Iza Skabek wywiad i konkurs

Iza Skabek wywiad i konkurs

 

 Iza Skabek, autorka książeczek dla dzieci, od zawsze mieszka w Myszkowie. Jest doktorem literaturoznawstwa, uczy języka polskiego w myszkowskim liceum. Tworzy od najmłodszych lat. Już jako dziecko wymyślała historyjki specjalnie dla swojego braciszka. Jest mamą dwóch dziewczynek, które zapewne stają się inspiracją do opisywanych przez autorkę opowieści. Nie ogranicza się do pisania tylko wierszem czy tylko prozą. Potrafi zainteresować młodego czytelnika zarówno tekstem rymowanym, jak i rymów pozbawionym. Moje dzieci są zachwycone „Gabą i grzebieniem” i „Zooalfabetem”. Skąd bierze pomysły Iza Skabek? Czy łatwo jest pisać dla dzieci? Na te i inne pytania spróbuję otrzymać od Autorki odpowiedzi.

 

IS: Bardzo mi miło, że dzieciom podobają się książeczki. Po to właśnie powstają, aby dzieci nie mogły się od nich oderwać. Skąd czerpię pomysły? Z dwóch źródeł. Przede wszystkich pamiętam, jak to było być dzieckiem. Pamiętam radości, smutki, marzenia i rozczarowania własnego dzieciństwa, jakby to było wczoraj. Po drugie natomiast, bardzo lubię przebywać z dziećmi. Głównie ze względu na ich otwartość, ciekawość świata i samych siebie, chęć czy wręcz konieczność sprawdzenia każdej prawdy. Jest taki wiersz Wisławy Szymborskiej pt. „Mała dziewczynka ściąga obrus” i ten wiersz oddaje doskonale to, w jaki sposób mały człowiek postrzega świat. Wszystko musi sprawdzić, wszystkiego doświadczyć na samym sobie. Jeśli chodzi o pisanie dla dzieci jest to sztuka, której musiałam się uczyć. Musiałam znaleźć drogę od pisania artykułów dla gazet, tekstów popularno-naukowych, prac z zakresu  historii literatury i analizy tekstu do pisania dla wymagającego, szczerego czytelnika. Czytelnika, który oczekuje konkretów, prawdy, szczerości, uczuć. To prawdziwe wyzwanie.

 

AG: Na Pani stronie internetowej:  http://izaskabek.pl/  znalazłam informację, że zaczęła Pani   pisać już w dzieciństwie. Zatem, ile miała Pani lat? Jak właściwie te pierwsze literackie próby wyglądały? Czy brat, dla którego postanowiła Pani stworzyć opowieść docenił Pani starania?

IS: Pisać zaczęłam, kiedy byłam naprawdę małą dziewczynką. Miałam osiem, może dziewięć lat, gdy powstawać zaczęły moje pierwsze wierszyki. Pierwsze poważne historyjki to były opowieści przygodowe, które pozwalały mojemu młodszemu bratu poznawać zwierzęta i rośliny, z różnych stron świata. Miałam wtedy 13 lat, a mój brat 6. Dla nas obojga było to wspaniałe przeżycie. Ja pisałam i ilustrowałam książeczki (dziś na szczęście zarzuciłam ten zwyczaj, bo nie mam talentu malarskiego), on czytał i zachwycał się, jak tylko sześciolatek potrafi.

 

AG: Jak zareagowali rodzice na wiadomość o tym, że chce Pani pisać, czy byli z Pani dumni? Wspierali Panią? Czy to właśnie rodzice zaszczepili w Pani miłość do literatury?
IS: Miłość do książek, czytania i pisania zaszczepiły mi moja mama i babcia. Książki stały się dla mnie szczególnie ważne, gdy zmarł mój tata. Dla mnie, dwunastoletniej wówczas dziewczynki, było to przeżycie, które ukształtowało mnie na całe życie. Zaszyłam się w świecie książek, czytałam i pisałam w każdej wolnej chwili. Mama dziś mówi, że moje pisarstwo jest naturalną konsekwencją  tych wszystkich przeczytanych stron. Chociaż wtedy w dzieciństwie, kiedy dostawałam złe oceny z matematyki, nie była specjalnie zadowolona.

