Wywiad z Agnieszką Moniką Polak i konkurs z "Mimo wszystko" do wygrania.

Agnieszka Monika Polak wywiad i konkurs

Agnieszka Monika Polak dzieciństwo i młodość spędziła w Słupsku. To tam uczęszczała do szkoły średniej, ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną, by w wieku 20 lat przeprowadzić się do Lublina. Jest magistrem Wydziału Pedagogiki i Psychologii UMCS. Marzyła o pracy w orkiestrze, jednak nie udało jej się tego zamierzenia zrealizować. Obecnie pracuje w branży metalowej, lecz jednocześnie dalej szuka swojej drogi, stara się rozwijać i realizować swoje pomysły związane z literaturą i muzyką. To dwie dziedziny, którym oddała serce.

 

 

AG: Czy miłość do słowa pisanego tkwiła w Pani od zawsze, czy pojawiła się dopiero w pewnym momencie?

AP: Miłość tkwi w każdym człowieku od zawsze, miłość do słowa pojawia się wraz z momentem, kiedy zaczynamy rozumieć jego treść i odczuwać przyjemność obcowania z nim.
Ja miałam to szczęście, że moja kochana Śp. Mama zaszczepiła we mnie taką miłość. Była księgarzem, potem bibliotekarką, więc książki gościły w naszym domu różne.  Nowe pachnące jeszcze drukarnią i te stare wyczytane, z pozaginanymi kartkami.
Czytałam bardzo wiele, mimo teoretycznie ciągłego braku czasu. Nie wiem jak udawało mi się to robić? Chyba to rzeczywiście była miłość?!
Uczyłam się równolegle w dwóch szkołach przez cały okres szkoły podstawowej i średniej.
To tak jakbym pracowała na dwóch etatach i jeszcze dorabiała po godzinach ćwicząc na skrzypcach i fortepianie. Tak, Pani uzmysłowiła mi swoim pytaniem, że to była i jest miłość.
Tylko dzięki niej człowiek może dokonać czegoś, co wydaje się niemożliwym.

 AG: Ile czasu trwała praca nad Pani debiutancką powieścią? Czy pisała Pani ją według jakiegoś konkretnego planu? Czy pomysł narodził się nagle?

AP: W przypadku pisania „Mimo wszystko” słowo praca, wydaje mi się zbyt poważne i ciężkie.
To była czysta przyjemność, zabawa, która przerodziła się w  pasję. Książka powstawała intuicyjnie, bez żadnego planu. Po prostu wiedziałam, że chcę ją napisać, by opowiedzieć historię tej kobiety, ponieważ wydawała mi się na tyle barwna i ciekawa, że za jej zgodą postanowiłam podzielić się nią z innymi. Pyta Pani czy pomysł narodził się nagle?
Odpowiem . I tak, i nie.
Sama decyzja o tym, że to ja opiszę losy swojej przyjaciółki zapadła rzeczywiście nagle. Dokładnie ten moment opisuję w rozdziale pt. Telefon.
Dlaczego powiedziałam i tak i nie? Otóż. Tak się złożyło, że ziarno zostało zasiane dawno, dawno temu, kiedy byłam młodą dziewczyną. Nie wschodziło, bo musiało znaleźć odpowiedni grunt do tego , by mogło dojrzeć . W życiu na wszystko jest zawsze najodpowiedniejszy moment, trzeba go tylko wyczuć i wówczas podjąć odpowiednie działanie.
Myślę, że to ziarno zasiała właśnie sama bohaterka nie zdając sobie nawet z tego sprawy.
To ona opowiadając mi swoje historie, często kończyła je zdaniem „ludzie mówią mi często, że o mnie to można by książkę pisać”.
To było to ziarno, które zapadło w moją podświadomość i wykiełkowało wtedy, kiedy byłam już na to gotowa.

 AG: „Mimo wszystko” to książka o niepełnosprawności, ograniczeniach, jakie nakłada na człowieka choroba. Czy trudno było napisać taką książkę?

