścia. Nie zapominajmy o tym.

Okazuje się jednak, że bycie matką to nie tylko przyjemności. Przecudowne, ciepłe, maleńkie rączki, które przytulają nas z całych sił i słodkie usteczka, które mówią, jak bardzo nas kochają, jakie jesteśmy ważne, wspaniałe, niezastąpione. To także drzwi zatrzaskiwane z hukiem, gdy hormony przejmują stery nad naszym dorastającym już nie dzieckiem, a nastolatkiem. To łzy, gdy z tych ukochanych niegdyś drobnych ustek słyszymy: „Nienawidzę cię, zostaw mnie w spokoju! Ty nic nie rozumiesz!”. Kiedy nocą pełne niepokoju słuchamy kaszlu i mierzymy gorączkę, również poznajemy zupełnie inne odcienie macierzyństwa. Bo ono ma wiele kolorów. Od jasnych, pastelowych barw, po zgniłą zieleń, brąz, czerń nawet. Bycie matką to nie tylko uśmiech dziecka, sukcesy w szkole i rozpierająca duma, to także chwile zwątpienia, załamania, bezradności, gniewu i żalu do naszej latorośli i do całego świata. Bo nie wszystko się udało, bo miało być tak pięknie, kolorowo, różowo! A nie jest. Jak to w życiu, raz jest sympatycznie, innym razem mniej zabawnie.

Pytając jednak matki o najpiękniejszy moment w ich życiu, wiele z nich odpowie bez wahania: przyjście na świat mojego dziecka, ta chwila, gdy zobaczyłam tę maleńką, najcudowniejszą twarzyczkę po raz pierwszy i kiedy wiedziałam już, że moje życie ulegnie diametralnej zmianie. I faktycznie zmienia się wszystko, bo macierzyństwo to prawdziwa rewolucja.

Anna Grzyb