 

AG: „Gaba i grzebień” to historyjka o zabawnej, rozgadanej dziewczynce. Czy to jedna z Pani córek stała się inspiracją do jej napisania?
IS: Właściwie trzeba by zacząć od początku. W żeńskiej części mojej rodziny funkcjonuje takie „zaklęcie”. Moja prapabka mówiła mojej babci, kiedy ta była jeszcze dziewczynką, moja babcia mamie, mama mnie, a ja teraz mówię swoim dziewczynom: „Zobaczysz, że urodzi ci się taka sama zołza, jaką ty jesteś”. Wypowiada się te słowa w złości oczywiście, ale oddają one naturę dziewczynek w mojej rodzinie. Wszystkie jesteśmy trochę nieznośne, samodzielne w myśleniu i działaniu, uparte i krnąbrne. Inspiracją do powstania postaci Gaby były więc i moje córki, i babcia, i mama, a nawet ja sama.

 

AG: W tej książeczce poznajemy świat widziany oczami dziecka, czy dorosłemu człowiekowi trudno jest wcielić się z tego typu rolę? Moim zdaniem trzeba mieć wybujałą wyobraźnię, chyba Pani takową posiada?

IS: Mam nie tylko wyobraźnię, ale przede wszystkim „ucho”. Bo aby stworzyć niezwykłe opowieści potrzebne jest „ucho” do tego, o czym dzieci rozmawiają i do tego, w jaki sposób mówią. Wtedy historie same się piszą, kiedy słucha się dzieci i dużo z nimi rozmawia.

 AG: W czasie studiów odkryła Pani w sobie talent do tworzenia zagadek i gier słownych. Proszę powiedzieć nam coś więcej na ten temat…

IS: Rzeczywiście, w czasie studiów pisałam gry i zagadki. Stworzyłam serię „DySTOPleksja” z ćwiczeniami logopedycznymi i językowymi. Powstała również seria zagadek, które częstochowskie wydawnictwo włączało w różnego rodzaju gry i loteryjki dla dzieci.

 

AG: Kto jako pierwszy czyta napisane przez Panią, dopiero co ukończone książki? Czy córki są tymi pierwszymi krytykami? Co mówią, po zapoznaniu się z daną lekturą?

IS: Zwykle to moje dziewczynki są pierwszymi czytelniczkami. To im czytam teksty opowiadań i wierszyków, aby sprawdzić, czy coś gdzieś nie „zgrzyta” i czy nie ma napuszonego, wymuszonego stylu. Dzieci natychmiast wyłapują takie fałszywe nuty. Na tym etapie mam jeszcze możliwość zmiany i poprawienia tu i ówdzie niedociągnięć. Córki lubią książki, chyba wszyscy  u nas w domu uznają czytanie za główną rozrywkę i sposób spędzania wolnego czasu.

 

AG: Jakiego typu literaturę Pani preferuje? Co czyta, bądź czytała Pani córkom?

IS: Sama najchętniej czytam kryminały. Wiem, jak to brzmi, ale aby się wytłumaczyć, muszę dodać, że jestem pracującą w liceum polonistką. To wiele tłumaczy, prawda? Co roku omawiam z uczniami, a co za tym idzie, powtarzam, albo nawet czytam jeszcze raz, Reymonta, Wyspiańskiego, Szekspira i Borowskiego. Muszę znajdować jakiś sposób na oddech. Jeśli już wiadomo, że w celach zawodowych czytam i dla rozrywki czytam, musi to być literatura, która albo mnie pochłania bez reszty, jak Mario Vargas Llosa,  Marquez, David Lodge, albo coś, co nie wymaga ode mnie specjalnego wysiłku intelektualnego.

 

AG: „Uczę się od nowa być dzieckiem” czytamy na Pani stronie internetowej. Czy to trudna sztuka, znowu myśleć, czuć jak dziecko? Widzieć świat jego oczami?

IS: Chyba nie jest to specjalna sztuka, kiedy się jeszcze pamięta to, jak to jest być dzieckiem. Moje dzieciństwo to był zarówno czas radości, spokoju i harmonii, bo miałam szczęście dorastać w kochającej się i zżytej rodzinie, jak i czas rozczarowań i smutku w związku z różnymi wydarzeniami, przed którymi nawet dziecka nie da się czasem uchronić. Może dlatego tak dokładnie pamiętam, jak to jest być dzieckiem, co czują i w jaki sposób myślą dzieci.

