Nieszpory Agnieszka Drotkiewicz zapowiedź

Po zapoznaniu się z fragmentem książki jestem pewna, że to dla mnie idealna lektura.  Uwielbiam historie, które zmuszają do refleksji, poruszają aktualne tematy, mówią o emocjach, uczuciach. Jestem jej bardzo ciekawa i czekam na nią z niecierpliwością.

Agnieszka Drotkiewicz (ur. 1981) – ukończyła stosunki międzykulturowe oraz kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim.

Opublikowała powieści „Paris London Dachau”, „Dla mnie to samo” i „Teraz”. Opublikowała także trzy zbiory rozmów: dwa wspólnie

z Anną Dziewit („Głośniej! Rozmowy z pisarkami” oraz „Teoria trutnia i inne”) a sama - "Jeszcze dzisiaj nie usiadłam". W sezonie

2009/2010 była kuratorką cyklu spotkań literackich „Daleko od Wichrowych Wzgórz” w Teatrze Dramatycznym w Warszawie.

Redaktorka książki podsumowującej te spotkania -"Daleko od Wichrowych Wzgórz" oraz dramatu pod tym samym tytułem

wystawionego w Teatrze Dramatycznym w reżyserii Marcina Libera.

„Nieszpory” to zwierciadło, w którym możesz się przejrzeć;

gabinet luster, w którym współistnieją podobne do siebie, a jednak różne odbicia;

wnikliwy i wciągający obraz naszych czasów.

Agnieszka Drotkiewicz

Nieszpory

premiera: 27 marca

Skonstruowana niczym pieśń chóralna, rozpisana na głosy, czwarta powieść w dorobku Agnieszki Drotkiewicz

(nominowanej do Paszportu Polityki za książkę „Teraz”) nawiązuje tytułem do „Nieszporów maryjnych” Claudio

Monteverdiego, kompozytora, którego muzyka jest w książce bardzo istotna. To wielogłosowa opowieść

o samotności i miłości, o współczesnych emocjonalnych nomadach.

Joanna żyje między Polską i Paryżem, jak wiele współczesnych kobiet po trzydziestce jest ofiarą pracoholizmu

i syndromu wypalenia. Dla jej matki - Sylwii - najważniejszym tematem życia jest miłość do malarza Romana,

a dla niego sztuka jest drogą do przeżycia wzruszenia. Helena, 50-letnia sekretarka uniwersytecka tęskni

za bliskością innych i… Paryżem – metaforą przygody i powodzenia.

Ten chór poszukuje sensu życia w pracy, sztuce, miłości, religii. Używając oszczędnego i poetyckiego zarazem języka,

autorka „Nieszporów” pokazuje, że wszystko ma swoją cenę – zarówno szczęście, jak i jego brak, spełnianie marzeń

i ich porzucenie. Czyni to z namysłem, ciekawie, z humorem i ironią.