Natasza Socha wywiad i konkurs.

Natasza Socha wywiad i konkurs

 

 

Natasza Socha jest autorką przezabawnej i niezwykle ciekawie napisanej „Macochy”, ale też kilku innych powieści, których nie miałam jeszcze przyjemności czytać. Współprowadzi wraz z Moniką Paluszkiewicz kulinarny blog: http://chilifiga.pl/, poza tym od wielu już lat jest dziennikarką, która potrafi pisać o wszystkim, mamą, która dba o to, by potrawy spożywane przez dzieci były nie tylko pyszne, ale i pięknie podane, stara się zarazić dzieci miłością do jedzenia, delektowania się posiłkiem. Spróbuję od tej niezwykle barwnej i interesującej osoby dowiedzieć się, skąd pomysł na taki, a nie inny blog, czy niebawem pojawi się na rynku wydawniczym Jej kolejna powieść, jak również tego, czy łatwo jest utrzymać się z pisania artykułów?

 

 

 fotografia: Anna Kamińska Światłoczułość

Na początek pytanie podstawowe: Jak to wszystko się zaczęło? Czy zawsze marzyłaś o pisaniu?

Tak jak u każdego dziecka przez głowę przewijały mi się wszystkie możliwe zawody świata, z których do najciekawszych zaliczałam: łyżwiarkę figurową, fryzjerkę oraz panią robiącą twaróg. Kiedyś na koloniach zaliczyliśmy wycieczkę do pobliskiej mleczarni, w której pewna pani opowiedziała nam jak się robi ser i nawet to pokazała. Uznałam ją za najbardziej fascynującą kobietę na świecie. I na pytanie nauczycielki co chcemy robić w przyszłości, odpowiedziałam z uśmiechem: twaróg.

Skąd pomysł na „Macochę”? Czy to wymysł Twojej wyobraźni, od początku do końca nierealna historia, czy może obserwowałaś kogoś i wyciągałaś wnioski?

 

Historia jest wymyślona, choć sam pomysł powstał niejako w oparciu o własne doświadczenia. Ja co prawda nie znalazłam się w sytuacji, w której dzieci mojego męża stanęły w drzwiach z walizką, ale wyobraziłam sobie, co by było, gdyby rzeczywiście tak zrobiły. Nie ma u nas społecznego przyzwolenia na bycie macochą, która też ma swoje lęki, obawy i prawo do głośnego wypowiedzenia tego, co naprawdę myśli. Z założenia dzieci z poprzednich związków należy kochać miłością bezwarunkową, nawet jeśli na ciebie plują. Bo przecież one są skrzywdzone, a ty dorosła. Być może. Ja jednak uważam, że każdy ma prawo do swojego zdania, do swoich strachów i każdy powinien sam ustalić zasady funkcjonowania rodziny patchworkowej.

Czy masz w sobie cokolwiek z tytułowej „Macochy”?

Pewnie trochę sarkazmu, buntu, jakiejś niepewności życiowej. Podobnie też patrzymy na świat - ironicznie.

To powieść, którą czyta się szybko, jest pełna humoru, lekka, zabawna… Czy właśnie tak się ją pisało? Bez żadnego problemu, bez wyrywania włosów z głowy, ślęczenia nad tekstem i poprawiania go w nieskończoność?

Rzeczywiście pisało się ją szybko. Ale ja generalnie mam zasadę, że siadam do pisania wtedy, kiedy w głowie zbudowany jest już pewien szkielet całości. Potem ten szkielet wypełniam literkami, aż powstanie „żywy twór”.  Nie planuję stron po kolei, nie piszę chronologicznie. Opisuję wydarzenia, historie, wspomnienia, a potem sklejam je w całość. Na koniec wszystko czytam i wyrzucam to, co z założenia miało być śmieszne, a w ogóle mnie nie rozbawiło lub wręcz odrzuciło ze względu na literackie „suchary”.

 

Od Twojego debiutu minęło ponad 10 lat. Czy w czasie tej minionej dekady pisałaś inne książki?

