Gabriela Gargaś wywiad przy okazji premiery Namaluj mi słońce i konkurs.

Gabriela Gargaś z wykształcenia jest ekonomistką, ale literatura zawsze była jej bliska. Bez książek nie wyobraża sobie życia, tak samo, jak bez marzeń. Uwielbia wyprawy w nieznane, odkrywanie nowych miejsc, przygody. Doskonale oddaje w swoich powieściach naszą smutną i bolesną często rzeczywistość, jednocześnie pokazując drogę ku lepszemu, daje nam nadzieję. W jej historiach wyraźnie widać radość z pisania. Każde jej słowo przesiąknięte jest magiczną kroplą tej radości i czuć w nim jej życiowe motto: „Sztuka życia to cieszyć się małym szczęściem”. Gabriela Gargaś po prostu kocha życie i stara się czerpać z niego garściami.

fotografia A. Ślęzak

W związku z premierą najnowszej książki autorki, zatytułowanej „Namaluj mi słońce” postanowiłam przybliżyć jej sylwetkę czytelnikom.

Moje pierwsze pytanie, które zawsze zadaję brzmi: Jak zaczęła się twoja przygoda z pisaniem? To był impuls, ktoś Cię namówił, czy może myślałaś o tym od dawna?

Nie marzyłam o tym, by chwycić za pióro i napisać powieść.  To był impuls. Pomysł na pierwszą książkę  przyszedł do mnie sam, nagle, niespodziewanie. Zakupiłam zeszyt, wzięłam  długopis i zaczęłam w nim pisać. Przelewałam swoje myśli na papier. Po pewnym czasie zauważyłam, że może coś z tego być.  Przepisałam notatki do komputera. Wystukiwałam kolejne słowa, zdania. Powieść zaczęła żyć własnym życiem.

Debiutowałaś w roku 2011 powieścią „Jutra może nie być”, której nie miałam jeszcze przyjemności przeczytać, ale postaram się jak najszybciej nadrobić zaległości w lekturze. Skąd pomysł na przedstawienie w książce trudnej, bolesnej miłości? Czy Twoja bohaterka to zlepek różnych cech, które dostrzegłaś u kilku prawdziwych osób, czy jest całkowicie fikcyjną postacią?

Wydaje mi się, że większość z nas choć raz w życiu ulokowała niewłaściwie uczucia. Została odrzucona lub zraniona przez drugą osobę. Zakochane kobiety są kłębowiskiem emocji, często postepują wbrew zdrowemu rozsądkowi. Napisałam w powieści, że: „zakochane kobiety nie potrafią myśleć racjonalnie. Nawet jeśli cały świat by do nich przemówił i negował ich miłość, one i tak ślepo i zaciekle bronią swoich racji. A może to jest tak, że chcą wierzyć w miłość, za wszelką cenę. Tak bardzo pragną miłości, że zdolne są do największych poświęceń. Oszukują siebie i wszystkich dookoła. Tylko te najbardziej odważne kończą z kłamstwem już na samym początku, jeszcze inne nie budzą się z letargu, żyją nadzieją, że coś się zmieni.”

Miłość między główną bohaterką a M. jest z góry skazana na porażkę. Jest na krótki okres, bo takie są romanse, na chwilę.

Kinga jest postacią fikcyjną, lecz historia, która jej się przytrafiła mogła się przydarzyć każdej z nas. Słyszałam dużo podobnych opowieści. Łatwo ją osądzać, krytykować, ale kiedy jesteśmy zakochane czasami trudno posłuchać rozumu, kierujemy się wyłącznie sercem. Czyż można potępić główną bohaterkę za jej miłość? Miłość jest albo jej nie ma, czasami przydarza się nie w porę. Trudno zapomnieć o kimś, kto uczynił twój świat piękniejszym.

„ Jutra może nie być” to również powieść o miłości matki do nienarodzonego dziecka. O ogromnej stracie i bólu.

Tym chętniej przeczytam, zaciekawiłaś mnie jeszcze bardziej.

Zastanawiam się, jak Ty to robisz? Tak szybko można się utożsamić z Twoimi bohaterami, tyle ludzkich historii jest w Twoich książkach? I to wcale nie prostych i łatwych. Tyle emocji, wzruszeń, żalu, przemyśleń…

Piszę o kobietach i dla kobiet. Sądzę, że każda z nas odnajdzie choć cząstkę siebie na stronicach moich powieści. Staram się wykreować bohaterki z krwi i kości, które nie są idealne. Mają swoje wady i zalety, popełniają błędy, dokonują wyborów i często wbrew wszystkiemu kierują się głosem serca.

Piszę o przyziemnych sprawach, kryzysach, granicach, jakie jesteśmy w stanie przekroczyć dla ukochanych osób, upadkach i wzlotach, a także o spełnianiu marzeń.   We wszystkich książkach poruszam kwestie relacji międzyludzkich. Książki ukazują całą panoramę spraw, problemów czasem śmiesznych, czasem poważnych. Szarą codzienność, zmaganie z przeciwnościami losu, udane związki i mniej udane rozwiązki.

