Marta Grzebuła wywiad i konkurs

Marta Grzebuła wywiad i konkurs

Marta Grzebuła ma na swoim koncie czternaście książek, wśród których znajdują się takie tytuły, jak: „Epizod na dwa serca”, „Joker”, „Kiedy ktoś nocą puka do drzwi”, „Kobieta z okna” czy „Obsesja”. W najbliższym czasie i ja mam zamiar zaznajomić się z twórczością autorki, póki co, to Wam postanowiłam stworzyć możliwość wygrania powieści wydanej przez Martę Grzebułę. Urodziła się we Wrocławiu, to tutaj się kształciła w studium medycznym. Pisze od trzynastego roku życia, zadebiutowała w roku 2010 tomikiem wierszy. Zapraszam do rozmowy z autorką. Niedawno pojawiła się na rynku wydawniczym Jej najnowsza powieść.

Proszę opowiedzieć nam coś na temat książki, która dopiero co pojawiła się na rynku wydawniczym. O czym jest ta historia?

MG : „Poznać prawdę”, by uściślić odpowiedź i pytanie jednocześnie, to powieść, która już od dwóch tygodni jest na rynku. A o czym opowiada? O przyjaźni, miłości, a nawet widmie śmierci jednej z bohaterek. To skomplikowane losy ludzi, ich wzajemne relacje i poczucie lojalności, jakie względem siebie deklarują. Wszyscy znamy powiedzenie „prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie” i właśnie o tym jest ta powieść. Usiłuję przekonać Czytelnika, ale również i siebie, że i na tej niwie ludzkich relacji wszystko jest możliwe. Obraz troszkę zbyt idealny, trochę przerysowany, ale powodem jest i moje wielkie pragnienie, by tak właśnie było. By dar przyjaźni był poparty czynami i  słowem, a nie tylko, by brzmiał niczym fałszywa nuta. Brzmienie ma być takie, jakie deklarujemy, a nie jakie wyobrażamy sobie, że jest w nas. Nie ma ludzi idealnych, nie ma nieomylnych, lecz sztuką jest przyznać się do własnych ułomności, błędów, ale tylko po to, by nie popełnić ich po raz drugi. Bo to jak w innym przysłowiu „nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki", więc i my nie zanurzajmy się w tym, co nam odbiera poczucie wartości. Tak samo starać się będą czynić to bohaterowie powieści: Basia, Amanda i inni. Czy im się to uda? No cóż, zapraszam do książki.

Do jakiego czytelnika kieruje Pani swoją twórczość?

MG: Sądzę, że każdy znajdzie coś dla siebie. Ale wiem, że poszukujemy tego, czego sami nie zaznajemy. Co bywa poza naszym zasięgiem. Uważam, że książki są i zawsze będę uniwersalne. Nie ma znaczenia, czy autor opowiada historię mordów, krwawą i brutalną, czy mówi o subtelnej, wyrafinowanej miłości, ponieważ pula emocji, jaka wypływa z kart powieści do czytelnika jest autentyczna. Może oceniam to tak poprzez pryzmat siebie, siebie jako czytelniczki. I mnie zdarza się trudność w identyfikacji z bohaterem, ale niemal zawsze odnajduję wspólną strefę typową dla mnie i fikcyjnej postaci. Dlatego powtarzam, że książki mogą być pełne fikcji, ale nigdy nie może w nich zabraknąć emocji.  I tak staram się pisać. Stąd też moje motto: „Sercem do serc piszę”, by każdy mógł odszukać w losach, historiach z kart moich powieści coś, co będzie tak bardzo jego. Co będzie wyjątkowo czytelne i prawdziwe.

Która z Pani książek jest najbliższa Pani sercu?

MG: Mam takie dwie książki: „Dotykając nieba” i „Kobieta z okna”, bowiem są w nich oddane niesamowicie prawdziwe emocje, historie w nich opisane również. W oparciu o fikcję literacką opowiedziałam moją prawdę, moje smutki, ból. Po prostu przemyciłam w nich własne losy. Ale by dowiedzieć się, o czym teraz mówię, by to poznać trzeba zapoznać się z książkami. Ponieważ nie wszystko jest aż tak czytelne. Nuty biografii są w dialogach, w relacjach między bohaterami, a także pomiędzy ich łzami, to właśnie tam są ukryte i moje łzy.