AP: Odpowiem, nomen omen mimo wszystko nie było to trudne.
Złożyło się na to kilka czynników. Najważniejszym była postawa samej bohaterki. Jej świetne podejście do życia, do choroby, do samej siebie sprawiało, że trudne momenty z jej życia przekazywane były w sposób bardzo lekki, bez zbędnego użalania się nad sobą czy zgorzkniałości. Drugim ważnym czynnikiem, który miał na to wpływ było nasze wspólne poczucie humoru i odpowiednie podejście do sprawy, spojrzenia na to z boku, to dawało pewną perspektywę i możliwość zdystansowania się do tego. Mówią, choroba nie wybiera, lecz strzela na oślep. Ją akurat ustrzeliła bardzo wcześnie, kiedy miała niecałe dwa lata i z tą, kulą u nogi musi chodzić do tej pory. Przepraszam, nie kulą, o kuli już dawno przestała chodzić, dzisiaj już dorobiła się „mercedesa”. Dla osób, które jeszcze nie czytały książki powiem, że „mercedesem” właśnie z właściwym sobie poczuciem humoru określa to, co inni nazywają wózkiem czy balkonikiem. Przyjemniej brzmi prawda? Człowiek nie porusza się przy pomocy balkonika, tylko mercedesem. Od razu lepiej się czuje.

AG: Bohaterką powieści jest Ewa, kobieta, która zmaga się od wielu lat ze skutkami choroby Heinego-Medina. Czy mogłaby Pani powiedzieć czytelnikom mojego bloga, na czym polega to schorzenie?
AP: To choroba wirusowa, która zbierała swe żniwo w Polsce w latach pięćdziesiątych. Ostatni przypadek tej choroby w Polsce wg Newsweeka został zarejestrowany w 1984 r.
Inna nazwa tej choroby to polio od nazwy wirusa, który ją wywołuje.
Bardzo dokładnie opisałam tę chorobę w książce. Mogę, zatem posłużyć się cytatami:
„Choroba początkowo ma objawy podobne do anginy i grypy. Właściwą diagnozę można postawić dopiero po wykonaniu badań laboratoryjnych, wirusologicznych, czyli posiewów bakterii pobranych z gardła, czy też po badaniu kału, moczu lub krwi.”(…)
„Zakażenie następuje drogą ustną. Bakterie, najczęściej pochodzące z kału, dostają się do ust, a potem przez nabłonek jelit do krwioobiegu. Wirus atakuje i uszkadza komórki rogów przednich rdzenia kręgowego.(…)Tam są skupione komórki nerwowe odpowiedzialne za ruch, za pracę mięśni. Porażenia mięśni w tej chorobie są niesymetryczne i różne. U jednych chorych w zależności od miejsca zaatakowania osłabia mięśnie klatki piersiowej, u innych tylko kończyny dolnej, a jeszcze u innych część ręki. Niekiedy atakuje tak silnie, że niedowłady dotykają wszystkie kończyny, mięśnie tułowia i klatki piersiowej.(…)
Mięśnie unerwione przez zaatakowane neurony z czasem zanikają. Nie docierają do nich impulsy, ponieważ styki tych nerwów zostały uszkodzone. To powoduje nie tylko brak impulsu, lecz także brak właściwego metabolizmu, czego rezultatem jest przekształcenie się mięśni w tkankę łączną, a ta już nie jest elastyczna. I „będzie tego seksu”-zakończyła swój wykład .”
I ja też na tym poprzestanę.

AG: Skąd w bohaterce książki, która nie ma przecież łatwego życia, tak wielka wola walki? Czy nic nie było w stanie jej złamać?
AP: Ona sama, choć nie cierpi tego powiedzenia uważa, że „Co nas nie zabije to nas wzmocni. Ja, jako jej wieloletnia przyjaciółka i powierniczka uważam, że wynika to z jej podejścia do życia i wspaniałych cech charakteru, jakimi są w jej przypadku cierpliwość, wiara w lepsze jutro, a przede wszystkim poczucie humoru i dystans do siebie. A może nie dystans, a właśnie przyjmowanie siebie i tego, co niesie los bez narzekania z dużą dawką optymizmu. Wiadomo, miała i ma gorsze dni i chwile, ale po nich zawsze potrafi cieszyć się prostymi darami losu, spotkaniem, rozmową czy ładną pogodą i słońcem za oknem. Człowiek, kiedy jest pozostawiony sam sobie w krytycznej sytuacji ma dwa wyjścia, albo poddać się albo zginąć. Ona należy do tego grona ludzi, którzy biorą ster w swoje ręce. Myślę, iż wynika to, z tego, że jako dziecko już o wszystko musiała walczyć i zabiegać, wśród ładnych i sprawnych sióstr, ona była traktowana przez rodzinę, jako brzydkie kaczątko, choć wcale nim nie była.
To rodzina miała raczej większe kompleksy z powodu jej choroby, niż ona.
Ona była piękną młodą dziewczyną o zielonych oczach i gęstych brązowych włosach. Radosną, tryskającą humorem, mającą powodzenie, mimo tego, że utykała. Nic nie stanowiło dla niej kłopotu. Potrafiła wszędzie odpowiednio się zachować i zripostować, co trzeba z klasą, bo jak  mówi o sobie : „ nie byłam gapami karmiona”