Sabina, bohaterka Twojej najnowszej powieści o przepięknym tytule „Namaluj mi słońce”, to kobieta, która momentalnie wzbudza sympatię, choć zajęcie, jakie wykonuje do popularnych chyba nie należy? Skąd ten pomysł?

Przyjaciel do wynajęcia jest zawodem mało popularnym, w Polsce prawie nieznanym. Za granicą działa kilka portali oferujących wynajęcie osoby, która pójdzie z tobą do kina, wysłucha twoich zwierzeń, wypije z tobą filiżankę kawy. Coraz więcej jest samotnych ludzi.  Samotni z wybo­ru, samotna matka, którą zostawił ukochany mąż, samotny mężczyzna, od którego tylko się wymaga, by kochał, zarabiał, był romantyczny i zadbany, samotny starzec, któremu się wydaje, że przeżył już wszystko, samotna kobieta u boku ukochanego męż­czyzny.  Kontakty międzyludzkie, w tym przyjaźnie, się rozluźniają. A czasami po prostu łatwiej jest otworzyć się przed nieznajomą osobą.

Tak, myślę, że wiele w tym racji. Ktoś obcy nie będzie nas oceniał, krytykował.

Myślisz, że miłość naprawdę wszystko wybaczy? Nie chcę zdradzać fabuły tej czy innej powieści… pytam tak na marginesie, jakie jest Twoje własne zdanie na ten temat?

Hanka Ordonówna, pięknie śpiewa:

„Miłość Ci wszystko wybaczy
Smutek zamieni Ci w śmiech.

Miłość tak pięknie tłumaczy:
Zdradę i kłamstwo i grzech.”

Myślę, że prawdziwa miłość potrafi wybaczyć wiele. Życie z drugim człowiekiem to lepsze i gorsze chwile. Miłość potrafi wybaczyć, nawet jeśli krzywda jaką wyrządził nam drugi człowiek tak bardzo boli. Przebaczenie oznacza pozbycia się złych wspomnień z przeszłości, życie w teraźniejszości.

Wszyscy popełniamy błędy, czasami raniąc przy tym bliskie nam osoby. Czasami krzywda, jaką popełniamy wobec ukochanej osoby przekracza jednak granice wyrozumiałości, wtedy nie potrafimy tego zaakceptować, a tym bardziej przebaczyć. Sądzę jednak, że im więcej jesteśmy w stanie przebaczyć, tym do większej miłości jesteśmy zdolni.

„W plątaninie uczuć” to nie tylko książka o trzech przyjaciółkach, lecz także o miłości. Uważasz, że to wdzięczny temat na powieść? Tak wiele jest jej obliczy, odłamów, rodzajów?

O miłości napisano dużo i zapewne wiele jeszcze książek powstanie na ten temat. Miłość, jej blaski i cienie jest wdzięcznym tematem na książkę. Wydawać by się mogło, że miłość w książkach jest już przegadana, ale mimo wszystko lubimy czytać miłosne historie.

 Czy to ta jedna, jedyna, do końca życia? Czy warto o nią walczyć za wszelką cenę raniąc przy tym postronne osoby? Jakie decyzje podjąć, aby być szczęśliwym? Pytania, które podsuwam czytelnikowi, a na które nie ma jednoznacznych odpowiedzi.

Powieść o miłości, jeśli tylko napisana jest z duszą będzie chętnie czytana.

Moje książki pokazują nie tylko miłość kobiety do mężczyzny, ale przede wszystkim miłość macierzyńską, która jest jedną z najmocniejszych i najpiękniejszych miłości.

Zgadzam się z tym oczywiście. Moje dzieci są dla mnie najważniejsze na świecie, dopiero, gdy stałam się matką przekonałam się, jak silna jest więź między rodzicem a dzieckiem.

Wszystkie Twoje książki są raczej obszerne, lecz mimo tego czyta się je niebywale szybko. Ile czasu tworzysz daną historię? Czy po prostu siadasz i piszesz, bo słowa układają się same? Czy cierpisz czasem na brak weny?

Są dni, kiedy książka praktycznie: „pisze się sama”. Miewam jednak dni, że trudno mi  jest zebrać myśli. Kiedy zaczynam pisać książkę, staram się to robić systematycznie. Pisanie to pasja połączona z ciężką pracą. Powieści nie wytrząsa się z powietrza. Nie wystarczy dobry pomysł i świetny konspekt. Natchnienie i wena raz są, innym razem ich nie ma. Cała reszta to praca, praca i jeszcze raz praca.

Pracuję nad książką dobrych kilka miesięcy.

Którą swoją bohaterkę darzysz szczególnym sentymentem, która jest Ci najbliższa? A może któraś irytowała Cię, wymykała się poza utarty szlak, schodziła z niego?

Każdą z moich bohaterek na swój sposób lubię. W każdej z bohaterek jest jakaś mała cząstka mnie. Czasami ich wybory czy zachowanie mnie irytują, ale wciąż są mi bliskie.

