Aleksandra Seghi wywiad i konkurs.

Aleksandra Seghi wywiad

 

Aleksandra Seghi mieszka w miejscu, które wielu z nas chciałoby choć raz odwiedzić. Słoneczna, klimatyczna, urokliwa Toskania stała się jej domem. Z wykształcenia jest filologiem włoskim, więc zapewne od lat marzyła o zamieszkaniu w Italii. Pracuje w lokalnym radiu, tworzy drewnianą biżuterię. Jest autorką kilku książek kulinarnych, prowadzi blogi, spełnia się na wielu płaszczyznach. Kiedy znajduje czas na to wszystko? Czy bywa zmęczona? I o czym jest jej najnowsza publikacja, która swoją premierę miała wczoraj, 11 czerwca? Na te i inne pytania postaram się uzyskać od Aleksandry Seghi odpowiedź.

 

 

Kiedy pojawiła się Twoja miłość do włoskich klimatów?

Zachwyt Rzymem przyszedł z pewnością wraz z lekcjami historii w liceum. Zawsze pasjonowały mnie Pompeje. Potem mogłam wszystko obejrzeć na własne oczy, podziwiać. Lubiłam też śpiewność języka włoskiego. Zdecydowałam się więc na studiowanie Italianistyki.

 

Czy literatura zawsze była Ci bliska? Jakie są Twoje ulubione tytuły?

Jak najbardziej, literatura jest mi bliska. Kiedyś czytałam dużo książek. Lubię opowieści w stylu Susanna Tamaro, Isabelle Allende czy Paulo Coehlo. Uwielbiam książkę Alberto Angela pt. Una giornata nell'antica Roma (tłum. Jeden dzień w antycznym Rzymie).
Obecnie cierpię na kompletny brak czasu i ograniczam się do bardzo ścisłej dziedziny. A mianowicie chodzi o kulinaria, oczywiście nie chodzi o same przepisy, ale przede wszystkim interesują mnie teksty traktujące o historii i tradycjach kulinarnych we Włoszech.

 

Jak się żyje Polsce w tak kolorowym, zupełnie innym kraju? Czy ciężko było się zaaklimatyzować?

Włosi są życzliwi, otwarci, lecz „stwarzają” pewien dystans pomiędzy sobą a obcokrajowcami. Nie mówię o turystach, tylko o tych, którzy we Włoszech się osiedlili. Przez lata media przyczyniły się do tego niezbyt optymistycznego podejścia do tzw. stranieri (tłum. obcokrajowcy). Bo to oni zabierają Włochom pracę. Kiedy jest jakiś rozbój, kradzież, napad, to zawsze chodzi o inną niż włoska narodowość. Poza tym istnieją silne przeświadczenia takie jak np. Albańczycy czy Rumuni to złodzieje, Polacy, Rosjanie piją wódkę, prostytutki pochodzą z krajów Europy Wschodniej, itd. Nasz wizerunek ratuje Papież Jan Paweł II, którego Włosi bardzo kochali i kochają. Obcokrajowcy mieszkający we Włoszech muszą ciągle udowadniać, że są pełnowartościowymi, wykształconymi ludźmi (niejednokrotnie o wiele więcej niż Włosi), znawcami kilku jezyków obcych, doświadczonymi osobami również na polu zawodowym. Poza tymi „niuansami” we Włoszech żyje się bardzo milo. Dotykanie historii, zabytków na każdym kroku, mieszkanie w kamienicach z XV wieku wprawia w zachwyt. Tu stare zlało się z nowym, którego tak naprawdę nie jest dużo. Centra historyczne są nietknięte, tu z nowoczesności wprowadzili tylko wi-fi.

 

Kiedy pomyślałaś, że warto byłoby wydać książkę? Ktoś Ci ten pomysł podsunął, czy wyszedł on całkowicie od Ciebie?

Moim marzeniem było wydanie książki. Ot tak, takie marzenie. Smaki Toskanii wysłałam do kilku wydawców i od razu dostałam trzy propozycje. Nie wierzyłam własnym oczom. Od tamtej pory na rynku wydawniczym pojawiły się cztery pozycje mojego autorstwa. Zrealizowane marzenie przekształciło się w coś więcej.

 

Pasje kulinarne narodziły się w Tobie…

bardzo dawno temu, w czasach podstawówki. Zawsze mnie to pociągało  :) Eksperymenty w kuchni doprowadzają do „paru” kilo więcej w bioderkach. Miedzy wydaniem jednej książki a drugiej przechodzę na dietę, ale przygotowanie coraz to nowych potraw jest ode mnie silniejsze. Często zapraszam znajomych do domu, by próbowali moich dań. Sąsiadki blokowe przyzwyczajone są do moich częstych odwiedzin z talerzem pełnych pyszności. Raz idę na drugie piętro, a raz na parter. Bo trochę mi głupio, że tak często :)

 

Czym jest dla Ciebie ekologia?

