Agnieszka Walczak-Chojecka wywiad i konkurs do wygrania powieść autorki

Agnieszka Walczak-Chojecka wywiad i konkurs

Agnieszka Walczak-Chojecka słowo pisane kocha od… 5 roku życia! W tak młodym wieku stworzyła swój pierwszy wiersz, później oczywiście powstawały kolejne, publikowane w takich tytułach, jak „Poezja” czy „Nowy wyraz”. Próbowała też swoich sił w filmie, zagrała jedną z głównych ról w „Grzechach dzieciństwa” Krzysztofa Nowaka, śpiewała w zespole muzycznym. Współpracowała z Piotrem Rubikiem, dla którego układała teksty piosenek w początkowym okresie jego muzycznej drogi. Ukończyła Filologię Słowiańską na UW, w czasie studiów tłumaczyła literaturę z języka serbskiego. Przez wiele lat zajmowała się pracą w korporacjach, na wysokich stanowiskach, by wreszcie dwa lata temu zrozumieć, że jej przeznaczeniem jest pisanie książek. To sprawia jej największą radość, daje satysfakcję. Chciałabym przybliżyć czytelnikom mojej strony osobę niezwykłą, której życiorysem można by obdzielić nawet kilka innych, tak jest bogaty i ciekawy. Autorka zadebiutowała powieścią „Dziewczyna z Ajutthai. Niezbyt grzeczna historia.”, ukończyła też już drugą powieść.

AG: Czy literatura towarzyszyła Pani przez całe życie?  Starczało czasu na „dobrą lekturę”, gdy pracowała Pani w korporacji?

AW-Ch: Słowo było dla mnie ważne od zawsze, bo wychowałam się w domu, w którym literatura zajmowała poczytne miejsce, choćby dlatego, że mój tata jest pisarzem. Jako mała dziewczynka podpatrywałam go i chciałam być taka jak on. Stąd od najmłodszych lat mój zapał do pisania wierszy i ich publicznego prezentowania. Mama z kolei podsuwała mi ciekawe lektury. Trzeba jednak przyznać, że intensywna praca w korporacjach spowodowała wyrwę w moim literackim życiu. Po wielu godzinach spędzonych w biurze, walce o wciąż lepsze wyniki biznesowe, burzliwych naradach, byłam na ogół tak zmęczona, że nie w głowie mi było pisanie. W tamtym czasie niestety często zamiast ciekawej książki wybierałam sztywne fachowe publikacje. Dziwne, że mogłam tak żyć, prawda?  

AG: Pierwszy wiersz napisała Pani będąc małym dzieckiem. Jak zareagowali na to Pani najbliżsi? Czy byli z  Pani dumni, zachęcali do rozwijania pasji?

AW-Ch: Mam wspaniałych rodziców, którzy zawsze bardzo interesowali się tym co robię. Od małego wzmacniali we mnie poczucie własnej wartości i zawsze mnie wspierali. Mama zapisywała moje pierwsze wiersze, tata zapraszał na swoje spotkania literackie, bym i ja mogła się na nich występować. Oboje cieszyli się, że podtrzymuję rodzinną tradycję. Gdy jednak po studiach wybrałam niespodziewanie pracę w biznesie, tata nie mógł tego zrozumieć. Doceniał oczywiście fakt, że zapewnia mi to finansowe bezpieczeństwo, ale uważał, że marnuję swoje zdolności. Mama, z wykształcenia ekonomistka, podchodziła do tego bardziej racjonalnie. Gdy dwa lata temu porzuciłam pracę w korporacji i zajęłam się pisaniem, tata stwierdził, że już przepadłam, że teraz literatura nie wypuści mnie ze swoich szponów. Cieszy się, że znów jest ze mną o czym pogadać. (śmiech)

AG: Proszę opowiedzieć nam coś więcej na temat filmu, w którym Pani zagrała. Czy miała Pani tremę? Zachowywała się Pani swobodnie przed kamerą, nie była Pani spięta, nie bała się Pani?

