Pensjonat Marzeń kontynuacja Szkoły żon Magdalena Witkiewicz premiera 5.02. 2014

Magdalena Witkiewicz zaczęła swoją przygodę z pisaniem od przezabawnej powieści zatytułowanej „Milaczek”. Nie miała zamiaru stworzyć arcydzieła literatury, pisała dla własnej przyjemności, nie wyobrażając sobie w najśmielszych nawet marzeniach, że zostanie pisarką. Długo nie mogła w to uwierzyć, że czytelniczki uwielbiają jej powieści, że naprawdę ma talent. Dzięki swoim książkom tchnęła w kobiety nadzieję na lepsze jutro, na to, że i one mogą być szczęśliwe i spełnione.  To za sprawą „Szkoły żon” wiele pań zmieniło myślenie, zaczęło wierzyć w siebie, w swoje siły i możliwości. Każda z nas bowiem ma prawo do radości. Nie musimy akceptować smutnej, szarej rzeczywistości, żyć w domowym kieracie, obawiając się zmian.

„Pensjonat Marzeń” to kontynuacja bestsellerowej „Szkoły żon”.  Spotykamy tu zarówno znane nam wcześniej bohaterki, jak też postaci zupełnie nowe. Każda z nas znajdzie tu coś dla siebie, być może utożsami się z tą czy inną osobą, zrozumie jej uczucia, emocje, dylematy?

Nową kobietą, która pojawia się w tej powieści jest Agnieszka. Samotna matka, perfekcjonistka w każdym calu, starająca się mieć oko na wszystko, kontrolująca sytuację zawsze i wszędzie. Dumna ze swojego ciała, zgrabnego, smukłego, doskonałego. To efekt pracy nad sobą i ogromnych wyrzeczeń. W jej życiu istnieje tylko jeden mężczyzna, dla niej najważniejszy.  Cały jej świat jest zamknięty w pięcioletnim zaledwie Maksie.

Marta powraca do nas w drugiej części „Szkoły żon”. Wcześniej potraktowana przez autorkę raczej epizodycznie teraz staje się jedną z głównych bohaterek książki. Matka dwójki dzieci, mężatka, z nadwagą, niepracująca. Chce za wszelką cenę zmienić swoje życie. Być zadowolona z siebie, ze swojego ciała, chce być atrakcyjna, mieć powody do dumy. Czy uda jej się tak łatwo zapanować nad pokusami, czy ograniczy spożywanie słodyczy, czy przestanie zajadać problemy?  W jej małżeństwie niestety wcale nie jest tak idealnie, jak mogłoby nam się na pierwszy rzut oka wydawać, mąż uważa, że skoro pracuje nie musi pomagać w wychowywaniu dzieci (przecież ich wspólnych!) i w prowadzeniu domu. Ależ mną trzepało przy czytaniu niektórych fragmentów,  nie mogłam pojąć co takiego Marta widzi w tym Jacku! Po cóż kobiecie taki mąż, który tylko zarabia, od wszelkiego typu pomocy umywając ręce? Tylko, że łatwo jest oceniać, a jak zachowalibyśmy się w tej czy innej sytuacji, wiedzieć nie możemy, przewidzieć tego się nie da. Pisarka po raz kolejny pokazuje, że życie proste nie jest, a relacje międzyludzkie do łatwych nie należą.

Co słychać u naszej Jadwigi, kobiety w średnim wieku, zwanej przez przyjaciółki Jagódką? Czy jej mąż się zmieni, zacznie dostrzegać w niej kobietę swoich marzeń? A ona, czy przestanie mieć problem z alkoholem, czy kieliszek wina i fotel z książką zamieni na inne atrakcje? Warto się przekonać, to naprawdę ciekawy element tej historii. Każda z nas kobiet ma przecież szansę na szczęście, niezależnie od wieku! Pamiętajcie o tym!

Jest i Michalina, którą do Szkoły żon w pierwszej części wysłał ukochany Michał. Ta zapatrzona w niego jak w obrazek nie dostrzegała tego, jaki jest naprawdę, że nią pomiata, a ona pozwala mu się tak przedmiotowo traktować. Teraz choć zakochana w Janku, mężczyźnie bliskim ideałowi, czuje się niepewnie, wręcz osaczona. Potrzebuje zmiany, chwili oddechu, samotności?

I wreszcie nasza rozwódka Julia. Co jej do zaoferowania ma przewrotny los? Czy odnajdzie ona swoje miejsce na ziemi, swój kawałek świata? To, co najważniejsze? I Ewelina, sprawczyni całego zamieszania! Co tam u niej nowego? Jak myślicie?

Zastanawiacie się zapewne, czy Witkiewicz może nas czymś jeszcze zaskoczyć, czy może nas czegoś nowego nauczyć, po tym, co pokazała w Szkole żon? Może!  Może i nauczy! Może i pokaże, na co ją stać! Da nadzieję na to, co ważne, wskaże drogę do tego, co powinniśmy dostrzec, tchnie w nas optymizm, wiarę we własne siły!

W „Pensjonacie Marzeń” odnajdziemy to, czego szukamy. Szarą codzienność matki, z drogowskazem ku szczęściu, z motywacją do zmian, przede wszystkim własnego myślenia. Te z nas, które są samotne odszukają swoje przeznaczenie, dadzą być może szansę komuś, kto stanie się tym jedynym, wyjątkowym, najistotniejszym?  Te, które są nieszczęśliwe w chorym, dziwnym układzie obudzą się zapewne z marazmu, pod wpływem chwili, impulsu spróbują pomimo obaw spełnić marzenia. Nie jest to nigdy proste, ale warto. Naprawdę warto oddychać pełną piersią i czerpać z życia garściami!

Witkiewicz nie zawiodła mnie, nie osiadła na laurach i nie zanudzała. Opowiedziała historię zwykłych kobiet, jakie spotykamy na ulicy, w parku na spacerze, w kolejce w sklepie. W tym tkwi jej siła, że nie wymyśla, nie idealizuje, nie ocenia, a pięknie i mądrze opisuje nasze własne życie, trudne decyzje, jakie stają przed nami, nasze codzienne problemy, krótkie chwile szczęścia, smutku, nasze wzloty i upadki, łzy.

Na koniec dodam jeszcze tylko tyle, że w Pensjonacie Marzeń jest miejsce dla każdej kobiety, i tej, która jest żoną, i tej, która jest matką, i tej, która nie ma partnera, i tej, która jest młoda, starsza, czy niepełnosprawna. Wszystkie mamy prawo do szczęścia, do miłości i do spełniania marzeń!

Powieść polecam jak najbardziej. Napisana lekko, zabawnie, czyta się jednym tchem. Kibicujemy bohaterkom, dzielimy z nimi ich troski i radości, trzymamy za nie kciuki. Emocjonująca, ciekawie napisana, z lekką nutką namiętności, miłości, ale i humoru. Po prostu idealna dla każdej z nas.  

Po raz trzeci fragment mojej recenzji pojawi się też na okładce książki Magdaleny Witkiewicz, w doborowym towarzystwie dwóch innych blogów. Dziękuję :)))

Pensjonat Marzeń Magdalena Witkiewicz, Wydawnictwo Filia, premiera: 5.02.2014