AG: To historia prawdziwa, czego czytelnik może dowiedzieć się po przeczytaniu opisu z okładki książki, nie tylko z tej rozmowy. Jakie uczucia pojawiały się w Pani, jakich emocji Pani doświadczała, gdy widziała na własne oczy cierpienie bliskiej przecież Pani przyjaciółki? Bezsilność, współczucie, a może duma, że tak doskonale sobie razi i ma pozytywne nastawienie do życia.
AP: O bólu i cierpieniu, jakiego doświadczała z powodu choroby i licznych, bo aż 14 operacji wiem tylko z opowiadań. Kiedy to miało miejsce ja byłam za mała, aby to rozumieć i nawet jej wówczas nie znałam. Przyszedł czas, kiedy się o tym stopniowo opowieść po opowieści dowiadywałam i wtedy byłam dla niej pełna podziwu, czego nie ukrywałam pisząc książkę.
Podziwiałam jej wielką cierpliwość i wytrwałość, z jaką to wszystko znosiła, a jako młoda wówczas dziewczyna, szczególnie punktowałam u niej brak kompleksów, których ja miałam wiele, łącznie z tym, do którego mogę się przyznać. Moim kompleksem między innymi był instrument, na którym uczyłam się grać, czyli skrzypce. Kiedy byłam mała, dzieci nazywały mnie Teklą. Jak to czasem życie bywa przewrotne?! Teraz są moim atutem. Trzeba było jednak znieść cierpliwie wszystkie uśmieszki i wytrzymać ciężar chronicznego braku czasu.
Czytelnicy z mojego pokolenia wiedzą skąd pochodziło to przezwisko. Tym młodszym powiem, że była to postać z modnej wówczas bajki pt. „Pszczółka Maja”, mało sympatyczna Pajęczyca, która grała na skrzypcach i strasznie fałszowała. To taka mała dygresja, a propos kompleksów. Natomiast wracając do tematu. Pytała Pani również o emocje. O, tych przeżyłam i przeżywam co niemiara, kiedy słucham o bezduszności niektórych osób z jej otoczenia, a głównie, kiedy wiem, że osoba, która wyłudziła od niej w bardzo wyrafinowany i perfidny sposób sporą kwotę pieniędzy chodzi bezkarnie po ulicach. W tym momencie krew we mnie wrze. To są największe emocje, negatywne emocje, to właśnie bezsilność, chociaż i tak wbrew temu, co mówi Ewa dzisiaj, wierzę, właśnie ja wierzę, a nie ona tym razem, że sprawiedliwości stanie się zadość. Coś w tej kwestii się dzieje, mam nadzieję, że zanim skończę pisać drugą książkę, a to już ma nastąpić wkrótce, czytelnicy dowiedzą się czegoś więcej w tej sprawie. Sama jestem ciekawa, bo moje książki pisze życie, ja jestem tylko
ich narratorem.

AG: Czy i Pani nauczyła się czerpać radość z każdej chwili, oddychać pełną piersią dzięki tym dramatycznym doświadczeniom?
AP: To dla mnie trudne pytanie. Powiem tak. Dzięki temu, że spotkałam Ewę zrozumiałam, że każdy jest kowalem swego losu i nikt niczego za nas nie przeżyje. Wszystko, czego doświadczamy musimy przerobić sami we własnym zakresie i dopiero wtedy, możemy powiedzieć, że jesteśmy o coś bogatsi. Kiedy przeżywamy trudne chwile zazwyczaj nie oddychamy pełną piersią, wtedy oddech jest krótki. Życie Ewy, jej historia, jej osoba i postawa wzmocniła we mnie przekonanie, że z każdej sytuacji jest wyjście, że nigdy nie trzeba się załamywać tylko wyciągać z każdego wydarzenia wnioski i naukę dla siebie. A każde zwycięskie wyjście z kryzysowej sytuacji traktować jak odrobioną lekcję zadaną nam przez życie. Bo życie jest jak książka, którą żeby zrozumieć trzeba zechcieć przeczytać.