AW-Ch: Jak prawie każda mała dziewczynka marzyłam o tym, by zostać aktorką. Często wyobrażałam sobie siebie jako gwiazdę filmową, uwielbiałam oglądać filmy z Shirley Temple, podziwiałam Audrey Hepburn. Więc kiedy pewnego dnia wróciwszy ze spaceru z mamą, odkryłam, że w naszym M4 za Żelazną Bramą siedzi prawdziwy reżyser...spięłam się okropnie. Moje emocje sięgały zenitu! Przemiłego, nieżyjącego już niestety Krzysztofa Nowaka przyprowadziła do nas znajoma, która pełniła rolę kostiumografa w jego filmie. Uważała, że będę się świetnie nadawać do jednej z głównych ról, do której od długiego czasu bezskutecznie szukali odtwórczyni. Na szczęście mój stres nie był chyba tak widoczny, jak myślałam, bo spodobałam się reżyserowi, próby kamerowe wyszły dobrze i trafiłam do ekipy „Grzechów dzieciństwa”. Udział w tym filmie jest jednym z moich najpiękniejszych wspomnień z czasów, gdy byłam nastolatką.

AG: Czy cokolwiek zmieniło się w Pani życiu po tym debiucie aktorskim? Czy chciała Pani zostać zawodową aktorką, a może raczej uważała Pani to tylko za ciekawe, ale epizodyczne doświadczenie?

AW-Ch: Oczywiście, że chciałam dalej rozwijać  swoją aktorską karierę (śmiech). Byłam nawet na jakimś castingu, ale niedługo po premierze filmu wyjechaliśmy z rodzicami na cztery lata do Belgradu – stolicy dawnej Jugosławii. Tam grałam w spektaklach teatru, który przy polskiej ambasadzie prowadził mój tata. Szczególnie zapamiętałam sukces przedstawienia „Ferdydurke”, jakie wystawiliśmy na belgradzkiej polonistyce, gdzie ojciec był lektorem.

W późniejszych latach zdawałam nawet do warszawskiej szkoły teatralnej, ale niestety bez powodzenia. Zamiłowanie do aktorstwa sprawiało, że pracując w biznesie miałam zawsze wielką łatwość prowadzenia prezentacji  na dużych konferencjach dla kilkuset, czy nawet kilku tysięcy osób i bardzo to lubiłam. Obecnie prawdziwą radość dają mi spotkania z czytelnikami i to, że mogę czytać im swoje utwory.

AG: I jeszcze zespół muzyczny! Kto odkrył w Pani talent do śpiewania?

AW-Ch: Tak naprawdę specjalnego talentu do śpiewania to ja nigdy nie miałam, za to na scenę pchały mnie wielkie chęci. Ponieważ nie umiałam grać na żadnym instrumencie, więc kiedy wraz z  Arturem Kudłatym Kozdrowskim  oraz kilkoma innymi szalonymi studentami stworzyliśmy zespół „Mądruś and his magic mądrale”, przypadła mi w udziale rola wokalistki. To nasze granie było bardziej sposobem na kreatywne, wspólne spędzanie czasu niż poważnym muzykowaniem, ale daliśmy kilka koncertów w klubach studenckich, a także na FAMIE. Nasza piosenka była nawet emitowana w programie radiowym Rozgłośni Harcerskiej. To były piękne czasy! Dziś śpiewam już tylko w domu. Na któreś urodziny dostałam od męża zestaw karaoke. Teraz pluje sobie w brodę, że mi go kupił, bo czasami potrafię się wydzierać do mikrofonu przez kilka godzin.

AG: Zastanawiam się, jak zachowywali się w stosunku do Pani rówieśnicy, Pani codzienność była inna niż rzeczywistość większości dzieci, a później młodzieży… Czy zazdrościli Pani sukcesów, a może wspierali, byli zainteresowani i zaskoczeni, jednak reagowali pozytywnie?

AW-Ch: Muszę przyznać, że z czasów podstawówki nie pamiętam ani specjalnej zazdrości, ani specjalnego wsparcia. Miałam bardzo fajną klasę i grono oddanych przyjaciół, więc raczej musiałam spotykać się z tym drugim. A w okresie studiów obracałam się w kręgach ludzi podobnych do mnie, trochę zwariowanych i twórczych.  Przyjaźniłam się np. z członkami trójmiejskiej grupy TOTART, z Tymonem Tymańskim założycielem grupy Miłość, muzykami formacji One Day - Michałem Horodyskim, Piotrkiem Kokosińskim – życiowym partnerem diwy operowej Małgorzaty Walewskiej, z Piotrkiem Rubikiem, który był moim sąsiadem, czy z poetą Juliuszem Erazmem Bolkiem. To były czasy kiedy w Polsce nie istniał jeszcze wyścig szczurów, ludzie byli dla siebie życzliwi i chętnie sobie pomagali. Szkoda, że było to tak dawno...