Napisałam książkę o Adasiu Jebutko, byłym pracowniku wielkiej firmy, który został z dania na dzień wyrzucony z pracy. Początkowo pracował jako Keczup w supermarkecie - odziany w pluszowy strój wielkiej butelki wyśpiewywał pieśni o czerownym sosie. Aż tu dnia pewnego napotkał dawnego kolegę, który postanowił zrobić z niego designera mody, w myśl zasady: że „nawet kupa owinięta złotym papierkiem może stać się pralinką pod warunkiem jednak, że wcześniej zostanie przeprowadzony odpowiedni PR wyżej wymienionej kupy”. Tytuł książki: „Keczup”, oczywiście.  

  Napisałam też „Zbuki” o wrednych ludziach, którzy czerpią energię tylko z tego, że komuś innemu podwinęła sę noga. I gromadzą różne obrzydlistwa w słoikach – truchło ćmy włochatej, oddech umarlaka, spojówkę wilkołaka. To książka mocno absurdalna, w której główny bohater nosi skarpetki w kolorze dwuletniego żółwia z Galapagos i skupuje od innych ludzkie świństwa. Niektóre połyka, inne zamyka w blaszanych puszkach. Dzięki jego pracy wredni ludzie mogą nadal być wredni, ale nie mają już wyrzutów sumienia. Odsprzedali je. Kilka lat temu ukazała się też książka „Nasza Klasa” czyli retro-wspomnienia o czasach minionej młodości użytkowników portalu Nasza Klasa. Ta książka ukazała się jako e-book.

 

Skąd wziął się pomysł na blog związany z gotowaniem? Czy od początku prowadziłyście stronę w duecie? Jak wygląda Wasza współpraca? Uzupełniacie się, macie podobne, czy całkiem różne charaktery, czy dochodzi do kłótni, sporów między Wami? A może zawsze jest wesoło, optymistycznie i sympatycznie?

Gotowanie jest czynnością tak mocno wkomponowaną w naszą codzienność, jak mycie zębów. Trudno jednak z mycia zębów uczynić sztukę. Tymczasem w kuchni możemy udawać, że właśnie zostałyśmy kulinarnymi wróżkami, nawet jeśli nasza chochlo-różdżka wyczarowała zaledwie jajko sadzone. Stąd pomysł na bloga. Monika jest bardziej prozdrowotna i dokładnie przypatruje się temu, co je i temu - czym karmi rodzinę. Dla mnie do niedawna było to obojętnie, ale teraz wiem, że tablica Mendelejewa w naszych potrawach to nie jest to, czym powinniśmy się faszerować. Monika jest cerberem zdrowych potraw i często dopatruje się w moim gotowaniu skandalicznie złych nawyków. Na szczęście gotujemy na odległość, w przeciwnym mogłoby być groźnie. J Ale dzięki niej wiem, że można stworzyć tort czekoldowy na nazie awokado, zrobić czekoladę bez cukru, a nutellę upichcić ze śliwek.

 

fotografia: Anna Kamińska Światłoczułość

 

Zajęłaś się gotowaniem, ponieważ chciałaś obalić pewną tezę, prawda? Powiedz nam coś więcej na ten temat.

Teza jest znana od lat. Baba w kuchni do niezadbana kura, która cuchnie olejem do smażenia, a ręce ma sklejone mąką. Blog chilifiga powstał właśnie po to, by udowodnić, że żadna z nas – ani Monika, ani ja, ani tysiące innych kobiet nie cuchną olejem i nie są kuchennie odrażające. Wręcz przeciwnie – gotujemy, bo chcemy, bo sprawia nam to radość, bo jesteśmy kreatywne i kulinarnie uzdolnione. I każda kobieta, która spędza czas w kuchni powinna być podziwiana.

fotografia: Anna Kamińska Światłoczułość

 

 

Jaką jesteś mamą? Wyrozumiałą, wymagającą, surową, wyluzowaną?

Pewnie każdą po trochu. W zależności od dnia, od pory roku, a nawet od pogody. Ale zawsze kiedy mogę, staram się próbować wiele rzeczy obracać w żart i poprzez dowcip pokazywać dzieciom, co robią źle. Nie cierpię kazań. Nie cierpię monologów wygłaszanych smętnym głosem przez dorosłych. I dlatego sama staram się tego unikać.

