Małgorzata J. Kursa wywiad i konkurs z książką "Niespodziewany trup"

„Osobiście uważam, że jestem uczciwa w tym, co robię – na każdej książce jest ostrzeżenie, żeby odbiorca nie nastawiał się na wielką literaturę, lecz na chwilę rozrywki. Śmiechu nigdy za wiele.” Małgorzata J. Kursa wywiad 

Małgorzata Kursa jest pisarką o ogromnym poczuciu humoru i z wielkim dystansem do siebie, jak też otaczającego ją świata. Pisze zabawne, lekkie kryminały, które uwielbiane są przez wszystkich czytelników, a jej bohaterowie to osoby wyraziste, twardo stąpające po ziemi, odnajdujące się w każdej sytuacji. Pisarka nie lubi ponuraków, smutasów, ludzi pozbawionych inteligencji. Sama stara się optymistycznie postrzegać świat i cieszyć się każdym dniem. Uwielbia gotować, szczególnie dla męża i córki. Jej pierwsza powieść to „Babska misja”. W tej chwili na rynku pojawiła się najnowsza powieść autorki zatytułowana „Niespodziewany trup”

Pani Małgorzato, przede wszystkim chciałabym wiedzieć, jak to wszystko się zaczęło? Skąd wziął się pomysł na pisanie tak wesołych, wywołujących uśmiech książek?

Był taki czas, kiedy byłam w dołku. Od ponurej rzeczywistości odrywała mnie moja ukochana Joanna Chmielewska, a potem Monika Szwaja. Do całkowitego pionu ustawiło mnie „Nigdy w życiu” Katarzyny Grocholi. Kiedy zabrakło mi radosnych książek, postanowiłam dośmieszać się sama. Dziecko moje rodzone, nie mając pojęcia, w co się pakuje, nauczyło mnie obsługi komputera i napisałam sobie do szuflady „Babską misję”. A potem już jakoś samo poleciało. Spodobała mi się ta zabawa.

Jaka jest recepta na napisanie takiego kryminału? Jest ciekawie, zabawnie, za każdym razem inaczej...

Ajajaj, nie obrażajmy „kryminalistów”. Ja sobie dziergam na klawiaturze takie humorystyczne czytadła, o kryminał to ledwo zahacza. Nie mam pojęcia, jaka jest recepta. Każda książka przychodzi do mnie inaczej. „Babską misję” zobaczyłam, kiedy przechodziłam przez osiedle domków jednorodzinnych – przy jednym z ogródków sterczałam jak kołek, bo przed oczami miałam rabatkę z Matyldą. Do „Tajemnicy Sosnowego Dworku” natchnął mnie nasz kraśnicki zapuszczony Modrzewiowy Dworek – postanowiłam go zaludnić. Kiedy rozmawiałam z mężem o meblach (zna się na stolarce), zobaczyłam warsztat Pawełka. Malwinę i Elizę zobaczyłam w żywopłocie, gdy przechodziłam przez mój ukochany park, a „Niespodziewanego trupa” napisałam głównie z powodu przekleństwa, które sobie wymyśliłam. U mnie to jakoś dziwnie działa, ale ja jestem Bliźniak i nie ma dla mnie ratunku. Jeśli nie napiszę, to zagadam na śmierć.

Zauważyłam, że ma Pani duży dystans do tego, co piszą i jak piszą o Pani książkach. Nie obraża się Pani, szanuje zdanie innych i nie krytykuje ich, to cudowna postawa, godna naśladowania.

Dystans to nie jest taka prosta sprawa. Niełatwo go nabrać. Na szczęście ja już jestem stara gropa, więc przeżywam lżej. Zdaję sobie sprawę z tego, że czytelnik ma prawo do własnego zdania i to, co mnie bawi, jego nie musi. Wciąż mnie zresztą zaskakuje odbiór moich czytadeł, bo każdy znajduje w nich coś innego. Osobiście uważam, że jestem uczciwa w tym, co robię – na każdej książce jest ostrzeżenie, żeby odbiorca nie nastawiał się na wielką literaturę, lecz na chwilę rozrywki. Śmiechu nigdy za wiele. Dlatego dziwi mnie, kiedy ktoś czuje się urażony opisem pogrzebu w „Niespodziewanym trupie” lub z uporem maniaka sięga po kolejne czytadło, choć poprzednie mu się nie podobało. Takiego masochizmu nie rozumiem.

Określa Pani swoje książki mianem „humorystyczne czytadła”, skąd wzięło się to określenie, moim zdaniem bardzo trafne?

Tak je określam, bo piszę je po to, by bawiły. Nie jest to literatura z górnej półki, tylko – jak to ładnie ujęła jedna z moich czytelniczek – „rozśmieszajki-pocieszajki”. Bardzo mi się to określenie podoba. Czasami pomiędzy kolejnym kawałkiem porządnej Literatury przydaje się mała przerwa na oddech.

Lubi Pani swoich bohaterów? Któregoś szczególnie?

Lubię ich wszystkich, choć niektórzy mnie nieźle umęczyli. Pół dnia spędziłam w łazience, przyklejając do pralki różne magnesy, by móc opisać perypetie Malwiny. Razem z Anusią wyłaziłam z komórki, z Amą lazłam na bosaka po żwirze. Wyobraźnia mi działa lepiej, niż bym chciała.