AG: Czy podróże, mieszkanie poza granicami kraju nie były męczące dla młodej dziewczyny? Czy udało się Pani szybko odnaleźć w Belgradzie? Cztery lata w tak niezwykłym miejscu to chyba ciekawa przygoda, a może raczej nużąca konieczność?

AW-Ch: Gdy wyjechaliśmy z Polski zaczynałam właśnie ósmą klasę. Nie byłam zachwycona tym, że muszę rozstać się z przyjaciółmi, pójść do szkoły, w której lekcje odbywają się w obcym dla mnie języku, ale z drugiej strony, w tamtych latach Jugosławia to był prawie Zachód! U nas puste półki w sklepach, a tam... . Czułam się trochę wyróżniona przez los, wyjazd na tzw. placówkę brzmiał wtedy dumnie.

Gdy mieszkaliśmy w Belgradzie, w Polsce został ogłoszony stan wojenny, ominęły mnie więc trudne wydarzenia, jakie miały miejsce w naszym kraju. Dodatkowo moi serbscy znajomi okazali się niezwykle przyjaźni i bardzo szybko zaaklimatyzowałam się w nowym świecie. Ekscytowało mnie poznawanie nowej kultury, nowych smaków. No i był jeszcze jeden wielki plus – dzięki temu wyjazdowi mogliśmy z rodzicami zwiedzić przepiękne miejsca Jugosławii, a także krajów ościennych. 

AG: Jak to się stało, że tak zajęta i pochłonięta wieloma pasjami osoba zdecydowała się na pracę w korporacji? Nie było Pani żal, że uśpiła Pani swoją artystyczną przecież duszę?

AW-Ch: Wtedy tak tego nie odbierałam. Wszystko było dla mnie nowe i ciekawe. Jeszcze kończąc studia trafiłam do pracy w dużej, zagranicznej firmie, która wchodziła właśnie na polski rynek. Dostałam tę pracę nie będąc nawet na spotkaniu rekrutacyjnym, dzięki ...znajomości serbskiego. Zaproponowano mi, jak na mój brak doświadczenia, kosmiczną pensję i pozycję szefowej marketingu, co wydawało mi się wystarczająco kreatywnym zajęciem, by się go podjąć. Wydawało mi się, że ta praca nie przeszkodzi w moich twórczych pasjach, niestety okazało się inaczej. No a potem... utknęłam w biznesie na dwadzieścia lat.

AG: Dwa lata temu wróciła Pani jednak do swojej największej zdaje się miłości-literatury. Jak długo trwała praca nad debiutancką powieścią. Skąd pomysł na akurat taką, a nie inną fabułę?

AW-Ch: Dwa dni po rozstaniu się z firmą usiadłam i po prostu zaczęłam pisać. Miałam poczucie jakby powieść czekała we mnie gotowa od dawna. Pracowałam nad „Dziewczyną z Ajutthai” około dziewięciu miesięcy i był to dla mnie bardzo ważny czas. Czułam, że nareszcie robię to co powinnam, że w końcu jestem sobą.

A temat? Cóż, wydawał mi się dość oczywisty. To powieść o poszukiwaniu przeznaczenia, o gotowości na przyjmowanie życiowych zmian. Główną bohaterkę poznajemy w momencie, gdy traci pracę w dużej korporacji i zadaje sobie pytanie co dalej? Ta książka to też pewnie dla mnie swoistego rodzaju katharsis.

AG: W „Dziewczynie z Ajutthai” dostrzec można, że zagraniczna podróż staje się dla głównej bohaterki niebywale istotna, czy i Pani pasją jest podróżowanie? Jakie miejsca darzy Pani szczególnym sentymentem, najmilej Pani wspomina?

AW-Ch: Uwielbiam podróże, co więcej bardzo lubię planować wycieczki, wyszukiwać przeloty, hotele, miejsca, które warto zobaczyć. Nie korzystam z usług biur podróży, tylko wszystko organizuję sama. Znajomi mówią, że mam szczególny dar wyszukiwania niezwykłych miejsc noclegowych w korzystnych cenach.

Kierunek bliski mojemu sercu to Azja, a na tym kontynencie szczególnie Tajlandia. Jest tam wszystko o czym można zamarzyć – niezwykłe zabytki, bajkowe pejzaże, życzliwi, zawsze uśmiechnięci ludzie i bardzo smaczne jedzenie. Teraz jest już zapewne jasne dlaczego dużą część akcji „Dziewczyny z Ajutthai” umieściłam właśnie w tym niezwykłym kraju.  