Ochrona środowiska, tego, co jeszcze zostało w nim nienaruszonego. Mój mąż założył Gas a Modo Bio – grupę, która wspólnie kupuje eko-produkty spożywcze. Staramy się jeść wszystko to, co naturalne. Chociaż nie jest to do końca możliwe (wyjście do baru, restauracji, pizzerii, jedzenie poza domem). Popieramy eko-rolników, pomagamy w organizacji eko targów. Zajmujemy się segregacją śmieci, pijemy wodę ze źródła oligoceńskiego, dzięki czemu nie produkujemy dodatkowych odpadków plastikowych (używamy zawsze i te samych szklanych butelek). Na zakupy chodzimy z własnymi torbami, co również obniża produkcję odpadów w rodzinie. Staramy się recyclingować, np. skrzynki z pomarańczami, które przychodzą od rolnika z Sycylii, dajemy rolnikowi toskańskiemu, który w każdy czwartek przywozi do nas warzywa. Reklamy papierowe w formie gazetek, które codziennie zapychają nasze skrzynki pocztowe, zbieramy dla Claudii, gdyż wykorzystuje je do robienia papierowych koszy, pudelek, zabawek itd.  Za małe już ubranka po dziecku trafiają do osób potrzebujących lub takich, które z czystej zasady nie kupują nowych rzeczy. I tak mogłabym jeszcze wymieniać...

 

Co dają Ci spotkania autorskie? Czy kontakt z czytelnikiem jest potrzebny autorowi?

To chyba jeden z najważniejszych momentów w życiu autora, nagroda za miesiące pisania (w moim przypadku po nocach), tworzenia. Szkoda, że takich momentów jest bardzo mało. Na promocję książek nie przeznacza się wystarczająco dużo czasu. Czasem w ogóle się o tym nie myśli. Wiec jak czytelnik może dowiedzieć się czegoś więcej o książce lub o autorze? Spotkania autorskie dają mi wielką energię, a jednocześnie są sprawdzianem. Bo czytelnicy to wymagająca publiczność. Oczekują od nas przygotowania w każdej dziedzinie, odpowiedzi na każdy temat. Jeśli mogę się zwierzyć, to wolę pisać niż mówić. Ale to chyba większość autorów tak ma :D Uwielbiam pełną salę ludzi, ale z drugiej strony jestem trochę zawstydzona i czuję jak z minuty na minutę moje policzki robią się coraz bardziej czerwone.... Fantastyczne są spotkania autorskie połączone z przedstawieniem jakiejś potrawy, a następnie wspólną degustacją.

 

Jaka jest ta toskańska kuchnia? Czym się wyróżnia na tle innych?

Kuchnia toskańska oparta jest na bardzo prostych składnikach. Nie jest bardzo wyszukana i w tym tkwi cały sekret. Większość przepisów wywodzi się z wiejskiej kuchni: to co kiedyś chłop zdołał uprawić na polu, to z tego mógł przyrządzić swoje potrawy. Z oliwek robił oliwę, kasztany zbierał, a potem przerabiał je na mąkę. Fasolę suszył, musiała starczyć mu przez całą zimę. Chleb wypiekało się raz w tygodniu: był on ogromnych rozmiarów, musiał wyżywić całą rodzinę. Jego charakterystyką jest brak soli. Bo za dawnych czasów chłopa nie było stać na nią. Chleb jest bardzo szanowany, stąd wykorzystuje się go nawet wtedy, gdy jest czerstwy. Robi się z niego nawet ciasta (suchy chleb namacza się w mleku). W kuchni toskańskiej znajdziemy również potrawy nieco bogatsze, nie tylko złożone z samych warzyw czy roślin strączkowych. Ze względu na obszary leśne dużo tu przepisów na dziczyznę: makarony z zającem, dzikiem, potrawki z różnych rodzajów mięs. To tak w skrócie :)

 

 

Opowiedz nam w kilku słowach o wydanych przez siebie książkach. To nie tylko publikacje kulinarne, prawda?