Moje bohaterki są wrażliwymi, często niezrealizowanymi kobietami. Każda inaczej pojmuje sens życia, walczy o siebie i swoje marzenia. Są do bólu prawdziwe, a przy tym nie pozbawione autoironii i poczucia humoru.

 Kochają i zatracają się w tej miłości.  W swoich powieściach pokazuję kobiety takie, jakie są naprawdę, z ich zaletami i ułomnościami. Kobiety szczęśliwe i te które przechodzą życiowe kryzysy, te które są na zakręcie i boją się zaryzykować, by spełnić swoje marzenia. Niekiedy są chimeryczne i oderwane od rzeczywistości. Staram się pokazać ich skomplikowaną naturę, aby zaciekawić czytelnika.

I świetnie Ci to wychodzi.

Czy myślałaś kiedyś o napisaniu książki dla dzieci?

Myślałam, ale nic nie wymyśliłam;-) Może kiedyś, nie mówię nie.

O! To czekam na tego typu literaturę z niecierpliwością!

Czytanie to Twoja wielka pasja, która lektura zapadła Ci w pamięć najbardziej? Masz taką jedną, a może kilka?

Tyle ich jest.;-) Nie wyobrażam sobie życia bez czytania. Każda opowieść zawiera w sobie coś z magii, jakąś historię, która porusza, czegoś uczy, ma swoje przesłanie.

Do  moich ulubionych książek  należą:  „Pasja Życia” , „ Ojciec Chrzestny” „Anna Karenina”,  „Oscar i Pani Róża” „ Zbyt dumna, zbyt krucha”, „Mistrz i Małgorzata”. Nieustannie  wzrusza mnie „Mały książe”.

Czytam kryminały, biografie, książki obyczajowe, podróżnicze, a także bajki dla dzieci;-)

Nie wyobrażam sobie życia bez czytania. Mam w domu istną „bibliotekę”.

Tak właśnie myślałam!

Chciałabym jeszcze wiedzieć, czy coś Ci daje kontakt z czytelnikiem? Czy słuchasz rad, wskazówek innych? Czy dobra recenzja uskrzydla Cię, pozwala góry przenosić, dodaje pozytywnej energii? A jak jest z krytyką, czy i taka się zdarza?

Cenię sobie kontakt z czytelnikiem. Oczywiście, że słucham rad i wskazówek innych, chociaż nie zawsze się z nimi zgadzam.

Cenię konstruktywną krytykę. Zdaję sobie sprawę, że nie wszystkim moje książki przypadną do gustu, bo przecież ilu ludzi, tyle upodobań. Pochlebne recenzje szczerze mnie wzruszają i sprawiają, że motyle latają mi w brzuchu. Każda pozytywna opinia uświadamia mi, że warto pisać.

Jak prywatnie jest Gabriela Gargaś? Jako mama na przykład?

Gabriela Gargaś ma wiele twarzy. ;-) Zmienna jak typowa kobieta. Jestem niepoprawną optymistką i marzycielką.  Jestem silna, choć miewam gorsze dni i wtedy się rozklejam.

Mam dystans do siebie, chociaż jestem wrażliwa. Twardo stąpam po ziemi, są jednak dni, że fruwam w obłokach.

Nie mnie oceniać jaką jestem mamą, ale staram się być dobrą mamą. Nie zawsze mi to wychodzi.  Jestem mamą trochę szaloną, uśmiechniętą ale i niecierpliwą, czasami zmęczoną i przede wszystkim nieperfekcyjną.;-)

Kocham być mamą, chociaż czasami chciałabym uciec na bezludną wyspę, by pobyć chwilę sama i usłyszeć własne myśli. Założę się, że po kilku minutach, no, może kilkudziesięciu, już bym tęskniła, za dziecięcym śmiechem, krzykiem, porozrzucanymi zabawkami i nawoływaniem; „ Mamoooo!”

I ja mam podobnie.

Czy piszesz coś nowego? A może  kolejna historia czeka gotowa na wydanie, powiesz coś na ten temat?

Notuję pomysły na najnowszą powieść:  niedokończone zdania, kilka zasłyszanych historii, jakaś podpatrzona scenka, wspomnienia, przeżyte emocje, wszystko spisuję w zeszycie. Zobaczymy, co z tego powstanie...

Ślicznie dziękuję za rozmowę i pozdrawiam wszystkie czytelniczki.

I ja cieszę się, że mogłam z Tobą porozmawiać. 

I jeszcze konkurs. Nagrodę ufundowało wydawnictwo Feeria. Zabawa zaczyna się dzisiaj, 15 stycznia, w dniu premiery książki "Namaluj mi słońce". Potrwa do 22 stycznia, do godziny 24:00. Wystarczy napisać w komentarzu pod tym postem, dlaczego akurat do Ciebie ma trafić ten tytuł. Pamiętajcie o podaniu adresu kontaktowego, e-mail w komentarzu. 

Moje recenzje książek Gabrieli: 
Trudna miłość : http://asymaka.blogspot.com/2013/08/trudna-miosc-gabriela-gargas.html
Namaluj mi słońce: http://asymaka.blogspot.com/2014/01/namaluj-mi-sonce-gabriela-gargas.html