Marcus Zusak "Posłaniec"

Autor niezwykle popularnej i wychwalanej wszem wobec "Złodziejki książek", której ja niestety nie miałam jeszcze przyjemności przeczytać. Żałuję i na pewno postaram się niebawem za nią rozejrzeć. Póki co skupmy się jednak na "Posłańcu", po którym szczerze mówiąc spodziewałam się wiele.

Marcus Zusak ma 39 lat, jest autorem pięciu powieści, w tym międzynarodowego bestsellera, o którym wspomniałam przez chwilą. Pisarz ma dwoje dzieci, mieszka z rodziną w Sydney.

"Posłaniec" to historia chłopaka, który niczym się nie wyróżnia, brak mu zapału, ambicji i perspektyw. Nie oczekuje zbyt wiele od losu, tłumacząc się tym, że w takim miejscu, w jakim mieszka nie ma szans na rozwój, na ciekawą i dobrze płatną pracę, czy na spełnianie marzeń.

Co takiego musi się stać, by zmieniło się cokolwiek w jego szarej i smutnej rzeczywistości? Czy ktoś musi podjąć za niego pewne decyzje, wskazać mu drogę, którą powinien kroczyć? Tchórzliwe i zachowawcze postępowanie naszego pierwszoplanowego bohatera staje się zaczątkiem całej lawiny zdarzeń. Dlaczego to on zostanie wybrany na posłańca wiadomości? Czy zasługuje na to? Czy da sobie radę z tym jakże trudnym zadaniem? Tak beznadziejny i nijaki człowiek, taksówkarz, który siedzi za kółkiem tylko dlatego, że sfałszował papiery?

"Nazywam się Ed Kennedy. Mam dziewiętnaście lat. Jestem młodocianym taksówkarzem. Przypominam wielu młodych ludzi, których spotykacie na przedmieściach-nie mamy zbyt wielkich perspektyw ani możliwości." [1]

Ten właśnie człowiek staje się świadkiem napadu na bank. Chłopak, który nie ma szczęścia w miłości, jest właścicielem cuchnącego psa, kiepsko gra w karty i mieszka w ruderze na przedmieściach. Jest przeciętniakiem, jakich wielu, dlatego tym bardziej dziwi jego zachowanie. Ale o tym opowie on sam:

"Audrey, Marv i ja nie odrywamy wzroku od sceny na zewnątrz. Ritchie idzie w naszą stronę.
Napastnik zatrzymuje się i usiłuje domyślić, którym kluczykiem otworzyć auto. Wtedy zaczynamy śmiać się z jego niekompetencji.
W końcu dostaje się do środka i stara się uruchomić samochód, ale mimo wielu prób mu się to nie udaje.
Wtedy...
Z jakiegoś powodu, którego nigdy nie zrozumiem...
Wybiegam, podnosząc po drodze pistolet. Kiedy gnam na drugą stronę ulicy, patrzę gościowi w oczy. Chce się wydostać z falcona, ale na to jest już za późno.
Stoję przy drzwiach forda.
Celuję w głowę napastnika.
Zamiera.
Obaj zamieramy.
Próbuje wysiąść i uciec, a ja, przysięgam, nie mam bladego pojęcia, że strzelam, aż do chwili, gdy podchodzę bliżej i słyszę brzęk pękającego szkła.
-Co ty wyprawiasz?!-krzyczy żałośnie Marv z drugiej strony ulicy. Jego świat się wali. -Strzelasz do mojego samochodu!
Rozbrzmiewają syreny.
Napastnik pada na kolana.
Mówi:
-Ale ze mnie idiota.
Mogę się tylko zgodzić.
Przez chwilę żal mi go, ponieważ uświadamiam sobie, że prawdopodobnie patrzę na największego pechowca na ziemi. Po pierwsze, napada na bank, w którym są tak nieprawdopodobnie głupi ludzie jak Marv i ja. Później jego transport znika. A kiedy myśli, że ma szczęście, bo wie, skąd wziąć inne auto, okazuje się ono najbardziej żałosnym samochodem na całej półkuli południowej. Właściwie chyba mu współczuję. Wyobraźcie sobie to upokorzenie." [2]

Po tym, jak Ed stanie się bohaterem zaczną przychodzić do niego dziwne wiadomości, dostanie pierwszą kartę i stanie się tytułowym Posłańcem. Czy wybraniec sprosta oczekiwaniom? Czy zrozumie dzięki tej niebanalnej misji, kto za tym wszystkim stoi i co chce mu przekazać? Zadania nie będą wcale łatwe, będzie musiał się sporo napracować, pomagać innym, nauczyć się empatii, ale też wiele wycierpieć i przeżyć bolesne doświadczenia. Czy to jedyna droga, by wreszcie pojąć, co ważne jest w życiu? By poznać swoich przyjaciół i bliskich z zupełnie innej strony?

Wciągająca, trzymająca w napięciu, napisana prostym i przystępnym językiem historia. Mądra, dająca do myślenia, a takie lubię najbardziej. Polecam zdecydowanie.


[1] "Posłaniec" Marcus Zusak, wydawnictwo Nasza Księgarnia, 2014, strona 9
[2] Tamże, s. 13