Czy postać Malwiny z powieści „ Ekologiczna zemsta” ma jakieś odzwierciedlenie w rzeczywistości? Szczerze mówiąc, nie chciałabym mieć takiej matki, ani tym bardziej teściowej…

Szczerze? Obawiam się, że – pomijając awersję Malwiny do płci przeciwnej – charakterologicznie to ona najbardziej jest podobna do mnie. Mniej więcej podobne pomysły przychodzą mi do głowy, kiedy coś mnie wkurza. Normalny człowiek załatwia takie sprawy w cywilizowany sposób, ja od razu kombinuję, jak przeciwnikowi dopiec. Na szczęście poprzestaję na pomysłach. Trudno, głupota naszego gatunku wyprowadza mnie z równowagi, nic na to nie poradzę.

Bardzo podobał mi się tytuł „Teściową oddam od zaraz”, a czy Pani ma ulubioną swoją powieść? Od której radziłaby Pani zacząć poznanie swojej twórczości czytelnikowi, który nigdy nie miał z nią do czynienia?

Trudno mi mówić o lubieniu. Powiem tak: najlepiej bawiłam się przy pisaniu „Ekologicznej zemsty”. Co do rady… Wydaje mi się, że w przypadku moich czytadeł nie ma znaczenia, od którego się zacznie. Każda książka serii niesie jakąś historię niezależnie od siebie. Bohaterowie się powtarzają, ale czytelnicy mi piszą, że po przeczytaniu jednej książki, sięgają po kolejne.

Czy ma już Pani pomysł na kolejną historię?

W tym roku wyjdzie wznowienie „Babskiej misji”, ale piszę już następne czytadło. Tytuł pewnie jeszcze zmienię, ale rzecz będzie o oszukanej przez wydawcę autorce, która postanawia się zemścić. Nietypowo. Więcej nie powiem.

A jaka prywatnie jest Małgorzata Kursa? Podobno lubi Pani gotować? Czy jakąś potrawę szczególnie?

Szczerze mówiąc, nigdy nie zastanawiałam się, jaka jestem. Podejrzewam, że okropna. Bo, jak małe, to już z natury pyskate. Bardzo się starałam przyswoić sobie dewizę Michała Wołodyjowskiego: „Albo się będą ciebie bali, albo się będą z ciebie śmiali”. Chyba mi nie wyszło, bo nikt się mnie nie boi. Jestem już w tym wieku, że znam swoje wady, ale też jestem odporna na bałwanów. Wychodzę z założenia, że to oni mają problem, nie ja. Miłosierna dla bliźniego też bywam. Chyba bardziej niż dla siebie. Może dlatego, że znam moc słów, staram się nikogo nie ranić rozmyślnie. Gotować rzeczywiście uwielbiam. Najszczęśliwsza jestem w sezonie owocowo-warzywnym, bo mam kolorów i smaków pod dostatkiem. A teraz powiem rzecz straszną. Najbardziej lubię lepić pierogi. Wszystko jedno, z czym. Łapki mi pracują mechanicznie, a w głowie kłębią się pomysły.

O czym marzy Małgorzata Kursa?

Tu raczej nie będę oryginalna, w końcu baba jestem. Chciałabym, żeby moja rodzina i przyjaciele byli zdrowi i żeby mieli w życiu częściej z górki niż pod.

I na koniec pytanie, które po prostu muszę zadać: Jak Pani to robi? Każda kolejna książka jest znakomita, dowcipna, interesująca, zaskakująca. Właściwie mogę polecać Pani książki w ciemno, wystarczy, że zobaczę na okładce Pani nazwisko! Zapewne często to Pani słyszy, prawda?

To jest pytanie, przy którym poległam. Nie wiem, jak to robię. Jeśli książka jest dowcipna i zaskakująca, to bardzo się cieszę. Z pozostałymi przymiotnikami bym polemizowała. Najczęściej słyszę od czytelników, że się śmiali przy czytaniu i to jest dla mnie najmilszy komplement. Śmiech to panaceum na każdy strach i zło. Na zmęczenie i kłopoty. Nawet głupota boi się śmiechu.

Dziękuję za rozmowę.

Serdecznie dziękuję, pani Aniu i na Pani ręce przekazuję pozdrowienia dla czytelników. 

KONKURS

Mam dla Was egzemplarz najnowszej książki Pani Kursy, ufundowany przez Wydawnictwo Prozami, tytuł książki to "Niespodziewany trup". 

Zabawę zaczynamy dzisiaj, 9 sierpnia, zakończy się 16 sierpnia o godzinie 24:00. Udział wziąć mogą tylko osoby zamieszkujące Polskę. Organizatorem konkursu jestem ja, nagrodę ufundowało wydawnictwo PROZAMI. W ciągu trzech dni pojawia się wyniki, ale raczej prędzej niż później, do 19-stego sierpnia na pewno. Pytanie, na które odpowiedź należy zostawić pod tym postem to: Czy znasz twórczość Pani Kursy, jeżeli tak, która książka jest godna polecenia, jeżeli nie znasz, dlaczego chcesz poznać?

Czekam na Wasze komentarze, pod tym postem, poproszę też o pozostawienie adresu e-mailowego, ponieważ tylko w ten sposób będę mogła skontaktować się ze zwycięzcą konkursu. Można polubić moją stronę na facebooku, jak też dodać mój blog do obserwowanych, nie jest to wymóg, ale będzie mi bardzo miło :) Dziękuję za uwagę i pozdrawiam serdecznie!