AG: Czy podobieństwo losów Joanny do Pani życiowych doświadczeń było zamierzone? 

AW-Ch: Mówi się, że w każdym debiucie jest sporo elementów autobiograficznych, w mojej książce też oczywiście można je odnaleźć. Jeśli chodzi o główną bohaterkę to powiedziałabym, że podobieństwa dotyczą przede wszystkim przemiany duchowej jaka w niej zaszła. Chodzi  o zrozumienie, że świat nie kończy się na korporacji, a wręcz  zaczyna się dopiero poza nią. Moi znajomi z byłej firmy doszukali się w „Dziewczynie...”  także innych wątków z życia wziętych, jak choćby opowieść o chłopaku, który porzucił intratną posadę w korporacji, by móc realizować swoje marzenia o lataniu i został stewardem. To prawdziwa historia. Moje zawodowe doświadczenia pomogły mi scharakteryzować świat pogoni za sukcesem, rozgrywek międzyludzkich, wiecznego zagonienia, jednak trzeba pamiętać, że powieść to przede wszystkim fikcja literacka.

 

AG: Bohaterka książki nie dostrzegała uroków życia, koncentrując się wyłącznie na karierze,  dlaczego ludzie tak bardzo skupiają się na pracy, zapominając o tym, co naprawdę ważne? To choroba naszych czasów? Co myśli Pani na ten temat, obserwując otaczający Panią świat?

AW-Ch: Tak, myślę, że to pewien rodzaj nieciekawej przypadłości jaka dopadła nas w ostatnim dwudziestoleciu. Jesteśmy z natury ambitni, więc łatwo dajemy się wkręcić w rywalizację, w pogoń za tym, by zdobyć choćby przysłowiowy uścisk ręki prezesa. Szczególnie młodzi ludzie, kształceni w atmosferze wiecznych testów i konkursów łatwo temu ulegają. W korporacjach słowo sukces odmieniane jest na tysiąc sposobów. Liderzy firm potrafią czarować opowieściami o wspólnocie, o tym że firmowy dobrobyt przełoży się na szczęśliwość każdego pracownika. Częściowo tak się dzieje, gdy pensja wpływa co miesiąc na konto, ale w ostateczności każdy jest tylko drobnym trybikiem w tej machinie. Gdy szefowie widzą potrzebę zastąpienia jednego trybika drugim, to czynią to bez zmrużenia oka. W biznesie nie ma sentymentów, a niestety pracując w nim, szybko o tym zapominamy.

AG: Najbardziej do gustu przypadła mi w Pani debiutanckiej powieści postać Izy, ponieważ wydała mi się szczególnie rzeczywista, prawdziwa. Wiem, że istnieją takie kobiety, dalekie od ideału, myślące, że nie poradzą sobie bez męskiego ramienia. A którą stworzoną przez siebie postać Pani najbardziej ceni?

AW-Ch: Właściwie do każdej mam sentyment, bo każda postać, to takie moje dziecko ulepione z doświadczeń i przeżyć moich własnych lub znajomych. Ale chyba najbliższa jest mi główna bohaterka Joanna. To jednak ona ma najwięcej moich cech i jak już mówiłam przechodzi przemianę podobną do tej, którą ja przeżyłam.

AG: Co myśli Pani na temat spotkań autorskich, uważa Pani, że są potrzebne? Czy kontakt z czytelnikami jest ważny, otrzymuje Pani wiadomości od osób, które przeczytały Pani powieść?

AW-Ch: Bez czytelników i bezpośrednich kontaktów z nimi pisanie nie miałoby sensu. Odbiór czytelniczy książki jest dla mnie najważniejszy, wsłuchuję się w każdą opinię, jaką otrzymuję.

Ogromnie lubię spotkania autorskie i staram się ich mieć jak najwięcej. Do każdego z nich starannie się przygotowuję, a jeśli jest tylko taka możliwość, to zapraszam na nie specjalnych gości. Na premierze „Dziewczyny...”, która w grudniu odbyła się w warszawskim Klubie Księgarza, fragmenty powieści czytała znana aktorka Jolanta Fraszyńska, a znakomita wokalistka Beata Jankowska – Tzimas śpiewała piosenki. Często w wieczorach autorskich towarzyszy mi młodziutka, zdolna wokalistka Tosia Peak. Wszystko po to, by były one dla uczestników jak najciekawsze.  Zdarzyło się też, że moja trzynastoletnia córka, która ma zdolności aktorskie, recytowała fragment „Dziewczyny...”. Śmieję się, że kółko się zamyka, kiedyś mój tata na spotkaniach chwalił się mną, a teraz ja chwalę się moim dzieckiem.
 