 

AG: Jaką mamą jest Iza Skabek?

IS: Wymagającą i wybuchową. Ale także niepoważną, roześmianą i skłonną do wygłupów. Mamą, która cale wakacje ćwiczy z dziećmi kaligrafię i matematykę, ale także pozwala budować zamki, bazy i twierdze ze wszystkich tkanin w domu i nie wymaga ich natychmiastowego sprzątnięcia.

 

AG: O czym Pani marzy?

IS: Marzę, aby dzieciństwo nie musiało się stykać ze złem świata. Wcale i nigdy. A jeżeli już musi, marzę, aby zawsze znaleźli się ludzie, którzy pomogą dziecku, będą je kochać, szanować i wspierać. Bo szczęśliwe dzieciństwo kształtuje sprawiedliwego, odpowiedzialnego, otwartego na świat dorosłego. W ten sposób koło się zamyka.

AG: Którą swoją książeczkę darzy Pani największym sentymentem? A którą pisało się najtrudniej?

IS: Najbliższa mi jest chyba „Gaba i Pająk”. To pierwsza książka z serii „Gabagada” i taka, która najlepiej oddaje to, czym jest pisanie dla dzieci. Obserwowaniem, towarzyszeniem dziecku i zwracaniem uwagi na to, czego dziecko od literatury oczekuje. Nie ma chyba wśród moich książek takiej, która stawiałaby jakiś opór podczas powstawania. Wszystkie tworzyły się we własnym tempie, a później już tylko stukały, pukały, śpiewały i buczały, aby się wydostać. I wyskakiwały prawie gotowe.

 

AG: Czy uważa Pani, że spotkania z czytelnikami są potrzebne autorowi? Czy mogą przynieść  korzyści obu stronom?

IS: Spotkania autorskie są nieodzowną częścią tworzenia. Otrzymuje się wówczas najcenniejszą opinię, opinię w postaci żywej reakcji. Zwłaszcza w moim przypadku, w przypadku spotkań z dziećmi.

 

AG: Jak odbierane są Pani propozycje literackie przez dzieci? Czy zachwycają się nimi, słuchają z zainteresowaniem, czytają samodzielnie, czy podobają im się ilustracje? Dostaje Pani listy od czytelników, a może na spotkaniach w przedszkolach dowiaduje się Pani od nich, jak to wygląda?

IS: Trudno znaleźć bardziej satysfakcjonującą formę kontaktu z odbiorcą niż kontakt autor – czytelnik dziecięcy. Jest to wartość niewymierna. Dzieci reagują żywiołowo, prawdziwie i szczerze. Dla mnie to największa gratyfikacja. Dostaję bardzo wiele maili, przedszkola biorą udział z organizowanych przeze mnie konkursach na ilustrację. Wiem od rodziców, że książeczki z serii „Gabagada” czyli „Gaba i Pająk” oraz „Gaba i Grzebień” są całkowicie sczytane, że dzieci uczą się alfabetu na moich wierszykach. Bardzo wiele to dla mnie znaczy. Przede wszystkim, w mojej ocenie, kształtuje się w ten sposób nowego człowieka. Takiego, o którego my, ludzie kultury zabiegamy najusilniej, człowieka uczestniczącego w kulturze. Mam nadzieję chociaż trochę przyczynić się do wizji świata, w którym żyją ludzie otwarci na kulturę i sztukę.
Bardzo dziękuję za rozmowę.

AG: Ja również.

Zapraszam jeszcze na FB Autorki: https://www.facebook.com/izaskabekdladzieci

Konkurs:
Zabawa rozpoczyna się dzisiaj, 23 czerwca i potrwa do 30 czerwca, do godziny 23:59. Wystarczy zapytać dziecko, co myśli na dany temat i odpowiedź wpisać w komentarzu pod tym postem, nie zapominając o dodaniu adresu e-mail. Autorka zadała dwa pytania:
1. Jakie owoce farbują buzię i ręce dziecka na granatowo?
2. Jakie zwierzę lubi, kiedy jest dżdżysto?

Do wygrania jest jedna z dwóch książeczek: "Gaba i Grzebień" lub "Alfabet owocowo - warzywny" ufundowanych przez Izę Skabek. Dziękuję i zachęcam do udziału w konkursie.