AG: Moim zdaniem, choć jeszcze nie miałam przyjemności przeczytać tej powieści, warto poruszać tematy skomplikowane, niełatwe. Uświadamiać czytelników, jak wielką barierą staje się choroba, lecz jednocześnie, że nie wolno się poddawać. Że trzeba mieć nadzieję i walczyć. Jaki jest odbiór „Mimo wszystko”? Czy czytelnicy potrafią docenić wartość tej książki, opisującej prawdziwe zmagania człowieka z chorobą?
AP: Na to pytanie odpowiem krótko. To właśnie dzięki czytelnikom, piszę kolejną książkę.
Pisząc „Mimo wszystko” powiedziałam sobie tak, „Tą książkę muszę napisać, bo chcę. Drugą napiszę, jeżeli inni będą chcieli, żebym napisała” I chcą…więc skoro powiedziało się A trzeba powiedzieć B, czyli będzie kolejna książka, dzięki czytelnikom, którzy cierpliwie na nią czekają, motywują mnie do pracy. To bardzo miłe. Pozwolę sobie w tym miejscu im za to bardzo serdecznie podziękować.

AG: Czyli planuje Pani wydać kolejną powieść.
AP: Przy dobrym wietrze planuję wydanie w okolicy świąt Bożego Narodzenia. Na opisanie ostatnich wątków i połączenie ich w całość planuję poświęcić wakacje i urlop.
To jednak jest miłość i pasja. Poświęcam na to każdą wolną chwilę prowadząc normalne życie rodzinne i zawodowe.

AG: Czy zdradzi nam Pani, co powiedziała Pani przyjaciółka, gdy przeczytała Pani książkę?
AP: Zdradzę, pod warunkiem, że moja szczerość nie zostanie odebrana jako brak skromności.
Ewa, cały czas posługuję się jej literackim pseudonimem oczywiście, powiedziała mi cytuję: „Dziękuję ci kochana. Jesteś wielka. Cudownie. Cudownie.”

AG: Co uważa Pani za pełnię szczęścia?

AP: Nad tym pytaniem łamali sobie głowę nie tacy jak ja filozofowie i właściwie nic z tego.
Nikt nie potrafi doprecyzować tego pojęcia. Ja kiedyś też próbowałam się z tym zmierzyć.
Przemyślenia swe zamieściłam w wierszu pt. Traktat o szczęściu. Zainteresowanych Czytelników Pani bloga zapraszam do jego lektury. Znajdą go w zakładce „Bawię się słowem” na mojej stronie internetowej.
O szczęściu można pisać wiele. To bardzo subiektywne odczucie i każdy ma inne powody do tego, by czuć się szczęśliwym. Szczęście to tylko chwila, ulotna jak skrzydło motyla. Próbując je złapać. Spostrzegasz nagle jak rozpływa się między palcami. Takie jest moje pojęcie szczęścia. Pełni szczęścia jeszcze nie zaznałam. Nie wiem, co to takiego jest. Natomiast mam poczucie szczęścia w różnych sytuacjach i wtedy za nie bardzo dziękuję Bogu.

AG: Co myśli Pani o spotkaniach z czytelnikami?
AP: Uwielbiam je. Dają mi wiele pozytywnej energii. Na takich spotkaniach widzę bezpośrednio jak moje słowo oddziałuje na drugiego człowieka, utwierdza mnie to w tym, co czuję, że tu i teraz jestem na właściwej drodze, na której spotykam swoich Aniołów.

AG: Dziękuję za rozmowę.

 KONKURS:

Zabawa zaczyna się dzisiaj, 9 czerwca i potrwa do 16 czerwca, do godziny 24:00. Do wygrania jest egzemplarz powieści Agnieszki Moniki Polak zatytułowanej "Mimo wszystko". Nagrodę ufundowało wydawnictwo Novae Res i Autorka. Pytanie konkursowe: Do jakich książek sięgasz (sięgacie Państwo) chętniej, tych opowiadających prawdziwe historie czy po te, które powstają w wyobraźni autora. Proszę o uzasadnienie.

Odpowiedzi proszę wpisywać w komentarzu, pod tym postem, podając jednocześnie swój adres e-mail. Powodzenia!
Tutaj link do strony internetowej autorki: http://www.ampolak.pl/
FP: https://www.facebook.com/pages/Agnieszka-Monika-Polak/447643548602495?ref=hl