W jaki sposób tworzy Pani swoich bohaterów? Czy posiadają cechy osób Pani znanych, czy są od samego początku do końca wymyślone?

MG: Bohaterowie z reguły są kreowani według mojego wyobrażenia. Dziwne jest to może, ale naprawdę „tworzę od podstaw” bohaterów. Daję im cechy, które pragnę, by istniały w każdym z nas, lecz nie tylko. Ułomności też bywają przerysowane. Jednak od założenia do realizacji jest długa droga i bywa, że moi bohaterowie ewoluują, że nieświadomie przypisuję im cechy ludzi znanych. Dodam, że piszę w sposób intuicyjny, bardzo spontaniczny, co ma znaczenie, bo wpływa na całość utworu.  To w sobie szukam potencjału emocji, wspomnień i sytuacji, lecz staram się, by tylko to, co stanowi siłę przekazu, a więc emocji było autentyczne.

Z którą postacią ze swojej książki mogłaby się Pani zaprzyjaźnić, a której wolałaby Pani nie spotkać na swojej drodze?

MG: Oni wszyscy są moimi przyjaciółmi. Do dziś pamiętam każdą z postaci. One jakby we mnie żyją. Śp mama mówiła, że dlatego tak czuję, bo każdy z nich jest mną. Raz jestem taką idealną Martą, raz tak bardzo niedoskonałą, że aż zakompleksioną. Nie do końca  zgadzam się z tym stwierdzeniem, ale bohaterka powieści "Epizod na dwa serca” o imieniu Magdalena, czy Beata z „Pomarańczowych ogrodów” lub Kinga z „Dotykając nieba” to ja, a raczej pragnienie, bym taka właśnie była. Po chwilowych zawirowaniach, po przejściach zdobyła się na odwagę i zburzyła mury wokół siebie. Mur depresji, smutku i odwiecznej tęsknoty za tym, by żyć tak, aby nikt przeze mnie nie płakał i abym ja nie płakała przez nikogo. I umieć znaleźć receptę na swoją psyche. 

Jak Pani myśli, czy trudno zaistnieć w środowisku pisarzy? Czy istnieje przyjaźń między autorami?

MG:  Nie wiem, czy jestem wyjątkiem, ale nie postrzegam ludzi poprzez fakt, że są czy nie są pisarzami. Mnie to w ogóle nie interesuje. Ważne jest jedynie to, co potrafią ofiarować, co dać z siebie innym. Nie tylko poprzez słowo pisane, lecz przede wszystkim czyny. Bo i ja, jak śp. Mama uważam, że nie słowa, a czyny są wykładnikiem tego, na ile i czy w ogóle zasługujemy na to, by określano, mówiono o nas: „Patrz to jest dobry człowiek”. I nie zastanawiam się czy „zaistniałam w świadomości pisarzy” pragnę zaistnieć jedynie w świadomości Czytelnika. To on jest dla mnie ważny. Lecz jeśli jakiś autor = pisarz stanie się czytelnikiem moich powieści, to on również będzie dla mnie najważniejszy. I tylko wtedy.

Jak radzi sobie Pani z krytyką? Czy bywa budująca?

MG : Początki były trudne. Źle znosiłam. Czułam się nierozumiana. Bo przecież tak usilnie pragnęłam i pragnę ukazać strefę emocji. Pragnę, by postrzegano moje książki tak, w jakim zamyśle je pisałam. Wielowarstwowość. Bo wszystko ma warstwy, nawet cebula, jak mawiał Shrek [uśmiecham się], ale tak, to prawda; wszystko ma warstwy. Nawet krytyka. A więc ta merytoryczna będzie brana zawsze pod uwagą, inną ominę.

Kto jako pierwszy czyta Pani książki? Potrzebuje Pani kogoś, kto podpowie, doradzi?