Czy czytasz swoim dzieciom? Podsuwasz im jakieś książki?
Kiedyś Olga wróciła ze szkoły i oznajmiła mi, że wszyscy jej koledzy obejrzeli Harry’ego Pottera. I, że ona też chce. Powiedziałam, że dobrze, ale najpierw musi przeczytać książkę. Po każdym skończonym tomie, będzie film. I tak się wciągnęła, że teraz sama nie chce dalej oglądać, tylko woli najpierw przeczytać. Ma 10 lat i kończy piąty tom. Filipowi czytam ja. Najchętniej książki Roalda Dahla, bo są cudownie zakręcone i wprowadzają dziecko w świat absurdu. Weźmy pierwszą z brzegu – „Fleje”: „Gdybyście dokładniej przyjrzeli się obliczu pana Flei, rozpoznalibyście małe, zaschnięte kawałki jajecznicy, szpinaku, keczupu, rybich paluszków, drobiowych paluszków...” Uwielbiam takie książki. Teraz czytamy „Babcię rabuś”, cudowną opowieść  Davida Walliamsa o babci, która aby nie wydawać się nudną własnemu wnukowi, wymyśliła, iż jest znaną złodziejką klejnotów. Szerokim łukiem omijam zaś książki idealizujące różowatość, błyszczący świat, bycie piękną i cudowną, którą wszyscy kochają łącznie z leśnymi żukami.

Uważasz, że nasz polski rynek czytelniczy jest specyficzny, różni się od innych? Niedawno spotkałam się z takim przekonaniem, że za granicą jest łatwiej pisać, co Ty myślisz na ten temat?

Specyficzność naszego rynku polega głównie na tym, iż Polak kupuje średnio 1,5 książki na rok. Załapanie się na to, że kupi akurat naszą graniczy z cudem. W tej sytuacji za granicą na pewno łatwiej jest nie tyle pisać, co wyżyć z pisania.

Mieszkasz od pewnego czasu w Niemczech. Czy trudno było zaaklimatyzować się w nowym miejscu? Czy możesz powiedzieć, że właśnie tam jest Twój dom? Tęsknisz czasem za Poznaniem?

Trudność polega głównie na niemożności dogadania się na tym samym poziomie humoru. No bo jak przetłumaczyć Niemcowi dowcip: Co jest rzadsze? Biegunka czy zatwardzenie? J

fotografia: Anna Kamińska Światłoczułość

 



Zdradź nam, proszę, jaką książkę szykujesz dla swoich czytelników w najbliższym czasie? Wiem, że piszesz coś nowego, co moim zdaniem będzie bardzo interesujące…

Tym razem weszłam częściowo w męski świat dorosłych chłopców, których ulubionym zajęciem jest strzelanie z procy do kaczek oraz podjadanie ciasteczek. To oczywiście przenośnia dotycząca maminsynków, dla których najpiękniejsza, najmądrzejsza i najcudowniejsza na świecie jest tylko jedna kobieta. Mama. Mamusia dzwoniąca co pół godziny z informacją, że właśnie ma czkawkę i co dalej?  Plus Syn jadący na sygnale ratować Matkę od tej strasznej czkawki. To tak w skrócie. Książka jest prawie gotowa, ale bawię się jeszcze zakończeniem.

 

O czym jest wydana w formie e-booka Twoja powieść zatytułowana „Nasza klasa”? Czy myślisz, że książka elektroniczna „wyprze” kiedyś tradycyjną, papierową wersję? Jaki masz stosunek do e-booków?

 

Nasza Klasa to takie retro-wspomnienia. Pierwsza miłość, pierwsza czekolada z Pewexu, pierwsze dekatyzowane dżinsy. Dziesięć historii, które wydarzyły się naprawdę. Sentymentalna podróż w czasie z dużą dawką humoru. Pamiętasz, jak założyliśmy facetowi od ruskiego karton na głowę? - pyta jeden z bohaterów. Ja pamiętam, bo ten karton założyła moja koleżanka, a potem udawała, że zemdlała. J

Kiedyś, ale mam nadzieję, że w bardzo dalekiej przyszłości ebooki pewnie wyprą papierową książkę. Dla mnie szkoda, bo ja lubię zapach papieru i zdecydowanie wolę trzymać w ręku prawdziwą ksiązkę niż elektroniczne urządzenie.

