Obietnica Wschody i zachody Jolanta Wachowicz-Makowska recenzja przedpremierowa

Zaintrygował mnie tytuł, zaciekawiła okładka, opis wydawcy również zwrócił moją uwagę, w związku z tym z chęcią przyjęłam propozycję zrecenzowania tej książki. Zastanawiałam się, co też miała na myśli autorka, dając taki, a nie inny tytuł tej powieści? Nie mogłam się jednak spodziewać tego, co otrzymałam. A już zakończenie pozostawiło we mnie tak wielki niedosyt, rozżalenie, że nie mogłam o tej historii szybko i łatwo zapomnieć.

Jolanta Wachowicz-Makowska to autorka, o której nigdy w życiu nie słyszałam i której twórczości nie miałam wcześniej przyjemności poznać. Jest publicystką, dziennikarką, doktorantką Instytutu Pedagogiki, ukończyła socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Spod Jej pióra wyszło kilka publikacji naukowych i popularno-naukowych, książek dla dzieci i powieści obyczajowych. Niektóre pisała wraz z innymi autorami.

"Obietnica" to książka, w której znajdziemy sporo ciekawych  informacji, ale przede wszystkim opis wielu lat życia głównej bohaterki i osób z jej najbliższego otoczenia. Zobaczymy, jak młoda dziewczyna ewoluuje, zmienia się, rozwija, poznamy jej myśli, dylematy, rozterki sercowe. Zdawać nam się będzie, że Joanna jest szarą myszką, ale tak naprawdę to kobieta, której pragnie niejeden mężczyzna. Marzy nie tylko o zbliżeniu się do niej, ale również o rozmowie, przyjaźni, tańcu z nią. Co takiego ma w sobie nasza bohaterka?

Pierwszym partnerem Joanny jest Krzysztof, początkujący, utalentowany malarz, który prosi ją o pozowanie do obrazu. Dziewczyna zgadza się i bardzo szybko w nim zakochuje. Jej fascynacja mężczyzną powoduje, że Joanna zaczyna też interesować się sztuką. Wiele rozmawiają na temat poszczególnych obrazów, malarzy i te rozmowy są moim zdaniem niebywałym atutem książki. Zresztą nie tylko te dialogi stworzone przez autorkę powieści ciekawią czytelnika, konwersacje na temat życia, miłości, zarówno z pierwszym, jak i kolejnym mężczyzną Joanny są według mnie doprawdy zajmujące.

Rozstanie z Krzysztofem, rozwianie złudzeń, smutne zderzenie z rzeczywistością bawidamka nasza bohaterka ciężko odchoruje, ale niestety od początku wiadomo było, że ta znajomość nie może zakończyć się inaczej. Joanna jest przecież kobietą z porządnej rodziny, marzy o stabilizacji, prawdziwej, odwzajemnionej miłości i odpowiedzialności. Potrzebuje bezpieczeństwa, spokoju, gwarancji, że jej przyszłe życie będzie udane. Kiedy przyjmuje oświadczyny prawnika jest przekonana, że teraz nareszcie wszystko będzie dobrze, idealnie, tak, jak sobie wymarzyła i zaplanowała. Tylko, czy naprawdę można sobie cokolwiek zaplanować? Czy czegokolwiek możemy być pewni?

Przepiękna opowieść o prawdziwym życiu, nie wyimaginowanym, wymyślonym na poczekaniu. To historia młodej kobiety, która nie zdaje sobie sprawy z tego, jak działa na mężczyzn, jak bardzo jest urokliwa i wyjątkowa ze swoimi niecodziennymi, mało powszechnymi poglądami. Wiele musi się jeszcze nauczyć, zrozumieć, pojąć, przede wszystkim jednak tego, że nie na wszystko możemy mieć wpływ, że nie da się przetańczyć całego życia, z uśmiechem na ustach. Gorzkie to będą rozczarowania, zderzenie z rzeczywistością brutalne, ale jakże bliskie naszym własnym losom. Ktoś choruje, ktoś inny umiera lub jest bliski śmierci, ktoś musi zrezygnować z tego, co kocha, czym się pasjonuje, dla dobra własnego, ale i innych ludzi. Książka ta uczy pokory, daje do myślenia, ale pozostawia nas w niedosycie. Choć opisana jest na niemalże pięciuset stronach nie czujemy się nią znużeni i żałujemy, że to już koniec. Nadal żyjemy życiem bohaterów, zastanawiamy się, jak dalej potoczyły się ich losy, co postanowiła ta czy inna osoba? Polecam zdecydowanie. Mnóstwo wiedzy z niej zaczerpnęłam, o malarstwie, tańcu, ale też skomplikowanych relacjach damsko-męskich. Pasjonująca to była lektura.

Liczę, że powstanie ciąg dalszy.