MG: Zawsze pierwszym czytelnikiem, słuchaczem, jest mąż, potem synowie i pasierbica. Ale nie tylko, również koleżanki z pracy. To dzięki jednej z nich-Agnieszce Połetek powstała „Obsesja”. Agnieszka wierzyła we mnie bardziej niż ja sama. Stwierdziła, że potrafię napisać dobry, z przesłaniem, erotyk. I myślę, że tak właśnie się stało.

Czy uważa Pani, że spotkania autorskie są potrzebne? Czy wymiana myśli z czytelnikami może autorowi dodać energii, chęci do dalszego pisania?

MG:Oczywiście, to jedna z najprzyjemniejszych sytuacji. Po każdym spotkaniu czuję się uskrzydlona, dowartościowana i pełna energii. Emanuje ona od czytelników, a i ja staram się im coś równie pozytywnego przekazać. Pamiętam szczególnie jedno, na którym podeszła do mnie grupka starszych osób. Każda z nich zaczęła kolejno mnie przytulać oraz dziękować za powieść „Zapomnę imię twoje” i „Dzień, który nie miał jutra”. Jedna pani stwierdziła: ”Być tak młodą, a jednocześnie tak emocjonalnie dojrzałą osobą, przy tym posiadać taki potencjał empatii, jak pani to niesamowite, a wręcz nierealne. Historie opowiedziane w tych książkach to połączenie współczesności z bolesną historią Polski z okresu II Wojny Światowej." A ja przecież nic wielkiego nie uczyniłam, tylko lata temu słuchałam opowieści babci Broni o Powstaniu Warszawskim, o Katyniu… I o tym, co przeżyła. Potem było już łatwo. Historia zaczęła się mieszać z fikcją. Bohaterowie z kart książki nie ci sami, co w realnym życiu, lecz ból i śmierć jak najbardziej realna.

O czym Pani marzy?

MG: Mam tylko jedno marzenie, by ci, których kocham byli zdrowi i szczęśliwi i by Bóg dał mi siłę znieść wszystko, co jest mi pisane, bo jak tak będzie, to na wszystko inne zapracuję sama.

Prowadzi Pani blog:  http://jarzebina22.pinger.pl . Co możemy na nim znaleźć?

MG : „Życie- to jest to”, czyli marzenia, pragnienia, informacje, wiersze i takie sobie ludzkie, moje, słabości; opisywanie tego, co już udało mi się osiągnąć.

W jaki sposób powstają tytuły Pani powieści?

MG: Z tym bywa różnie. Zazwyczaj tytuł jest „kluczem”. Czasami jestem jak ta bomba, noszę w sobie potężny ładunek emocji. Coś w głowie mi kiełkuje, coś pączkuje, a to właśnie słowo, bywa, że jedno, uwalnia ten ładunek. Wtedy siadam i piszę. Tak działo się w przypadku każdej z powieści. Tytuł rzadko kiedy się zmienia. Zdarzyło się to tylko dwa razy. Właśnie w przypadku „Poznać prawdę” oraz  najnowszej powieści, nad którą obecnie pracuję; „Zabójczej tajemnicy guwernantki”, ta nosiła tytuł „ Listy Marthy Demurely”.   Tak więc tytuły powstają od razu.

Dziękuję za rozmowę.

MG. I ja serdecznie dziękuję za rozmowę. Serdecznie pozdrawiam.

Konkurs:
Zabawa zaczyna się dzisiaj, 4 sierpnia i potrwa do 11 sierpnia, do godziny 22:00. 

A teraz przemówi ponownie autorka:
PYTANIE KONKURSOWE
Czy zgodzisz się ze mną co do stwierdzenia, że miłość to nie słowa, a czyny?
Uzasadnij chociaż w dwóch zdaniach.
Pozdrawiam.

Pod tym postem konkursowym czekam na Wasze odpowiedzi, nie zapomnijcie podać adresu e-mail. Do wygrania egzemplarz książki Marty Grzebuły, "Dzień, który nie miał jutra" lub "Epizod na dwa serca".