 

Jak przyjmowane są przez czytelników twoje powieści? Czy otrzymujesz listy, maile od osób, które znają Twoją twórczość?
Tak, jak już wspomniałaś, debiutowałam 10 lat temu. Wtedy nie było FB, nie było takich możliwości kontaktowania się z czytelnikami jak dzisiaj. Teraz dostaję meile, wiadomości – jak na razie są pozytywne, miłe, zachęcające do dalszego pisania. Żaden hejter jeszcze mnie dopadł, ale na pewno wszystko przede mną.

Czy kontakt bezpośredni z czytelnikiem uważasz za potrzebny, jesteś zwolenniczką czy przeciwniczką spotkań autorskich?
Myślę, że nie ma nic milszego dla pisarza jak kontakt z czytelnikami, słuchanie ich opinii, uwag, przemyśleń. To daje motywację do pisania kolejnych książek, podsuwa nowe pomysły, pozwala unikać błędów. Jeśli tysiąc osób przeczytało twoją książkę, to tak naprawdę masz szanse na tysiąc opinii. Bo każdy jednak czyta inaczej. Fascynujące.

Pisywałaś do różnych magazynów, gazet, czasopism, portali… Czy łatwo jest utrzymać się z pracy dziennikarskiej? Jaki był najtrudniejszy tekst, najbardziej dziwny być może, z którym musiałaś się zmierzyć?

 

 

Kiedyś było łatwo, dzisiaj stawki dziennikarskie są takie, że za napisanie artykułu można sobie kupić kilogram buraków. I to u sąsiadki, po znajomości. Dawniej pisałam dużo, niemal o wszystkim. Uwielbiam wyzwania dziennikarskie, dlatego mam na swoim koncie „dzieła” o achalazji przełyku, o rodzajach cebul i ich zastosowaniu w kuchni, o niemieckim rynku ekonomicznym, o satanistycznych stronach internetowych, a nawet o bezoarze. I nie jest to wyobraź sobie żaden starożytny potwór tyko zbity guz, który formuje się w żołądku z zalegającego w nim materiału – np. z włosów! A najfajniejsze w pisaniu o wszystkim jest to, że zawsze można tą wiedzę wkorzystać w kolejnych książkach.

Jako dziecko marzyłaś o zawodzie chirurga, opowiesz nam o tym? Co takiego się wydarzyło w Twoim życiu, że jednak postanowiłaś zająć się pisaniem, a nie leczeniem ludzi?
Wydarzyła się rzecz prosta i banalna – w liceum odkryłam, że nie cierpię fizyki, nie rozumiem kompletnie o co chodzi w kinetycznej teroii gazów tudzież modelu atoma według Bohra, dodatkowo nie przepadam za panią od biologii, a z chemii lubię tylko doświadczenia. To bardzo ograniczyło moje możliwości zdawania na medycynę. Ale chirurgów, zwłaszcza przystojnych, nadal podziwiam i szanuję J.

Bardzo dziękuję za rozmowę. I czekam niecierpliwie na najnowszą powieść.


KONKURS:
Zabawa rozpoczyna się dzisiaj, 30 czerwca i potrwa do 7 lipca, do godziny 23:00. Dokończcie zdanie: "Czytam, bo...". Odpowiedzi należy udzielić pod tym postem, zostawiając również swój adres e-mail. Nagrodę ufundowała Autorka, Natasza Socha i wydawnictwo Filia, a wygrać możecie albo "Macochę" albo "Gotuj, karm i kochaj".

Moja recenzja "Macochy": http://asymaka.blogspot.com/2014/03/macocha-natasza-socha-recenzja.html
Blog o gotowaniu i nie tylko, którego współautorką jest Natasza Socha: http://chilifiga.pl/