W każdej książce mowa jest o jedzeniu. W związku z tym czytając je lepiej mieć coś pod ręką, gdyż w miarę przesuwania stron stajemy się coraz głodniejsi.
Smaki Toskanii to książka z przepisami. Może stanąć na półce kuchennej, a nie w salonie lub oszklonej biblioteczce:) Przepisy są łatwe, proste i przyjemne, stad często wykonywane przez czytelników. To książka, która często się otwiera :)
Słodkie pieczone kasztany czyli toskańskie opowieści ze smakiem to tak naprawdę opowieść o moim życiu: od początku, kiedy wyjechałam do Włoch, aż po dzień dzisiejszy. Historie przeplatają przepisy, które wykonuję w mojej kuchni. Toskańska kuchnia przeplata się z włoską. Apetyczne zdjęcia nasilają w czytelniku chęć wykonania danej potrawy z książki.
Zielona Toskania to opis życia toskańskiego zgodnego z naturą. W książce znajdziecie oczywiście przepisy (świetne rysunki młodej ilustratorki oraz apetyczne  zdjęcia kulinarne), ale również wywiady ze znajomymi, którzy postawili na eko-życie. Dodatkowo przedstawiam jedna z gmin toskańskich i ciekawostki, które w niej wprowadzono. Mowa jest o panelac fotowoltaicznych, nowej formie mieszkania i pomagania sobie nawzajem.

 

A najnowsza, zatytułowana „Domowa kuchnia włoska”, co o niej nam powiesz?

To największy zbiór moich przepisów. Książka podzielona jest na dwadzieścia rozdziałów, każdy opowiada o innym regionie. Wstępy do przepisów wprowadzają nas w atmosferę danego miejsca, mapka pomaga w zidentyfikowaniu obszaru, w którym w danym momencie się znajdujemy. Przepisy są łatwe, a co najważniejsze możliwe do wykonania. Bez problemu składniki znajdziemy w sklepie i wykonamy każdą potrawę. Wspaniałe, kolorowe zdjęcia Marty Król zaostrzą apetyt oraz pokażą czytelnikowi, jak dana potrawa wygląda tuż po przyrządzeniu. Dodatkowo książka została wydana w twardej okładce, co nadaje jej elegancji i może stać się wspaniałym prezentem dla znajomych, przyjaciół czy kogoś z rodziny.

 

O czym marzy Aleksandra Seghi?

Może zabrzmi to banalnie, ale marzy mi się dom z ogrodem. Brakuje mi tego, że nie mogę poleżeć sobie na leżaczku, posiedzieć przy tarasowym stole. Mimo, że blok, w którym mieszkam jest bardzo mały (tylko 6 mieszkań), to brak mi intymności, którą z kolei zapewnia dom jednorodzinny. W bloku wszyscy wiedzą o wszystkich, a raczej wszyscy wiedzą o mnie. Otwieram okna, a za mną otwierają się pozostałe...

 

Jaką jesteś mamą?

Myślę, że jestem mamą-kumpelką. Nie mogę patrzeć na matki, które krzyczą na swoje dzieci, dają polecenia, które muszą być wykonane jak na jakimś poligonie, a co gorsze: czasem używają  przemocy.  Poza tym nie możemy traktować dzieci jak małe istotki, które bez nas sobie nie poradzą, czy niczego nie wiedzą. Dzieci są wspaniałymi obserwatorami świata i niejednokrotnie zaskakują nas swoimi, bardzo dorosłymi wypowiedziami. Wiedzą i widzą więcej od nas.

 

Dziękuję za rozmowę. To była dla mnie przyjemność.

To ja dziękuję za zaproszenie do rozmowy. Pozdrawiam czytelników Twojego bloga.


Zapraszam na stronę internetową Autorki: http://aleksandraseghi.com/


KONKURS:

Zabawa zaczyna się dzisiaj, 13 czerwca i potrwa do 20 czerwca, do godziny 24:00. Pytanie autorki, na które należy odpowiedzieć pod tym postem brzmi: Jakie dania powinny się znaleźć według Was na romantycznej kolacji w restauracji włoskiej? Nie zapomnijcie podać adresu e-mail, bym mogła się skontaktować ze zwycięzcą.

Widzę, że pytanie konkursowe pisarki sprawia Wam pewną trudność, dlatego dodam do wyboru drugie: Czy chętnie jadacie pizzę? Macie jakieś ulubione dodatki do pizzy? Czego nie może Wam w niej zabraknąć? Osobiście najchętniej zajadam najprostszą, tak jak moje dzieci.

Fundatorem nagrody-egzemplarza najnowszej publikacji Aleksandry Seghi jest Wydawnictwo SBM.
Wygrać można też jeden z dwóch egzemplarzy książki zatytułowanej "Słodkie pieczone kasztany", ufundowanych przez Wydawnictwo Świat Książki. Bardzo dziękuję.

Powodzenia i trzymam za Was kciuki. Jestem ciekawa Waszych odpowiedzi, już się rozmarzyłam... Za wszelkie udostępnienia, polubienia, dodanie bloga do obserwowanych z góry dziękuję.