AG: Jaką mamą jest Agnieszka Walczak-Chojecka? Spokojną, wymagającą, przyjacielską?

AW-Ch: Gabrysia przeczytała w jakimś poradniku dla nastolatek, że rodziców można podzielić na kilka typów. Zgodnie z nimi scharakteryzowała mnie jako „mamę – kumpla”, a mojego męża jako „tatę – szefa” i chyba trochę to tak jest. Myślę, że się z mężem dobrze uzupełniamy. Staramy się wychowywać córkę w atmosferze wzajemnego zaufania, na życzliwą i otwartą na świat osobę, która będzie umiała podejmować samodzielne, mam nadzieję, że mądre decyzje.

Ostatnio Gabrysia wyjawiła mi pół serio, pół żartem, że bardzo stresuje się tym, że kiedyś będzie musiała napisać powieść. Ja na to: dlaczego tak sądzisz? A ona: No, przecież nie mogę przerwać rodzinnej tradycji. Uśmialiśmy się z mężem.

AG: Kiedy pojawi się na rynku wydawniczym kolejna Pani powieść? Proszę opowiedzieć nam o niej coś więcej…

AW-Ch: Moja nowa książka pod roboczym tytułem „Gdy zakwitną poziomki” to opowieść o tym, ile jest w stanie znieść i poświęcić kobieta, która bardzo pragnie mieć dziecko. Poruszam w niej niełatwe tematy leczenia niepłodności, w tym zabiegu in vitro. Moja bohaterka przeżywa także dylemat, czy wybrać walkę o dziecko u boku swojego partnera, czy wielką potrzebę bycia kochaną przez innego mężczyznę.

Nie znam jeszcze dokładnej daty ukazania się książki, ale wygląda na to, że będzie to początek przyszłego roku. Póki co zapraszam na stronę WWW.walczak-chojecka.pl , na której można przeczytać jej fragmenty. Wszystkie najnowsze informacje publikuję też na autorskim profilu na Facebooku (Agnieszka Walczak-Chojecka – autorka). 

AG: O czym marzy Agnieszka Walczak-Chojecka?

AW-Ch: Moja odpowiedź nie będzie pewnie specjalnie oryginalna, ale za to prawdziwa - chciałabym, by moje książki  znalazły jak największą rzeszę wiernych czytelników. Cieszyłabym się mogąc odbywać jeszcze więcej wieczorów autorskich, na których spotkam ludzi, dla których czytanie stanowi ważną część życia. No i gdyby tak któraś z moich powieści została sfilmowana...  Eh, rozmarzyłam się. Ma Pani może czarodziejską różdżkę?

Niestety nie mam.

Dziękuję za szczerą i interesującą rozmowę.

KONKURS:

W dniu dzisiejszym wraz z Agnieszką Walczak-Chojecką i wydawnictwem 2 Piętro rozpoczynam zabawę, mającą na celu wyłonienie osoby, która otrzyma egzemplarz "Dziewczyny zAjjuthai". Wystarczy pod tym postem zostawić swój adres e-mail, bym mogła skontaktować się bez problemu ze zwycięzcą i odpowiedź na pytanie, zadane przez autorkę książki: Część akcji "Dziewczyny z Ajutthai" rozgrywa się w Tajlandii. Do jakiego kraju chcielibyście, by zabrała Was autorka w kolejnej powieści i dlaczego właśnie tam?
Konkurs zaczyna się dzisiaj, 2 czerwca i potrwa do 9 czerwca, do godziny 24:00.
Dziękuję za polubienia, udostępnienia, dodanie bloga do obserwowanych, itd.

 

Tutaj jest moja recenzja książki, którą możecie wygrać: http://asymaka.blogspot.com/2014/05/agnieszka-walczak-chojecka-dziewczyna-z.html

a tutaj dwa konkursy, które trwają nadal: http://asymaka.blogspot.com/2014/05/wywiad-i-konkurs-monika-madejek-zeszyt.html
http://asymaka.blogspot.com/2014/05/konkurs-z-okazji-dnia-matki.html